Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

ΔΙΟΤΙΜΑ


Μία μικρή αναδρομή σε αυτή τη μυστηριώδη μάγισσα, τη Διοτίμα. Ο Πλάτωνας επικαλείται τη Διοτίμα για να υπερασπιστεί το δάσκαλό του Σωκράτη, ότι τάχα διαφθείρει τους νέους. Σκοπός του είναι να προβάλλει τη γνώμη ότι ο αληθινός έρωτας οδηγεί στη θέαση της ιδέας της ομορφιάς, πλατωνικός έρωτας.  Όσο για μένα...με τραβούν αυτές οι μοναδικές, ανεπανάληπτες γυναικείες μορφές που εμφανίζονται στα κείμενα και μένεις πάντα με την απορία αν πράγματι υπήρξαν και ιστορικά πρόσωπα...
Ο Πλάτων στο Συμπόσιο εμ­φανίζει το φιλόσοφο Σωκράτη να λέει ότι στα ερωτικά τον μύησε μια γυναίκα από τη Μαντινεία, η Διοτίμα. Μήπως η Διοτίμα, που είναι φανταστικό πρόσωπο, είναι η Ασπασία η σοφή όπως την αποκαλούν τα λεξικά; Σύμφωνα με τον Ανδρέα Λεντάκη αυτό είναι και το πιθανότερο, διότι δεν έχουμε καμία άλλη μαρτυρία για την ιστορικότητα του προσώπου της πέρα από τη μνημόνευση της στο Συμπόσιο από τον Σωκράτη.
τν δ λόγον τν περ το ρωτος, ν ποτ κουσα γυναικς Μαντινικς Διοτίμας, τατά τε σοφ ν κα λλα πολλά, κα θηναίοις ποτ θυσαμένοις πρ το λοιμο δέκα τη ναβολν ποίησε τς νόσου, δ κα μ τ ρωτικ δίδαξεν,— ν ον κείνη λεγε λόγον, πειράσομαι μν διελθεν κ τν μολογημένων μο κα γάθωνι.
Πλάτωνας, Συμπόσιο, 201d


Σύμφωνα με τη Διοτίμα, ο Έρωτας είναι κάτι μεταξύ θνητού και αθανάτου, είναι ένας μεγάλος δαίμονας. Μητέρα του είναι η Πενία και πατέρας του είναι ο Πόρος.

τε γρ γένετο φροδίτη, εστιντο ο θεο ο τε λλοι κα τς Μήτιδος ὑὸς Πόρος. πειδ δ δείπνησαν, προσαιτήσουσα οον δ εωχίας οσης φίκετο Πενία, κα ν περ τς θύρας. ον Πόρος μεθυσθες το νέκταρος, ονος γρ οπω ν, ες τν το Δις κπον εσελθν βεβαρημένος ηδεν. ον Πενία πιβουλεύουσα δι τν ατς πορίαν παιδίον ποιήσασθαι κ το Πόρου, κατακλίνεταί τε παρ ατ κα κύησε τν ρωτα. δι δ κα τς φροδίτης κόλουθος κα θεράπων γέγονεν ρως, γεννηθες ν τος κείνης γενεθλίοις, κα μα φύσει ραστς ν περ τ καλν κα τς φροδίτης καλς οσης.
Πλάτωνας, Συμπόσιο, 203c

Ο Έρωτας είναι η διαρκής παρουσία του αγαθού. Επειδή η αιώνια διάρκεια είναι ιδιότητα της θείας ουσίας, η Διοτίμα θεωρεί ως θεϊκό στοιχείο μέσα στην ανθρώπινη ζωή την κύηση και τη γέννηση. Μόνο με τη γέννηση μέσα στην περιοχή του καλού είναι δυνατόν να φτάσουν τα θνητά όντα στην απόκτηση της αιώνιας παρουσίας του αγαθού. Αυτό σημαίνει ότι ο τελικός στόχος που αποτελεί την επιδίωξη του έρωτα είναι η αθανασία. Η θνητή φύση μπορεί και σώζεται επειδή στη ροή της χρονικότητας πεθαίνοντας αφήνει κάθε στιγμή κάτι το νέο ως διάδοχο. Η ανανεωτική ενεργητικότητα είναι ο μόνος τρόπος που ανοίγει στο θνητό ον τον ορίζοντα της αθανασίας. Εδώ στηρίζει ο Πλάτωνας και τη θεωρία της ανάμνησης: η παρουσία της επιστήμης κατορθώνεται με μια διαρκή μελέτη και ανάμνηση.

κα μ τι κατ τ σμα, λλ κα κατ τν ψυχν ο τρόποι, τ θη, δόξαι, πιθυμίαι, δοναί, λπαι, φόβοι τούτων καστα οδέποτε τ ατ πάρεστιν κάστ, λλ τ μν γίγνεται, τ δ πόλλυται. πολ δ τούτων τοπώτερον τι, τι κα α πιστμαι μ τι α μν γίγνονται, α δ πόλλυνται μν, κα οδέποτε ο ατοί σμεν οδ κατ τς πιστήμας, λλ κα μία κάστη τν πιστημν τατν πάσχει. γρ καλεται μελετν, ς ξιούσης στ τς πιστήμης· λήθη γρ πιστήμης ξοδος, μελέτη δ πάλιν καινν μποιοσα ντ τς πιούσης μνήμην σζει τν πιστήμην, στε τν ατν δοκεν εναι. τούτ γρ τ τρόπ πν τ θνητν σζεται, ο τ παντάπασιν τ ατ ε εναι σπερ τ θεον, λλ τ τ πιν κα παλαιούμενον τερον νέον γκαταλείπειν οον ατ ν. ταύτ τ μηχαν, Σώκρατες, φη, θνητν θανασίας μετέχει, κα σμα κα τλλα πάντα· θάνατον δ λλ. μ ον θαύμαζε ε τ ατο ποβλάστημα φύσει πν τιμ· θανασίας γρ χάριν παντ ατη σπουδ κα ρως πεται.
Πλάτωνας, Συμπόσιο, 208a - 208b


Την τάση για αθανασία τη βλέπει η Διοτίμα κάτω από δύο πρίσματα: α) η σωματική αθανασία, ο βιολογικός έρωτας της σωματικής παιδογονίας, β) η ψυχική αθανασία, η οποία συντελείται μέσα στον ορίζοντα της ιστορικής μνήμης.

οει σύ, φη, λκηστιν πρ δμήτου ποθανεν ν, χιλλέα Πατρόκλ παποθανεν, προαποθανεν τν μέτερον Κόδρον πρ τς βασιλείας τν παίδων, μ οομένους θάνατον μνήμην ρετς πέρι αυτν σεσθαι, ν νν μες χομεν; πολλο γε δε, φη, λλ ομαι πρ ρετς θανάτου κα τοιαύτης δόξης εκλεος πάντες πάντα ποιοσιν, σ ν μείνους σι, τοσούτ μλλον· το γρ θανάτου ρσιν. ο μν ον γκύμονες, φη, κατ τ σώματα ντες πρς τς γυνακας μλλον τρέπονται κα ταύτ ρωτικοί εσιν, δι παιδογονίας θανασίαν κα μνήμην κα εδαιμονίαν, ς οονται, ατος ες τν πειτα χρόνον πάντα ποριζόμενοι· ο δ κατ τν ψυχήν—εσ γρ ον, φη, ο ν τας ψυχας κυοσιν τι μλλον ν τος σώμασιν, ψυχ προσήκει κα κυσαι κα τεκεν.
Πλάτωνας, Συμπόσιο, 208e-209a

Στο τελευταίο μέρος του λόγου της Διοτίμας παρουσιάζεται ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει η ψυχή όταν δεχτεί την επιφοίτηση του έρωτα. Το πρώτο ξεκίνημα είναι ο σωματικός έρωτας, η σχέση όμως πρέπει να έχει χαρακτήρα πνευματικό και τεκμηρίωση της ορθότητας της σχέσης αυτής είναι η γέννηση λόγων καλών. Στη συνέχεια πρέπει να γίνει ενατένιση του κάλλους που παρουσιάζεται σε όλα τα ωραία σώματα και μάλιστα του ψυχικού κάλλους. Η τρίτη και τελευταία βαθμίδα είναι η ύψωση της ψυχής στην ενατένιση του καθαυτό καλού, εκεί όπου ο ανθρώπινος λόγος είναι πια ανίκανος να εκφράσει τα όσα αισθάνεται η ψυχή.

