Στα πλαίσια της κινηματογραφικής λέσχης Σερρών προβλήθηκε την τετάρτη 26 Ιανουαρίου η ταινία Μαχαιροβγάλτης σε σκηνοθεσία Γιάννη Οικονομίδη με πρωταγωνιστές τους Στάθη Σταμουλακάτο, Βαγγέλη Μουρίκη, Μαρία Καλλιμάνη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή....
Ο Νίκος (Στάθης Σταμουλακάτος) ζεί στην επαρχία,ο πατερας του ετοιμοθανατος, ο ίδιος βουλιαγμένος και απελπισμένος μέσα στο αδιέξοδο, στην απομόνωση και στη ρουτίνα.Όταν ο πατέρας του πεθαίνει, ο θείος του (Βαγγέλης Μουρίκης) του προτείνει να τον πάρει μαζί του στην Αθήνα για να “σωθεί” όπως υποστηρίζει ο ίδιος.
Ο Νίκος δέχεται και πιάνει δουλειά σαν φύλακας των σκυλιών του θείου του μια και ο δεύτερος φοβάται μη του τα δηλητηριάσουν οι γείτονες. Ο θείος του δίνει μια μικρή γκαρσονιέρα για να μένει ακριβώς κάτω απο το σπίτι του.
“Θα βγάζεις 8 κατοσταρικα το μήνα, εδώ θα τρως, εδω θα κοιμάσαι, εδώ θα γ…” αυτά είναι τα λόγια του θείου προκειμένου να κάνει τον Νίκο να εκτιμήσει τη νέα του ζωή. Τα πραγματα μπλέκουν όμως όταν στην ιστορία εμφανίζεται η Γωγώ η σύντροφος του θείου. . .
Ταινία με διάχυτο το συμβολικό στοιχείο μέσα της, τόσο μάλιστα που στερεί το στοιχείο της έκπληξης. Δεν υπάρχει κάτι που να μας ξαφνιάζει και να ανατρέπει την αναμενόμενη ροή των γεγονότων.
Έντονη η λεκτική βία, ο θόρυβος.
Πλάνα στατικά.
Παραιτημένες, καλτ, φιγούρες των ηρώων του.
Βαρύ, καταθλιπτικό και ψυχοπλακωτικό το αστικό περιβάλλον.
Απουσία της ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής.
Ασπρόμαυρες σκηνές με μόνο έγχρωμη την παρακολούθηση της θεατρικής παράστασης (την παρωδία της Γκόλφω)
Ένα ανθρώπινο τρίγωνο στο οποίο η μια γωνία πρέπει να εκλείψει.
Και για το τέλος ...ανακύκλωση της εσωτερικής υποδούλωσης.
Παραφράζω μια σκέψη του Ρουσσώ: οι δούλοι στα δεσμά τους χάνουν τα πάντα, ακόμη και την επιθυμία να ελευθερωθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου