Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Ίταλο Καλβίνο

Η λέσχη ανάγνωσης που έχουμε δημιουργήσει και διανύει αισίως το δεύτερο έτος  απολαυστικού διαβάσματος έβαλε ως στόχο να κινηθεί φέτος στα αναγνωστικά μονοπάτια με βάση τις χώρες καταγωγής των συγγραφέων. Έτσι μετά την Πορτογαλία του Σαραμάγκου (την πρώτη συνάντηση για φέτος) περάσαμε στην Ιταλία του Ίταλο Καλβίνο. 



Ο Ίταλο Καλβίνο γεννήθηκε το 1923, ένα χρόνο μετά την επιβολή του φασιστικού καθεστώτος του Μουσολίνι. Άρα ερεθίσματα μέσα σε ένα δικτατορικό περιβάλλον. Αυτό μπορεί να ερμηνεύσει πρώτα τις πολιτικές του προτιμήσεις (εντάσσεται στο κομμουνιστικό κόμμα) και κατά δεύτερον το λογοτεχνικό του προσανατολισμό (στην αρχή της σταδιοδρομίας του στρέφεται στο νεορεαλισμό). Όλα αυτά βέβαια μετά το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Από το Κόμμα θα αποχωρήσει μετά τη σοβιετική εισβολή στην Ουγγαρία (1956), διατηρώντας πάντα την αριστερή ιδεολογία του και το κριτικό του φρόνημα. Όσο για το κίνημα του νεορεαλισμού... Αυτές οι ετικέτες εμπεριέχουν πάντα τον κίνδυνο μιας εύκολης και άκριτης μερικές φορές γενίκευσης... 
Ο νεορεαλισμός υπήρξε ένα κίνημα και όχι τόσο ένα οργανωμένο ρεύμα. Άρα θα πρέπει να το δούμε ως μια μορφή αντίδρασης απέναντι στα ... καλλιτεχνικά κατάλοιπα ενός φασιστικού καθεστώτος. Μια τάση εξωστρέφειας και ταυτόχρονα μια στροφή στους καθημερινούς λαϊκούς ανθρώπους (μήπως όζει ελληνική μεταπολίτευση;;;). Ο νεορεαλισμός ως κίνημα είναι περισσότερο φανερός στον κινηματογράφο και λιγότερο στη λογοτεχνία (Roberto Rossellini, Vittorio De Sica, Alberto Lattuada και Aldo Vergano είναι μερικά ονόματα σκηνοθετών επηρεασμένοι από αυτό το κίνημα).


Ο Ίταλο Καλβίνο έχει να μας επιδείξει το μυθιστόρημα "το μονοπάτι με τις αραχνοφωλιές" που είναι έντονα επηρεασμένο από αυτό το κίνημα. Το μυθιστόρημα αυτό εκδόθηκε το 1947 και μας περιγράφει η ζωή του νεαρού Πιν (ορφανός και με την αδελφή του πόρνη) ο οποίος θέλει να ανήκει κάπου, να ανήκει σε μια ομάδα. Πρώτα η ομάδα των μεγάλων της πόλης του, αλλά και ύστερα  μια ομάδα παρτιζάνων. Τι ομάδα όμως είναι αυτή των παρτιζάνων! Παρτιζάνοι περίεργοι και ίσως λιγάκι αλλού. Αλλά και αυτή η αριστερή ομάδα, σύμφωνα με τον Καλβίνο, είναι προτιμότερη από το να μην ανήκει κάποιος πουθενά. Η αξία της δράσης. Το τελικό καταφύγιο όμως του νεαρού Πιν δεν είναι η αριστερή αυτή ομάδα, αλλά το προσωπικό του, μοναδικό του μονοπάτι, το μονοπάτι με τις αραχνοφωλιές...