τοτο γρ δή στι τ ρθς π τ ρωτικ έναι π λλου γεσθαι, ρχόμενον π τνδε τν καλν κείνου νεκα το καλο ε πανιέναι, σπερ παναβαθμος χρώμενον, π νς π δύο κα π δυον π πάντα τ καλ σώματα, κα π τν καλν σωμάτων π τ καλ πιτηδεύματα, κα π τν καλν πιτηδευμάτων π τ καλ μαθήματα, κα π τν μαθημάτων π κενο τ μάθημα τελευτσ, στιν οκ λλου ατο κείνου το καλο μάθημα, κα γν ατ τελευτν στι καλόν.
Πλάτωνας, Συμπόσιο, 211c-211d





Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Αλέξης Σολομός

Ο λόξυγκας του Αριστοφάνη. Ο πιο φημισμένος λόξυγκας στην ιστορία της τέχνης. Στο συμπόσιο του Αγάθωνα, που το απαθανάτισε ο Πλάτων, το θέμα της συζήτησης ήταν ο έρωτας. Όταν ήρθε η σειρά του Αριστοφάνη να μιλήσει, ο κωμικός ποιητής δηλώνει στην ομήγυρη πως του είναι αδύνατον να μιλήσει, γιατί απλούστατα τον έχει πιάσει λόξυγκας. Ο λόξυγκάς του είναι η γελοιοποίηση της σοβαροφάνειας και του υψηλού ύφους των συναδέλφων και εταίρων. Είναι η ίδια η γελοιοποίηση που έχουν υποστεί στις κωμωδίες του ποιητικά συστήματα, πολιτικές ουτοπίες, κοινωνικοί θεσμοί, ανθρώπινοι χαρακτήρες... Ο λόξυγκας του Αριστοφάνη συμβολίζει την παρουσία του Βάκχου μέσα στο συμπόσιο.


Κάπως έτσι ξεκινά το έργο του με τον τίτλο "Ο ζωντανός Αριστοφάνης" ο Αλέξης Σολομός. Ορισμένες φορές βρίσκομαι σε δίλημμα για το ποιος είναι πιο ικανός να διδάξει αρχαίο δράμα. Ο φιλόλογος ή ο σκηνοθέτης; Ίσως βέβαια πρόκειται και για ψευτοδίλημμα, γιατί στην ουσία ο καθένας έχει τη δική του οπτική προσέγγισης. Παρόλα αυτά διαβάζοντας το έργο του Σολομού κατανοώ το επίπεδο γνώσης που πρέπει να κατέχει κάποιος για να διδάξει Αριστοφάνη. Γράφει κάπου μέσα στο βιβλίο ο Σολομός πως το έργο του Αριστοφάνη δεν αναβιώνει, αλλά επιβιώνει. Για να το πετύχει αυτό όμως και ο οξυδερκέστατος μελετητής χρειάζεται μια σφαιρική γνώση, και αυτό ακριβώς μας δείχνει ο Αλέξης Σολομός. Γνώση της ιστορικής πραγματικότητας σε συνδυασμό με γνώση της θεατρικής πραγματικότητας. Η ζωή του Αριστοφάνη, το κοινωνικό του γίγνεσθαι, η γένεση της κωμωδίας, οι γιορτές στην αρχαία Αθήνα, θεατρικοί συγγραφείς, λεπτομερής παρουσίαση όλων των έργων του Αριστοφάνη, κριτική των έργων, συμβολικές προεκτάσεις.... Ένα επιστημονικό εγχειρίδιο που με μάγεψε και το διάβασα ολόκληρο σα να ήταν μυθιστόρημα. Γιατί μόνο μέσα από τη συνολική γνώση μπορεί να επιβιώσει ο Αριστοφάνης και ο κάθε πνευματικός δημιουργός. Και αυτή τη συνολική γνώση μας την δίδαξε ο Αλέξης Σολομός.

 Ένας μικρός αποχαιρετιστήριος θαυμασμός για τον Αλέξη Σολομό. 

