Κυριακή 22 Μαΐου 2016

"Το σπίτι των κοιμισμένων κοριτσιών" ΓΙΑΣΟΥΝΑΡΙ ΚΑΒΑΜΠΑΤΑ, Εκδ. Καστανιώτη

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΩΝ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ

   Ένας τίτλος με μυστήριο ερωτικό προδιαθέτει για μια ερωτική περιπέτεια με  τα κοιμισμένα κορίτσια, που όμως δεν είναι το ερωτικό υποκείμενο, αλλά το ερωτικό αντικείμενο της αφήγησης.
   Το σπίτι λοιπόν που βρίσκονται αυτά τα κοιμισμένα κορίτσια είναι ένα "σπίτι", ένας ... οίκος, κάπου στην Ιαπωνία, εκεί όπου και διαδραματίζεται η υπόθεση, λίγο μακριά από τη θάλασσα που ακούγονται τα κύματά της. Το επισκέπτεται ο Εγκούτσι, ένας ηλικιωμένος εξήντα επτά ετών μετά από παρότρυνση ενός φίλου του. Πηγαίνουν εκεί γέροντες συστημένοι και περνούν τη βραδιά τους με νεαρές παρθένες οι οποίες όμως είναι κοιμισμένες και δεν ξυπνούν με τίποτε κατά τη διάρκεια της νύχτας, σαν ναρκωμένες δηλαδή. Η γυναίκα του σπιτιού, προφανώς όχι η ιδιοκτήτρια, αλλά η τσατσά δίνει τις οδηγίες στον Εγκούτσι για τη βραδιά: να μην επιχειρήσει να ξυπνήσει τη νεαρή κοπέλα, να μην της κάνει κακό και σε περίπτωση αϋπνίας του ίδιου υπάρχουν και υπνωτικά χάπια. Αυτό που αποκομίζει ο Εγκούτσι από αυτή την παράξενη στο ίδιο κρεβάτι αλλά και απομακρυσμένη συνύπαρξη είναι μια σειρά από αναμνήσεις της νιότης του, ερωτικού κυρίως περιεχομένου. Η νεαρή κοιμισμένη παρθένα αυτό που πετυχαίνει είναι να ξυπνά ερωτικά το παρελθόν του, γιατί προφανώς το ερωτικό παρόν για τον γέροντα Εγκούτσι μάλλον είναι ανενεργό...
   Ένα ερώτημα που διαπερνά το έργο είναι κατά πόσο ένας γέρος άντρας είναι άντρας ή τελικά έχει χάσει την αντρική του φύση. Και αντρική φύση είναι τελικά κυρίως η ερωτική ικανότητα; Ο Εγκούτσι είναι παντρεμένος, η γυναίκα του ζει, έχει τρεις κόρες, αλλά ο ίδιος αναζητά την αυτοεπιβεβαίωση του στην ηλικία που βρίσκεται. Γι΄ αυτό και επαναλαμβάνει τις επισκέψεις στο σπίτι. Τα γηρατειά και η νεότητα δίπλα δίπλα σε ένα κρεβάτι. Η νεότητα κοιμισμένη και τα γηρατειά με τα μάτια ανοιχτά. Ο ύπνος και ο θάνατος φαντάζουν τόσο κοντά. Και αυτό μας το τονίζει ο συγγραφέας πρώτα με τον θάνατο ενός γέροντα και στο τέλος με τον θάνατο και ενός κοριτσιού. Όμως ο θάνατος δεν είναι το ζητούμενο ούτε και το φοβερό σε αυτό το σπίτι. Ο θάνατος κουκουλώνεται, σημασία έχουν τα νεαρά κορίτσια που δίνουν μια επίφαση αισθησιακής απόλαυσης. Η ζωή υπάρχει μέσα σε αυτά τα κορίτσια που κοιμούνται, που είναι ναρκωμένα, που είναι τελικά τόσο ψεύτικα.
   Μια σκοτεινή, εσωτερική νουβέλα (κυρίως λόγω έκτασης) μας δίνει ο Καβαμπάτα. Αποτελεί  το πρώτο έργο του που διαβάζω και επομένως τώρα έρχομαι σε επαφή με αυτή την πατριαρχική γιαπωνέζικη κοινωνία. Το γεγονός ότι ο συγγραφέας αυτοκτόνησε ίσως ερμηνεύει και αυτή την εμμονή με το θάνατο. Νομίζω όμως ότι σκιαγραφεί εύστοχα την  αντρική ψυχή μέσα από τα στερεότυπα και τις συμβάσεις, που δεν έχει συμφιλιωθεί με το θάνατο, που αρνείται να συμφιλιωθεί με το θάνατο και, που δεν γνωρίζω, αν τελικά μπορεί και να το καταφέρει.