Τη δεκαετία του 1950 ο Καλβίνο δέχεται επιδράσεις από το ιταλικό παραμύθι και λίγο αργότερα από τον Κενώ με αποτέλεσμα έναν έντονο πειραματισμό σε νέες αφηγηματικές φόρμες. Διάβασα κάποια αποσπάσματα από το Μαρκοβάλντο ή οι εποχές στην πόλη (1963) εκεί όπου βλέπουμε έναν ανθρωπάκο,στο στυλ του Σαρλό, προσπαθεί να αυτοπροσδιοριστεί μέσα σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο αστικό ιστό, αλλά και συνεχώς να τον καταπίνει η πόλη. Το έργο είναι σπονδυλωτό και αποτελείται από είκοσι ιστορίες. Kάθε ιστορία ασχολείται με μια εποχή.


Η τελευταία θα έλεγα περίοδος γραφής του Καλβίνο σχετίζεται με ταξιδιωτικά (με την ευρύτερη έννοια του όρου) προσωπικά δοκίμια.Διάβασα κάποια αποσπάσματα από το "Πάλομαρ". Πρόκειται για έναν λογοτεχνικό ήρωα του οποίου το όνομα προέρχεται από το Μount Palomar, ένα βουνό της Καλιφόρνιας όπου βρίσκεται το ομώνυμο αστεροσκοπείο. Με τα τηλεσκόπιά του παρατηρούμε τις κινήσεις και τη συμπεριφορά των ουράνιων σωμάτων. Αντίθετα, ο κύριος Πάλομαρ, ο πρωταγωνιστής των διηγήσεων του Καλβίνο, επικεντρώνεται στην παρατήρηση των όσων συμβαίνουν στη ζωή του. 


Πως για παράδειγμα αντιμετωπίζει ο κύριος Πάλομαρ το γυμνό στήθος μιας κολυμβήτριας; Αρχικά το αίσθημα της ντροπής, η κοινωνίας μας έχει μάθει πως είναι κάτι το ...απαγορευμένο. Αλλά όμως γιατί; Μήπως έτσι διαιωνίζουμε τα συντηρητικά κατάλοιπα του παρελθόντος; Έτσι ο κύριος Πάλομαρ αποφασίζει να το εντάξει στο προσωπικό του οπτικό πεδίο, όπως ένα οποιοδήποτε αντικείμενο. Μήπως όμως και έτσι το υποβιβάζει, ενώ πραγματικά το θαυμάζει; Μήπως πρέπει να πάρει την απόφαση και με θάρρος να το αντικρίσει; Έτσι και κάνει, αλλά η κολυμβήτρια, μόλις αντιλαμβάνεται την πρόθεση του κυρίου Πάλομαρ, ντύνεται και φεύγει... (άντρες!)
Από τα έργα του Καλβίνο επίσης έχω διαβάσει το "Διχοτομημένος υποκόμης" (σε μια συγκριτική μελέτη με τον "Δόκτωρ Τζέκυλ & Κύριο Χάυντ" του Στήβενσον), τις "Αόρατες πόλεις" (που μου άρεσαν ιδιαιτέρως), "Το κάστρο των διασταυρωμένων πεπρωμένων" και το "Γιατί να διαβάζουμε τους Κλασσικούς". Αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση με ενδιαφέρον, αλλά  χωρίς ολοκληρωμένες λογοτεχνικές προτάσεις. Ένα αποσπασματικό, κομματιασμένο λογοτεχνικό σύμπαν, ένα μωσαϊκό. Ίσως γιατί υπήρξε δημοσιογράφος, αλλά και αριστερός...