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας

Περί...μήκους ο λόγος

Επισκέφθηκα τη Δράμα για να παρακολουθήσω τις βραβευθείσες ταινίες μικρού μήκους και πραγματικά έμεινα εντυπωσιασμένος από το αισθητικό αποτέλεσμα. Προσωπικά την έννοια του κινηματογράφου την έχω ταυτίσει (τελικά τόσο αυθαίρετα) με ταινίες δίωρες περίπου, που διαθέτουν  ένταση, πλοκή, ίσως και δράση, και ένα σύνολο ηθοποιών που συμπλέκονται μεταξύ τους, και που όλο αυτό το στήσιμο σου μεταφέρει ένα ηχηρό μήνυμα. Όπως ένα μυθιστόρημα....Ένα πολυσέλιδο καλογραμμένο βιβλίο που σου κρατάει συντροφιά για ένα σεβαστό διάστημα. Τι γίνεται όμως και με το διήγημα; Ο Μπόρχες δεν έγραψε ποτέ μυθιστόρημα, έγραφε κάποια ιδιότυπα προσωπικά αφηγήματα. Και μάλιστα δικαιολογούσε την επιλογή του αυτή λέγοντας πως η ανάγκη του ανθρώπου να διηγηθεί ιστορίες δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ, η επιθυμία του όμως  να τις στολίζει ίσως και να πεθαίνει κατά διαστήματα. Τελικά μια ταινία μικρού μήκους είναι σαν ένα διήγημα. Είναι μια ματιά, όχι σαν και τη φωτογραφία βέβαια, που όμως κρατάει λίγο. Ένα ολιγόλεπτο ραντεβού με την τέχνη. Οι ταινίες μικρού μήκους που παρακολούθησα ήταν μεστές ματιές της πραγματικότητας, σπαρακτικές κραυγές, ονειρικές δημιουργίες που πριν προλάβεις να χωνέψεις τη μία, την διαδεχόταν η άλλη. Ένας χορός εικόνων και μηνυμάτων.

Ενδιαφέρουσα και η αφίσα του φεστιβάλ:



Για την ιστορία μεταφέρω τους τίτλους των ταινιών που βραβεύθηκαν και στο εθνικό και στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα:

ΒΡΑΒΕΙΑ 35ου ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ 2012

«Χαμομήλι» του  Νεριτάν Ζιντζιρία
Χρυσός Διόνυσος-1ο Βραβείο Μυθοπλασίας
Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Νοτιοανατολικής Ευρώπης
Τιμητική Διάκριση Ήχου στον Λέανδρο Ντούνη
Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου


«Τσέλσι- Μπαρτσελόνα» του Αλέξανδρου Χαντζή
Αργυρός Διόνυσος-2 ο Βραβείο Μυθοπλασίας
Τιμητική Διάκριση Σεναρίου στον Αλέξανδρο Χαντζή
Τιμητική Διάκριση Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας στον  Μάκη Παπαδημητρίου


«Ghost In The Machine» του Oliver Krimpas
Βραβείο «Έλληνες του Κόσμου-Σωκράτης Δημητριάδης»
Τιμητική Διάκριση Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στην Jessica Gunning


«Καθαρό Ραδιόφωνο» του  Γιώργου Τελτζίδη
Βραβείο Ντοκιμαντέρ


«Θόλος» του Νίκου Αποστολόπουλου και Κατερίνα Γεροθανάση
Βραβείο Σπουδαστικής ταινίας


«Παγόβουνο» του  Κωνσταντίνου Γεραμπίνη
Βραβείο «Τώνια Μαρκετάκη» για την καλύτερη ταινία “Κοινωνικού Προβληματισμού”


«Family Tree » του Φωκίωνα Μπόγρη
Ειδικό βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη «Ντίνος Κατσουρίδης»


Τιμητικές Διακρίσεις
«Der Spiegel Des Lord Patschog» της Ελίνα Πάνικ
Τιμητική Διάκριση Φωτογραφίας στον Γιώργο Καρβέλα


«11:50» του Στυλιανού Κωνσταντίνου
Τιμητική Διάκριση Μοντάζ


«Evergreen» της Ιφιγένειας ΚοτσώνΤιμητική Διάκριση Μουσικής στον Κωνσταντίνο Ευαγγελίδη


«Aroundel» της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη
Τιμητική Διάκριση Σκηνικών στην Όλγα Λεοντιάδου


«Μακαρισμοί» του Αριστοτέλη Μαραγκού
Τιμητική Διάκριση Κοστουμιών στις Δέσποινα Ησαΐα και Ιουλία Σταυρίδου


«Nobody's Perfetc» της Δέσποινας Καβύρη και του Γιώργου Μαντζουρανίδη Τιμητική Διάκριση Μακιγιάζ στην Δήμητρα Προβατάρη


