ΒΙΒΛΙΟ - Ζ.Μ.Πουί

Τίτλος: Η τελευταία παγίδα. Συγγραφέας: Ζαν Μπερνάρ Πουί

Ένα ενδιαφέρον, αλλά πολύ λογικό σενάριο!

   Ένα κείμενο κατάλληλο για κινηματογραφική μεταφορά. Στην αρχή απραξία, μετά η δράση και στο τέλος η θεαματική έξοδος, ο θάνατος. Δύο πρόσωπα, μέλη μιας ακροαριστερής οργάνωσης, αφού αποσύρθηκαν στην ηρεμία της γαλλικής υπαίθρου, περιμένουν το κάλεσμα. Η ψυχολογία του μαχητή, του στρατιώτη του δρόμου. Δύο μεγάλα «παιδιά» περιμένουν ν΄ αρχίσει πάλι το παιχνίδι. Έχουν όνειρα ότι θ΄ αλλάξουν τον κόσμο. Οι απαραίτητες αυταπάτες που στηρίζουν και δίνουν νόημα στη ζωή. Το παιχνίδι είναι όμως πια βρώμικο. Δεν υπάρχουν εγκέφαλοι γεμάτοι ιδέες, υπάρχουν μηχανισμοί, κέντρα αποφάσεων κρυμμένα στην ομίχλη μιας εκδικητικής μανίας. Η εικόνα της ζωής στην πιο διαστρεβλωτική της φάση. Τουλάχιστον τα ενήλικα παιδιά ανακτούν γρήγορα τα λανθάνοντα ανακλαστικά τους και συνειδητοποιούν την κατάσταση. Αντιλαμβάνονται το δίχτυ μέσα στο οποίο έχουν εγκλωβιστεί. Από τη στιγμή όμως που το δίχτυ έχει νήματα από θάνατο, μόνο με θάνατο μπορούν ν΄ απεγκλωβιστούν. Τα παιχνίδια για μεγάλους μπορεί ν΄ αποβούν θανατηφόρα, όταν κάποιος άλλος ορίζει τους κανόνες.

    Η γυναίκα γενικά είναι ανύπαρκτη στην ιδεολογική διαμόρφωση της ιστορίας. Είτε είναι η νοικοκυρά, που ενδιαφέρεται για τα παιδιά της  και τελικά αποχωρεί, είτε είναι ένα δόλωμα που επιχειρεί ν΄ αποπροσανατολίσει τους δύο αναγεννημένους επαναστάτες για το καλό της οργάνωσης.

   Πρωτότυπη σύλληψη είναι η ταύτιση του αφηγητή στο μεγαλύτερο μέρος του έργου με μια αγελάδα. Μια αγελάδα που έχει την τηλεπαθητική ικανότητα να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων. Παρ΄ όλα αυτά το κείμενο δε σε «ανεβάζει», ίσως γιατί είναι κάπως επίπεδη η γραφή. Δεν αισθάνεσαι να συμμετέχεις στις εντάσεις, στα χτυπήματα, στα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα των ηρώων.