Για το τέλος και ένα απόσπασμα από μια συνέντευξή του: «Γράφω δύσκολα, δε μένω ποτέ ικανοποιημένος. Πριν γράψω κάτι, συσσωρεύω πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους εμπειρίες. Αυτές οι διαφορετικές εμπειρίες μεταφράζονται σε διαφορετικά βιβλία. Πέρασα μια φάση που έγραφα σχεδόν ταυτόχρονα τα πιο ανομοιογενή πράγματα, προσπαθώντας πάντα να κάνω αυτό που λέμε κοινωνική κριτική. Έτσι, μετά τον Ανύπαρκτο ιππότη κυκλοφόρησε το Μια μέρα ενός εκλογικού αντιπροσώπου, βιβλίο που έβγαινε από μια συγκεκριμένη πολιτική κατάσταση που ζούσε η Ιταλία εκείνα τα χρόνια. Το τελευταίο μου βιβλίο, το Πάλομαρ άρχισα να το γράφω το 1975. Κάθε τόσο ζούσα κάποια εμπειρία ενός συγκεκριμένου τύπου. Την έγραφα, την έβαζα στο συρτάρι, τις μάζευα όλες μαζί. Χρειάστηκαν οκτώ χρόνια για να γίνουν βιβλίο. Ταυτόχρονα δούλευα και άλλα πράγματα, προσπαθώντας να εξετάσω την εξέλιξη της ιταλικής κοινωνίας. Ξεκινώ πάντα από μια αληθινή εμπειρία και ύστερα προχωρώ στα σύμβολα που μου ταιριάζουν περισσότερο. Στις Αόρατες πόλεις και στα Κοσμοκωμικά θριαμβεύει η φαντασία κι όμως νομίζω ότι είναι από τα πιο ρεαλιστικά μου βιβλία…» Και παρακάτω: «Δουλειά μου είναι να παρατηρώ τη ζωή, να καταγράφω εμπειρίες, να ψάχνω την αλήθεια, κι ας ξέρω πολύ καλά ότι υπάρχουν βεβαίως πολλές πολλές αλήθειες…»

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Φιλομήλα Λαπατά-Παρουσίαση βιβλίου




Η ανάγνωση φαίνεται ότι είναι γένους θηλυκού, το μεγαλύτερο μέρος του αναγνωστικού κοινού είναι γυναίκες. Αλλά και η συγγραφή τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα φαίνεται ότι αποκτά θηλυκό γένος, καθώς ένα μεγάλο μέρος ονομαστών συγγραφέων είναι γυναίκες με πολλά ευπώλητα βιβλία: Ζυριάνα Ζατέλη, Ιωάννα Καρυστιάνη, Σώτη Τριανταφύλλου, Λένα Διβάνη, Μαργαρίτα Καραπάνου, Μάρω Βαμβουνάκη, Δημουλίδου ... (ίσως οι άντρες πρέπει να επανεκτιμήσουν τις αξίες τους και να επαναπροσδιορίσουν τις επιλογές τους. Ίσως όμως φαίνεται ότι ο καλός συγγραφέας πρώτα πρέπει να είναι καλός αναγνώστης).





Η Φιλομήλα Λαπατά γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει άραγε αξία να γνωρίζουμε το έτος γέννησης  του συγγραφέα; Μόνο για λόγους ιστορικούς και συγκριτικής έρευνας. Ένας συγγραφέας είναι χωρίς ηλικία, γιατί τα έργα του είναι διαχρονικά. Από το 1998 μοιράζει τη ζωή της μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας.  Έχει ζήσει στη Νάπολη και στη Σαρδηνία. Οι εμπειρίες των ταξιδιών δίνουν έμπνευση στα μυθιστορήματά της. Την συνεπαίρνει και η ιστορική έρευνα.  Το 1999 ξεκίνησε με το πρώτο μυθιστόρημά μου τις Κόρες Του Νερού βασισμένο στις ζωές των προγόνων της, οι οποίοι υπήρξαν Έλληνες του Πόντου. Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν τα βιβλία της:
«Οι κόρες του νερού»-2002,
«Lacryma Christi-To  δάκρυ του Χριστού»-2004
«Εις το όνομα της μητρός» -2005
«Επικίνδυνες λέξεις»-2007
«Η ξυπόλυτη των Αθηνών»-2010
«Η χήρα του Πειραιά»-2012
Τιμήθηκε στην Ιταλία το 2005 και το 2006.