«The Summer After» του Βασίλη Τζιώκα
Τιμητική Διάκριση Ειδικών Efe


«Eight-minute deadline» των Ζίνα Παπαδοπούλου και Πέτρο  Παπαδόπουλο Τιμητική Διάκριση Animation
Βραβείο Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας


«Η πηγή της νιότης» του Παναγιώτη Ράππα
Ειδική Μνεία Animation

ΒΡΑΒΕΙΑ 18ου ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ 2012

 |

GRAND PRIX
Απονέμεται στην ταινία “The Garden”, του  Garvin Chan - Taiwan


2Ο ΒΡΑΒΕΙΟ
Απονέμεται στην ταινία “Tastes Like Chicken”,του Quico Meirelles - Brazil

ΕΙΔΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ  “PRIX EUROPEAN FILM ACADEMY DRAMA 2012”ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ
Απονέμεται στην ταινία “Objection VI”, του  Rolando Colla  Switzerland

ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΝΟΤΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ
Απονέμεται στην ταινία “Χαμομήλι”, του Νεριτάν Ζιντζιρία, από την Ελλάδα

ΒΡΑΒΕΙΟ ΑΡΤΙΟΤΕΡΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ TV5MONDE
Απονέμεται στην ταινία “Meetings Of The Half Moons” του NG Ho Yin Chris – Hong Kong, China

ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΚΙΝΟΥΜΕΝΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ
Απονέμεται στην ταινία “Oh Willy…”, των Emma De Swaef και Marc James Roels - Belgium

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ
Απονέμεται στην ταινία “Shirin” του Stephen Fingleton - United Kingdom

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ
Απονέμεται στην ταινία “Revolution Reykjavik” της Isold Uggadottir-Iceland

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
Απονέμεται στην ταινία “Nomadic”, των Moldoseit Mambetakunov και Artykpai Suiundukov - Kyrgyzstan

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Yπατία η Αλεξανδρινή



Την Υπατία θέλησα να την μελετήσω περισσότερο από μία διάθεση θρησκευτικής αναζήτησης, ίσως και αμφισβήτησης. Γιατί παρουσιάζει μια ιδιαίτερη αντιστροφή στην έννοια του ήρωα-αγίου. Άγιος είναι αυτός (από όσα μάθαμε τουλάχιστον στα θρησκευτικά στο σχολείο) που μαρτύρησε τον αληθινό θεό βρίσκοντας τραγικό θάνατο από τους άπιστους παγανιστές.Τι συμβαίνει όμως όταν ένας παγανιστής (με όλη την αυθαιρεσία που κρύβει ο όρος) βρίσκει τραγικό θάνατο από τους χριστιανούς; Είναι άραγε ένας αντι-άγιος;
Αφορμή για την αναδρομή στη ζωή της Υπατίας στάθηκε το βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο της Maria Dzielska από τις εκδόσεις Ενάλιος. Ένα ιστορικό δοκίμιο που χωρίς να αποφεύγει τις κορώνες μερικές φορές φωτίζει επαρκώς πολλές πτυχές της προσωπικότητας της Υπατίας.
Η Υπατία γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια περίπου το 355 μ.Χ. (αν και υποστηρίζεται από ορισμένους ότι η χρονολογία της γέννησής της ήταν το 370). Κόρη του Θέωνα, ο οποίος ήταν συγγραφέας και φιλόσοφος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα ερμητικά και ορφικά κείμενα. Μαθηματικός, αστρονόμος και φιλόσοφος η ίδια ασχολήθηκε με την ελληνική φιλοσοφία και παιδεία. Γρήγορα απέκτησε φήμη και συγκέντρωσε γύρω της έναν κύκλο μαθητών που αργότερα ανέλαβαν σημαντικές κρατικές και εκκλησιαστικές θέσεις. Ανήκει στους νεοπλατωνιστές και διδάσκει στους μαθητές της να θεωρούν τη φιλοσοφία ως ένα είδος θρησκευτικού μυστηρίου. Μια προοδευτική πορεία από τον αισθητό στο νοητό κόσμο. 
Η Υπατία όμως έμεινε γνωστή στην ιστορία για κάτι άλλο: για το κάλλος και την ωραιότητα, όχι όμως της ψυχής, αλλά του σώματος. Και μάλιστα δολοφονήθηκε άγρια από ένα φανατισμένο όχλο χριστιανών το 415 μ.Χ. Και φυσικά τα όρια του θρύλου και της αλήθειας ανακατεύονται τόσο έντονα που δεν ξέρεις τί ακριβώς να πιστέψεις. 
Η συγγραφέας απορρίπτει το ενδεχόμενο να δολοφονήθηκε η Υπατία λόγω της εκπάγλου και προκλητικής ομορφιάς που αναμόχλευε τα πάθη των αντρών, γιατί ήταν και σε μια ηλικία (άνω των εξήντα όταν δολοφονήθηκε) αρκετά "ώριμη" για φαντασιώσεις αμαρτωλές. Επίσης φαίνεται ότι απορρίπτει και τα αμιγώς θρησκευτικά κίνητρα για τη δολοφονία της. Ερμηνεύει τη δολοφονία της με πιο πολιτικά κίνητρα, καθώς ο πατριάρχης Αλεξανδρείας, Κύριλλος, ήθελε να τη βγάλει από τη μέση για να έχει πιο στέρεη τη δική του εξουσία. Σε μια εποχή θρησκευτικού συγρκητισμού δεν μπορούσε να ευσταθήσει η κατηγορία ότι η Υπατία ήταν παγανίστρια. Την κατηγόρησαν βέβαια και ως μάγισσα, και πάλι όμως και αυτός ο χαρακτηρισμός δεν ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνος. Η πολιτική επιρροή όμως που είχε και μάλιστα σε ανθρώπους επιφανείς, όπως ο έπαρχος της Αλεξάνδρειας, ήταν κάτι που προκαλούσε ανησυχία στην εκκλησιαστική άρχουσα τάξη.


