ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ - Ντελβώ Πωλ

Βέλγος ζωγράφος, γεννήθηκε το 1897 στο Άντχάιτ και πέθανε το 1994 στο Φυρν. Προσχώρησε στον υπερρεαλισμό σχετικά αργά. 

Στο έργο του ελληνικοί ναοί και φλωρεντινοί κήποι συνθέτουν κλασικές αρχιτεκτονικές προοπτικές, όπου συνυπάρχουν πλάι πλάι αχρονικά γυμνά και πρόσωπα με αυστηρές ενδυμασίες.

Στον επόμενο πίνακα, τον Άνθρωπο του δρόμου, το τοπίο είναι οικείο, όπως και ο άνδρας που περπατά με την εφημερίδα, αδιαφορώντας για τον κόσμο γύρω του, αποκομμένος από τον φυσικό του χώρο που δεν είναι άλλος από τους δρόμους της πόλης. Οι γυναίκες από την άλλη δεν είναι αναγνωρίσιμα πρόσωπα. Τα μαλλιά τους έχουν μεταμορφωθεί σε κισσούς που ριζώνουν στο έδαφος, ενώ η στάση τους θυμίζει αναγεννησιακό πίνακα και το απόμακρο βλέμμα τους κάθε άλλο παρά ερωτισμό αποπνέει.

Στη θεματική του ζωγράφου οι σκελετοί εμφανίζονται από το 1941. Τον επόμενο πίνακα, την Κοιμώμενη Αφροδίτη, ο καλλιτέχνης τον φιλοτέχνησε στις Βρυξέλλες το 1944 σε μια περίοδο που η πόλη βομβαρδιζόταν ανελέητα, επιδιώκοντας να δείξει την αγωνία και το άγχος μέσω της αντίθεσης με την ηρεμία της κοιμώμενης Αφροδίτης. Ο καλλιτέχνης δεν αφηγείται την ιστορία της Αφροδίτης, αλλά τη χρησιμοποιεί  απλώς σα σύμβολο της αγάπης και της ζωής, το άκρο αντίθετο του μίσους και του θανάτου, ο οποίος εδώ συμβολίζεται από το σκελετό.

Ο πίνακας χαρακτηρίζεται από αμφισημία. Στο δρόμο επικρατεί πανικός, οι άνθρωποι υψώνουν τα χέρια παρακαλώντας να σωθούν. Τίνος την προσοχή επιδιώκει όμως να τραβήξει η γυναίκα δεξιά και για ποιο λόγο; Μήπως απευθύνεται στην ντυμένη γυναίκα που μοιάζει ασυγκίνητη, προσωποποιώντας ίσως την αδιάφορη αστική τάξη, ζητώντας της να αποτρέψει την ερωτική συνεύρεση του σκελετού με την Αφροδίτη, που υποδηλώνεται από τη στάση των δύο μορφών; Ο Φρόυντ μίλησε για το ένστικτο του θανάτου, αλλά και για την επιθυμία του ανθρώπου να αντισταθεί σε οτιδήποτε απειλεί τη ζωή του. Εδώ απειλή μπορεί να θεωρηθεί ο εχθρός που βομβαρδίζει. Το αντίθετο του θανάτου (σκελετού;) είναι ο Έρωτας (Αφροδίτη), που εξασφαλίζει τη διαιώνιση του είδους.

Στη θεματική του του ζωγράφου εμφανίζονται τα τραίνα από το 1954-1956.

«Ο Ντελβό άντλησε την ικμάδα της ζωγραφικής του από τα βάθη του ανερμήνευτου. Αναζήτησε την ουσία της, εκεί όπου γενεσιουργούνται συμπτώματα και αιτίες: αγωνίες, φοβίες, τραύματα, αυταρέσκειες, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, ερωτισμοί, ηδονοθηρικές εμμονές...», επισημαίνει ο Κυριάκος Κουτσομάλλης, διευθυντής του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. 

Οσοι γνώρισαν τον Ντελβό, ο οποίος έφυγε από τη ζωή το 1994, πλήρης ημερών (ήταν 97 ετών), τον περιγράφουν εξίσου μυστηριώδη, αινιγματικό, μοναχικό και ευαίσθητο με τα έργα του. 

«Δέσμιος της αισθηματικής του παιδείας, έγκλειστος στη φυλακή των περιορισμών, των τραυματικών ερωτικών του εμπειριών, υπερπροστατευμένος μέσα στα τείχη που η μητέρα του ύψωσε γύρω του, παγιδευμένος στο περιβάλλον των απαγορεύσεων και των ενοχών που οι θείες του δημιούργησαν -εδώ προφανώς βρίσκονται οι αιτίες που υποκίνησαν τη δημιουργία αυτού του κλειστού ζωγραφικού σύμπαντος, το οποίο στοιχειώνεται από οπτασίες, παραισθήσεις και φαντάσματα», προσθέτει ο Κ. Κουτσομάλλης.