  1. Ποιος είναι αρμοδιότερος να μιλήσει για ένα βιβλίο, για ένα δημιούργημα γενικότερα; Ο αναγνώστης ή ο συγγραφέας; Ο κριτικός ή ο δημιουργός; Ο γονιός ή ο ξένος;  Η σχέση του δημιουργού με το δημιούργημα είναι σαφώς πιο υπόγεια, ενώ του αναγνώστη πιο αποστασιοποιημένη. Το βιβλίο εξάλλου είναι και σαν το φαγητό. Ο συγγραφέας είναι σαν το μάγειρα, το σεφ, ενώ ο αναγνώστης το γεύεται και το τρώει. Ο καθένας το απολαμβάνει από την πλευρά του.
  2. Σε τι κοινό απευθύνεται η ανάλυση ενός βιβλίου ή ενός κειμένου γενικότερα; Σε αυτούς που το έχουν διαβάσει το βιβλίο αυτό ή όχι; Σε αυτούς που γνωρίζουν την ιστορία ή όχι; Άρα θα πρέπει να ικανοποιήσεις και την άγνοια των πρώτων, αλλά και την προσδοκία των άλλων...

ΤΙΤΛΟΣ: Η ΧΗΡΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ
Ο τίτλος, αρκετά εύγλωττος,  μας δίνει: τον ήρωα – γυναίκα, την ιδιότητα – χήρα, το θέμα – θάνατος, τον τόπο – Πειραιάς. Το έργο αποτελεί τη συνέχεια του μυθιστορήματος «Η ξυπόλυτη των Αθηνών» και αποτελεί ένα αυτοτελές έργο.

ΒΑΣΙΚΗ ΙΔΕΑ:
«Ό τι κακό και απαίσιο σας συνέβη μέχρι αυτή τη στιγμή είναι ήδη παρελθόν. Το σημαντικό ερώτημα είναι πώς σκοπεύετε να το διαχειριστείτε».

ΔΟΜΗ ΕΡΓΟΥ:
Το έργο χωρίζεται σε δύο μεγάλα ευδιάκριτα και σχετικά ίσης έκτασης μέρη:
Ο θάνατος – η ζωή (το κακό-η διαχείριση)   

Και τι κοινό μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε ένα φιλί και σε μια φωτογραφία;
Το φιλί και η φωτογραφία μετατρέπουν τη στιγμή σε αιωνιότητα, παγώνουν το χρόνο, είναι δηλαδή εχθροί του θανάτου.


Μια αντίθεση διαπερνά την ανθρώπινη ιστορία γενικά, αλλά το μυθιστόρημα ειδικότερα: άντρας-γυναίκα. Η συγγραφέας φαίνεται ότι επιφυλάσσει μια ευνοϊκότερη μεταχείριση απέναντι στις γυναίκες: αυτές είναι τα κύρια πρόσωπα που κινούν την ιστορία, σε αντίθεση με τους άντρες  που είναι άτονοι και άχρωμοι, με μια παρουσία απλώς υποχρεωτική... Γιατί άραγε;  Θα τολμούσα να πω ότι η παρουσία του άντρα βρίσκεται στο προσκήνιο της ιστορίας. Εκεί που πέφτουν τα φώτα της σκηνής.
Οι άντρες είναι αυτοί που κατέχουν και παίζουν με  περιουσίες, άλλοτε κερδίζουν και άλλοτε χάνουν. Άλλοτε τρυφεροί και άλλοτε υλιστές ερωτεύονται παράφορα και κτητικά, αλλά  μένουν πεισματικά τις περισσότερες φορές  στην επιφάνεια των πραγμάτων;Οι δυνάμεις της ζωής όμως δεν αναπτύσσονται εκεί που πέφτει το φως. Και οι γυναίκες βρίσκονται εκεί στο βάθος της ζωής, ας το ονομάσουμε και παρασκήνιο. Οι γυναίκες είναι αυτές που μηχανεύονται και οι άντρες απλώς εκτελούν.