παραπέμπω από το λεξικό Σούδα το αντίστοιχο λήμμα


πατία: Θέωνος το γεωμέτρου θυγάτηρ, το λεξανδρέως φιλοσόφου, κα ατ φιλόσοφος κα πολλος γνώριμος: γυν σιδώρου το φιλοσόφου. κμασεν π τς βασιλείας ρκαδίου. γραψεν πόμνημα ες Διόφαντον, τν στρονομικν Κανόνα, ες τ Κωνικ πολλωνίου πόμνημα. ατη διεσπάσθη παρ τν λεξανδρέων, κα τ σμα ατς νυβρισθν καθ' λην τν πόλιν διεσπάρη. τοτο δ πέπονθε δι φθόνον κα τν περβάλλουσαν σοφίαν, κα μάλιστα ες τ περ στρονομίαν: ς μέν τινες π Κυρίλλου, ς δέ τινες δι τ μφυτον τν λεξανδρέων θράσος κα στασιδες. πολλος γρ κα τν κατ' ατος πισκόπων τοτο ποίησαν: τν Γεώργιον σκόπει κα τν Προτέριον. Περ πατίας τς φιλοσόφου. πόδειξις, ς στασιώδεις ο λεξανδρες. ατη ν λεξανδρείᾳ κα γεννήθη κα νετράφη κα παιδεύθη. τν δ φύσιν γενναιοτέρα το πατρς οσα οκ ρκέσθη τος δι τν μαθημάτων παιδεύμασιν π τ πατρί, λλ κα φιλοσοφίας ψατο τς λλης οκ γεννς, περιβαλλομένη δ τρίβωνα γυν κα δι μέσου το στεος ποιουμένη τς προόδους ξηγετο δημοσίᾳ τος κροσθαι βουλομένοις τν Πλάτωνα τν ριστοτέλην λλου του δ τν φιλοσόφων. πρς δ τ διδασκαλικ κα π' κρον ναβσα τς πρακτικς ρετς, δικαία τε κα σώφρων γεγονυα, διετέλει παρθένος, οτω σφόδρα καλή τε οσα κα εειδής, στε κα ρασθναί τινα ατς τν προσφοιτώντων. δ οχ οἷός τε ν κρατεν το ρωτος, λλ' ασθησιν δ παρείχετο κα ατ το παθήματος. ο μν ον παίδευτοι λόγοι φασί, δι μουσικς ατν παλλάξαι τς νόσου τν πατίαν: δ λήθεια διαγγέλλει πάλαι μν διεφθορέναι τ μουσικς, ατν δ προενεγκαμένην τι τν γυναικείων ακν ατο βαλλομένην κα τ σύμβολον πιδείξασαν τς καθάρτου γενέσεως, τούτου μέντοι, φάναι, ρς, νεανίσκε, καλο δ οδενός, τν δ π' ασχύνης κα θάμβους τς σχήμονος πιδείξεως διατραπναί τε τν ψυχν κα διατεθναι σωφρονέστερον. οτω δ χουσαν τν πατίαν, ν τε τος λόγοις οσαν ντρεχ κα διαλεκτικν ν τε τος ργοις μφρονά τε κα πολιτικήν, τε λλη πόλις εκότως σπάζετό τε κα προσεκύνει διαφερόντως, ο τε ρχον- τες ε προχειριζόμενοι τς πόλεως φοίτων πρτοι πρς ατήν, ς κα θήνησι διετέλει γινόμενον. ε γρ κα τ πργμα πόλωλεν, λλ τό γε νομα φιλοσοφίας τι μεγαλοπρεπές τε κα ξιάγαστον εναι