ΒΙΒΛΙΟ - Τ.Σ.Φόερ

Τίτλος: Εξαιρετικά δυνατά – Απίστευτα κοντά. Συγγραφέας: Τζόναθαν Σάφραν Φόερ

Τα ιστορικά βιβλία περιγράφουν τραγωδίες 

τα λογοτεχνικά βιβλία ξαναγράφουν τραγωδίες!

 

Ποια είναι η χειρότερη μέρα για έναν αμερικανό; Η 11^η Σεπτεμβρίου 2001. Ένα τυφλό τρομοκρατικό χτύπημα στους δίδυμους πύργους. Μόνο που αυτό δε γεννήθηκε από μόνο του. Έρχεται ως εκδικητικό αντιστάθμισμα της μανίας που επέδειξαν οι σύμμαχοι κατά το βομβαρδισμό της Δρέσδης στο β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Το βιβλίο κρατά μια ισορροπία.

Η βία γεννά βία και ο πόλεμος όπως και η τρομοκρατία είναι πολιτικά προβλήματα. Και στο βάθος χιλιάδες αθώα θύματα και η προσωπική τραγωδία όσων επέζησαν.

Στο βιβλίο λοιπόν διαδραματίζονται δύο προσωπικές τραγωδίες. Σε πρώτο πλάνο συναντούμε το μικρό, δεκάχρονο Όσκαρ που έχασε τον πατέρα του από την τρομοκρατική επίθεση στους δίδυμους πύργους, χωρίς μάλιστα να έχει βρεθεί το πτώμα του. Από δω και στο εξής συνυπάρχει με τη μητέρα του, ένα φίλο της (που τον γνώρισε σε κάποια θεραπευτική ομάδα) και με τη γιαγιά του. Μέχρι που βρίσκει κατά τύχη ένα κλειδί του πατέρα του μέσα σ΄ ένα βάζο και σ΄ ένα χαρτάκι γραμμένο με κόκκινο στυλό το όνομα Μπλακ. Από εκείνη τη στιγμή ξεκινά μια απέλπιδα προσπάθεια να συναντήσει εκείνον τον Μπλακ που είχε σχέση με τον πατέρα του. Κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να έρθει πιο κοντά στον πατέρα του. Ζει σε μια ψευδαίσθηση.

Σε δεύτερο πλάνο η ιστορία της γιαγιάς του Όσκαρ που επέζησε από το βομβαρδισμό στη Δρέσδη. Αυτή συνδέθηκε με τον άντρα της αδελφής, αυτός μόνο της απέμεινε, γιατί η οικογένειά της όλη σκοτώθηκε. Μαζί του απέκτησε κι ένα γιο, τον πατέρα του μικρού Όσκαρ. Όμως ο άντρας της εξαφανίστηκε κάτω από το βάρος των ενοχών και ξαναεμφανίστηκε τη μέρα της κηδείας του γιου του.

Για το τέλος  δεν εμφανίζεται κάποιος από μηχανής θεός που θα δώσει τη λύση στην ανθρώπινη τραγωδία. Ο Όσκαρ μένει να σκέφτεται μια ανάποδη κίνηση των γεγονότων, μια αντίστροφη πορεία του χρόνου, γιατί έτσι δε θα είχε φύγει ο πατέρας του από το σπίτι, αλλά θα του έλεγε την αγαπημένη του ιστορία και θα ήταν σώοι και ασφαλείς.

"Το δεύτερο μυθιστόρημα του Τζόναθαν Σάφραν Φόερ εκπληρώνει όλες τις προσδοκίες μας - είναι φιλόδοξο, εντυπωσιακό, αινιγματικό και πάνω απ' όλα, μέσα από το πορτρέτο του ορφανεμένου Όσκαρ, εξαιρετικά συγκινητικό. Τα δυνατά συναισθήματα που μας γεννά δεν είναι δανεισμένα, είναι αυθεντικά. Ένα μοναδικό επίτευγμα."

                                                                                         (Salman Rushdie)

 

 

Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης

Η ισοπέδωση της πόλης από τους Συμμάχους λίγο πριν λήξει ο πόλεμος
προκάλεσε αντιδράσεις ακόμη και στη Βρετανία
66 χρόνια πριν

Επιμέλεια: Νικος Xρυσολωρας

Στις αρχές του 1945, με τον Κόκκινο Στρατό σε απόσταση περίπου 100 χιλιομέτρων από το Βερολίνο, το ερώτημα δεν ήταν αν, αλλά πότε, θα συνθηκολογούσε άνευ όρων η ναζιστική Γερμανία. Οι εκτιμήσεις ως προς αυτό το ερώτημα διίσταντο, καθώς ενώ οι περισσότερες ενδείξεις συνέκλιναν στο συμπέρασμα ότι το τέλος πλησιάζει, σύμφωνα με τις συμμαχικές υπηρεσίες πληροφοριών, η αντίσταση της Βέρμαχτ θα μπορούσε να διαρκέσει έως και έξι μήνες, γεγονός που θα συνεπάγετο μεγάλες απώλειες και δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος. Την ίδια στιγμή, ο Σοβιετικός ηγέτης Ιωσήφ Στάλιν ζητούσε επιμόνως τη συνδρομή των Αμερικανών και των Βρετανών, ώστε να διευκολυνθεί η προέλαση των δυνάμεών του στο Ανατολικό Μέτωπο. Υστερα από ενδοσυμμαχικές διαβουλεύσεις, αποφασίστηκε, στο πλαίσιο του παραπάνω αιτήματος, να βομβαρδιστούν οι υποδομές της πρωτεύουσας της Σαξωνίας, Δρέσδης, ούτως ώστε να αποτραπεί η αποστολή ενισχύσεων προς Ανατολάς

Η απόφαση του βομβαρδισμού δεν είχε, όμως, μόνο επιχειρησιακούς σκοπούς. Η λεγόμενη «Φλωρεντία του Ελβα» ήταν το μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Γερμανίας που είχε μείνει αλώβητο από το συμμαχικό σφυροκόπημα και η βρετανική κυβέρνηση θεώρησε ότι με τον βομβαρδισμό της θα έπληττε και το ηθικό των αμυνομένων. Εκ του αποτελέσματος, διεφάνη ότι αυτό ήταν εντέλει και το σκεπτικό που επικράτησε. Αναρίθμητοι τόνοι εκρηκτικών ισοπέδωσαν το ιστορικό κέντρο της πόλης, αφήνοντας πίσω τους δεκάδες χιλιάδες απανθρακωμένα πτώματα. Το μέγεθος της καταστροφής ήταν τόσο μεγάλο, ώστε να προκαλέσει αντιδράσεις ακόμη και στην κοινή γνώμη της Βρετανίας. Μέχρι και σήμερα, η Δρέσδη κηλιδώνει τον συμμαχικό αγώνα εναντίον του ναζισμού.