Ηρωίδα του έργου είναι η Λάουρα Αλφιέρι-Ρώμα. Η Λάουρα γεννημένη το 1882 στη Σικελία τρέφει μια υπερβολική αγάπη προς τον πατέρα της . Είναι μια γυναίκα απαράμιλλης ομορφιάς και αυτό φροντίζει να της το τονίζει ο πατέρας της. Ο Φραγκίσκο Αλφιέρι όμως, ο πατέρας της, είναι ένας τζογαδόρος και απατεώνας, τα χρέη του είναι αβάσταχτα και ...αυτοκτονεί. Το 1897 επιστρέφουν στην Ελλάδα, εποχή του ελληνοτουρκικού πολέμου. Το 1902 αναγκάζεται να παντρευτεί τον ταπεινής καταγωγής, αλλά πάμπλουτο, Φίλιππο Ρώμα (κατά 13 χρόνια μεγαλύτερό της). Η μητέρα της Λάουρας επιζητούσε μέσα από το γάμο οικονομική στήριξη, την οποία και πέτυχε. Ο Φίλιππος Ρώμας όμως τι ζητούσε; Ο Φίλιππος Ρώμας ζητούσε κοινωνική καταξίωση. Ο γάμος με τη Λάουρα  θα του άνοιγε το δρόμο για τους αριστοκρατικούς κύκλους που τόσο ονειρευόταν. Κι όμως αυτή η κακομαθημένη καλλονή άλλαξε. Η σταθερή, επίμονη και πολιορκητική αγάπη του άντρα της τελικά την έκανε να αλλάξει. Αλλά, το 1909 ο άντρας της πεθαίνει. Δύο αντρικές απώλειες επομένως στη ζωή της: του πατέρα της και του συζύγου της.  Και ακολουθεί το πένθος.


Τι μας προετοιμάζει τώρα για την εξέλιξη της ηρωίδας;  Μια σειρά από γυναίκες από το σόι της που  περιβάλλουν την ηρωίδα, της συμπαραστέκονται και όλες είναι παντρεμένες ή και ξαναπαντρεμένες (η δύναμη της αυτοσυντήρησης):
  1. Κατίγκω – η μητέρα (ξαναπαντρεμένη με τον Βικέντιο Μοράρη –οικονομικό σύμβουλο του Φίλιππου.
  2. Μαργιόλα (αδελφή Κατίγκως – παντρεμένη με τον Αριστείδη Μπαλτατζή, καθηγητή πανεπιστημίου)
  3. Θάλεια – η αδελφή (παντρεύεται με τον Αλέξανδρο Σινόπουλο)
  4. η άλλη αδελφή η Δανάη είναι παντρεμένη στη Βιέννη
  5. Κοκόνα Κρυσταλλένια  – θεία, αδελφή του πατέρα της (παντρεμένη σε ηλικία 65 ετών με τον Τιμολέοντα Χρυσολωρά)
  6. Μαρία Βηθλεέμ Ράλλη –ξαδέλφη (παντρεμένη με τον Παντιά Μπόνη)
  7. Ζαμπέτα Χαρβαλιά -από το υπηρετικό προσωπικό (παντρεμένη με τον αμαξά Κόκο Πρίφτη)
  8. Ακόμη και η σχέση του Ζανή (αδελφού του Φίλιππου με κάποια ψυχολογικά προβλήματα) με τη μουγγή Αννέζω (ξαδέλφη της Λάουρας)  κρύβει κάποια ερωτικά στοιχεία.
 Στο έργο επίσης αναφέρονται: 
Ευλαλία (νονά του Φίλιππου)
Το υπηρετικό προσωπικό, μαγείρισσα
Αλλά και : Ανδρονίκη Ρουμελιώτη-η μαμή που την αποκαλούσαν ο «Ηρώδης», η ωραία Δαρδανέ, η Βαλεντίνη Μπόνη...