δόκει τος μεταχειριζομένοις τ πρτα τς πολιτείας. δη γον ποτε συνέβη τν πισκοποντα τν ντικειμένην αρεσιν Κύριλλον, παριόντα δι το οκου τς πατίας, δεν πολν θισμν ντα πρς τας θύραις, πιμξ νδρν τε κα ππων, τν μν προσιόντων, τν δ πιόντων, τν δ κα προσισταμένων. ρωτήσαντα δ τι εη τ πλθος κα περ ο κατ τν οκίαν θόρυβος, κοσαι παρ τν πομένων, τι προσαγορεύοιτο νν φιλόσοφος πατία κα κείνης εναι τν οκίαν. μαθόντα δ οτω δηχθναι τν ψυχήν, στε φόνον ατ ταχέως πιβουλεσαι, πάντων φόνων νοσιώτατον. προελθούσ γρ κατ τ εωθς πιθέμενοι πολλο θρόοι θηριώδεις νθρωποι, ς ληθς σχέτλιοι, οτε θεν πιν εδότες οτ' νθρώπων νέμεσιν ναιροσι τν φιλόσοφον, γος τοτο μέγιστον κα νειδος προστρεψάμενοι τ πατρίδι. κα βασιλες γανάκτησεν π τούτ, ε μ Αδέσιος δωροδοκήθη. κα τν μν σφαγέων φείλετο τν ποινήν, φ' αυτν δ κα γένος τ φ' αυτο ταύτην πεσπάσατο, κα ξέπλησε δίκην τούτου κγονος. τούτων δ μνήμη τι σζομένη τος λεξανδρεσι συνέστελλεν ες μικρν κομιδ τν περ τν σίδωρον τν λεξανδρέων τιμήν τε κα σπουδήν: τε κα τοιούτου πικρεμαμένου δέους, μως καστοι σπευδον ατ συνεναι θαμ κα τν π το σωφρονοντος στόματος ἰόντων κροσθαι λόγων. πε κα σοι ητορικν προί̈σταντο διατριβν ποιητικν, σπάζοντο τν το φιλοσόφου συχνν μιλίαν. ε γρ κα νάγωγος ν τ τοιατα, λλ τ γε λλ φιλοσόφ κριβείᾳ προσετίθει τι κα κείνοις πιμελέστερον ες τ σφέτερα ατν τεχνύδρια. τά τε γρ λλα διηκρίβωτο κα τν πιδεικνυμένων λόγων τε κα ποιημάτων κρίσιν ποιετο διαφέρουσαν τν λλων. δι κα ν τος πί τινι λογικ κροάσει θεάτροις λίγα μν πνει τος πιδεικνυμένους, κα πάνυ συχάζοντι τ παίν: καιρίως δ μως κα κατ λόγον. θεν παν τ θέατρον, ς επεν, τ κείνου κρίσει γνώμονι διεχρτο τν μεινον χερον λεγόντων. τν δ π' μο γεγονότων κριτικος νδρας πίσταμαι τρες τ λεγόμενα κρίνειν δυναμένους νευ τε μέτρου: το γρ ατο μν κρίσις μολογεται οσα ποιημάτων κα συγγραμμάτων. γ δ κα δημιουργν γομαι τν ατν κατέρων: μόνον ε γυμνασία πρς κάτερον ση γένοιτο κα δι προθυμίας τς σης. να δ τούτων ο φημι τν σίδωρον, λλ κα πολλ λαττοσθαι τν τριν. ο δ κριτα γάπιος, Σεβηριανός, Νόμος. μέτερος δ λικιώτης Νόμος.