ΘΑΛΕΙΑ: μια γυναίκα φεμινίστρια, διαφορετική από τον συνηθισμένο τύπο γυναίκας. Μήπως η Θάλεια είναι και η μυθιστορηματική περσόνα της συγγραφέας; Η συγγραφέας πάντως μου ανέφερε ότι δεν ταυτίστηκε μόνο με τη Θάλεια, αλλά με όλες τις γυναίκες του έργου.

ΒΑΣΙΚΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ
  1. Η έννοια της απώλειας και του πένθους αποτελούν το συνεκτικό δεσμό του έργου, χωρίς όμως να καταντά μελό, καθώς οι αναδρομές αποφορτίζουν κατά περιόδους το βαρύ κλίμα. Π.χ. α) (τέσσερις όροι που θέτει η Λάουρα στο Φίλιππο για το γάμο, όχι ταξίδι μέλιτος, όχι φωτογραφίες, χωριστές κρεβατοκάμαρες, κι όλα αυτά θα παρουσιάζονταν ως ιδιοτροπίες του ίδιου του Φίλιππου), β) (η εγκυμοσύνη της Ζαμπέτας που δεν συνειδητοποιεί αμέσως πότε έμεινε έγκυος, καθώς ήταν ζαλισμένη από τον αιθέρα  όταν τραυματίστηκε μια φορά καθώς καθάριζε κρεμμύδια. Αλλά και το αισιόδοξο τέλος αποφορτίζει το βαρύ κλίμα.
  2. Καλογραμμένο, διαθέτει πλούσιο λόγο, συχνά εικονοπλαστικό και συνυποδηλωτικό, άλλοτε με τη ρομαντική ποιητικότητα κι άλλοτε με τη ρεαλιστική ακρίβεια που κάνει την ανάγνωση πιο προσιτή.
  3. Καίριες και ολοκληρωμένες περιγραφές:  το ιστορικό πλαίσιο της Αθήνας και αστική της ηθική ( Το παντρεμένο ζευγάρι φωτογραφίζεται από τον Αριστοτέλη ΡωμαΙδη. Οι Αριστοτέλης και Κωνσταντίνος Ρωμαΐδης ασχολήθηκαν με τη φωτογράφηση αρχαίων μνημείων όλης της Ελλάδας. Εργάστηκαν, σχεδόν αποκλειστικά για το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, την Ελληνική Αρχαιολογική Εταιρεία και τον Ερρίκο Σλήμαν),  η αποτύπωση της ατμόσφαιρας του Πειραιά από τα αρχοντικά της Καστέλας μέχρι τα πορνεία της Τρούμπας.
  4. Καίρια επιλογή των ονομάτων και των επωνύμων: Ο παππούς της Λάουρας ονομάζεται Εμμανουήλ Χρυσολωράς (O Μανουήλ Χρυσολωράς (Κωνσταντινούπολη, 1355  1415) ήταν από τους κυριότερους συγγραφείς και πρωτεργάτες της εισαγωγής της ελληνικής παιδείας και γραμματείας στη δυτική Ευρώπη κατά τα τελευταία έτη ζωής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Αλλά και η Ζαμπέτα, από το υπηρετικό προσωπικό. Το όνομά της προέρχεται από το τουρκικό zambetas, αξιωματικός του στρατού επί Τουρκοκρατίας με καθήκοντα αστυνόμευσης, και σημαίνει αυτή που μπορεί και ελέγχει, η εξουσιάστρια.
  1. Η εναλλαγή της τύχης των ηρώων/ηρωίδων είναι βασικό μοτίβο, αφού έτσι τα έργα αυτά κερδίζουν την προσοχή των αναγνωστών.
  2. Η ιστορία κυλάει αργά και  τα συναισθήματα ξεχειλίζουν και οδηγούν στην ταύτιση του αναγνώστη με την ηρωίδα.



































Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Μαθήματα Κλασσικής Παιδείας


Μεταφέρω από το δελτίο τύπου:  
Στα τρία τελευταία μαθήματα του 2012 (5,12,19 Δεκεμβρίου 2012) θα γίνει μια ουσιαστική συζήτηση για τη σχέση των νεώτερων Ελλήνων με τα αρχαία Ελληνικά και το ρόλο του πολιτισμού γενικότερα, και μάλιστα του Ελληνικού, για την πορεία και την ανάπτυξη των ανθρώπινων κοινωνιών.
Συγκεκριμένα στα δύο πρώτα μαθήματα, 5 & 12 Δεκεμβρίου ο καταξιωμένος κλασσικός φιλόλογος της περιοχής μας, ο Δεληγιώργης Γιώργος, θα αναπτύξει τους λόγους για τους οποίους εμείς ιδιαίτερα οι Νεοέλληνες αγαπάμε τα Αρχαία Ελληνικά, με το εξής περίπου σκεπτικό: 
Γιατί αγαπάμε τα Αρχαία Ελληνικά.
Παρόλο που τα κλασικά γράμματα σήμερα διέρχονται μια δοκιμασία σε παγκόσμια κλίμακα και στην Ελλάδα η πολι­τεία και η εκπαίδευση δεν μπόρεσαν να εμφυσήσουν στους Νεοέλληνες το ενδιαφέρον τους γι' αυτά, τα αρχαία κείμενα δεν έχασαν την αξία και τη σημασία που είχαν πάντοτε.
Ιδιαίτερα σήμερα σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από σύγ­χυση και απουσία σταθερών ηθικών αξιών δεν πρέπει να α­γνοήσουμε τη σοφία των μηνυμάτων της αρχαίας ελληνικής σκέψης, που μπορεί να προσφέρει μια επίγνωση της σημερινής πραγματικότητας.
Η αρχαιότητα ζει μέσα στο σύγχρονο κόσμο του ανθρώπου, του πολίτη, της ευνομίας, των προβλημάτων, του ορθού λό­γου, της τέχνης, της επιστήμης και Φιλοσοφίας. Τα κείμενα ζουν ακόμη και προσφέρουν μηνύματα διαχρονικά, προκα­λούν προβληματισμό και βοηθούν τον αναγνώστη να κατα­νοήσει καλύτερα την εποχή του.
Συγχρόνως η αρχαία ελληνική σκέψη συγκροτεί έναν πυρήνα αξιών και ιδεών όπως αυτές της δημοκρατίας, της ελευθερί­ας, του ορθολογισμού.
Τα έργα αυτά βέβαια έχουν και εκπληκτική ποιότητα λογοτε­χνική. Είναι γραμμένα με έναν υπέροχο τρόπο και αγγίζουν τις καρδιές και των σημερινών αναγνωστών τους. Οι 'Έλληνες πάντα επιδίωκαν και είχαν την αίσθηση του ωραίου.
Αλλά για μας τους Νεοέλληνες τα αρχαία ελληνικά αποτε­λούν και το σύνδεσμο με το παρελθόν μας και μας δίνουν τη δυνατότητα να συνειδητοποιήσουμε την ιστορικότητα και τη συνέχεια της Ελληνικής γλώσσας.
Οι κεντρικές αξίες της κλασικής Ελλάδας είναι μοναδικές, α­μετάβλητες.
(όλα αυτά τεκμηριώνονται με αποσπάσματα από τα έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας).
Στο τελευταίο μάθημα πριν τις διακοπές των Χριστουγέννων, με συντονιστή το φιλόλογο Ζήση Μητλιάγκα, θα γίνει μια ελεύθερη συζήτηση για το ρόλο, του πολιτισμού, και μάλιστα του Ελληνικού, για την πορεία και την ανάπτυξη των ανθρωπίνων κοινωνιών.
Ο Γιώργος Δεληγιώργης, κλασικός φιλόλογος με άριστη επιστημονική κατάρτιση και υψηλό παιδαγωγικό ήθος, για χρόνια λειτουργός της Δημόσιας Εκπαίδευσης, προσέφερε πολλά και χρήσιμα στους νέους μας και για την επιστημονική τους σταδιοδρομία και για την ίδια τη ζωή.
Σήμερα, σταθερός συνεργάτης του Πνευματικού μας Συμποσίου «Μαθήματα Κλασσικής Παιδείας» με τις εισηγήσεις τον τέρπει και ωφελείε τους συμπολίτες μας που θέλουν, από την ηλικία της ωριμότητας πλέον, να έχουν μια βαθύτερη και ουσιαστικότερη σχέση με τον προγονικό μας Πολιτισμό.
Τα μαθήματα γίνονται κάθε Τετάρτη, ώρα 7μμ στην αίθουσα ομιλιών του Μαξίμειου Πνευματικού Κέντρου (Νικ. Νικολάου 21) στις Σέρρες.
Συντονιστές των μαθημάτων είναι οι εκπαιδευτικοί: Ανδρονίδης Θεολόγης, Νότας Θωμάς και Χασιωτάκη Ειρήνη.
Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Παρουσίαση Βιβλίου


Bart Soethaert



Το  Σαββατοκύριακο (1-2 Δεκεμβρίου) θα βρίσκεται στις Σέρρες  ο σημαντικός Βέλγος Νεοελληνιστής κ. Bart Soethaert. Άριστος γνώστης και ομιλητής της ελληνικής, παρά το νεαρό της ηλικίας του (είναι μόλις 30 ετών), αγαπά πολύ τη χώρα μας και τον πολιτισμό μας. 
Με την ευκαιρία της εδώ παρουσίας του, σας καλούμε σε συνάντηση γνωριμίας και ανταλλαγής απόψεων, η οποία θα πραγματοποιηθεί την προσεχή Κυριακή 2 Δεκεμβρίου, στις 6 το απόγευμα, στο Ξενοδοχείο "Φίλιππος-Ξενία''.


Ο Bart Soethaert γεννήθηκε στο Βέλγιο το 1982. Σπούδασε κλασική φιλολογία και νεοελληνικά (UGent), γενική και συγκριτική γραμματολογία (KU-Leuven) και νεοελληνική φιλολογία (Α.Π.Θ.). Από το 2008 είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου (FU-Berlin), με ειδίκευση στη νεοελληνική λογοτεχνία. Στο πλαίσιο της διατριβής του μελετά το ελληνικό ιστορικό μυθιστόρημα στην περίοδο 1936-1950, με έμφαση στο έργο των Άγγελου Τερζάκη, Παντελή Πρεβελάκη και Θανάση Πετσάλη-Διομήδη. Έχει δημοσιεύσει μελέτες για το έργο του Μισέλ Φάις. Έναυσμα της ενασχόλησής του με το έργο του Μισέλ Φάις ήταν η μελέτη «Πέρα από τον Καθρέφτη. Η διαμόρφωση του υποκειμένου στην πεζογραφία (1994-2004) του Μισέλ Φάις» (Α.Π.Θ., 2008). Στις 17 Φεβρουαρίου 2012 διοργάνωσε στο Βερολίνο μαζί με την Ανθή Βηδενμάιερ την εκδήλωση «Verhindertes Leben / Εμποδισμένη ζωή» για το ομώνυμο διήγημα του Μισέλ Φάις. Μελέτες και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε συλλογικούς τόμους και φιλολογικά περιοδικά.