Νέο μυθιστόρημα - Ζήλεια

ΝΕΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Το Νέο Μυθιστόρημα δεν αποτέλεσε ποτέ σχολή, ήταν περισσότερο ένας χώρος παρά συγκροτημένη ομάδα συγγραφέων. Συγγραφείς ετερόδοξοι, που όλοι έψαχναν νέες φόρμες ικανές να εκφράσουν ή να δημιουργήσουν νέες σχέσεις ανάμεσα στον άνθρωπο και τον κόσμο.

Στο παραδοσιακό μυθιστόρημα ο ήρωας υπάρχει προτού μπει στην αφήγηση, στο  νεωτερικό μυθιστόρημα πρώτα μπαίνει και έπειτα ψάχνει να δει ποιος είναι. 

Η βιωμένη εμπειρία και η ανίχνευση των πιο ασταθών περιοχών του εγώ τροφοδότησε το έργο όλων μας. Ο συγγραφέας δεν αναπαριστά, δημιουργεί έναν κόσμο.

"Αν ονειρευτώ κάτι με μεγάλη ένταση, δεν μπορώ να ξέρω ξυπνώντας αν είναι αλήθεια ή ψέμματα".

Το τέλειο βιβλίο θα ήταν ένα βιβλίο του τίποτα.

ΖΗΛΕΙΑ 

 

Η Ζήλεια ενώ αποτελούσε το 1957 για τους κριτικούς  ένα κείμενο δυσανάγνωστο, το 1967 είχε γίνει για όλο τον κόσμο ένα ωραίο μυθιστόρημα συμπεριφορών, που περιέγραφε με οικονομία το ανθρώπινο, υπερβολικά ανθρώπινο πάθος ενός συζύγου πανταχού παρόντα.

Ένας άνδρας αμφίβολης ταυτότητας (ο απών αφηγητής), που οι περισσότεροι κριτικοί τον αποκαλούν ο σύζυγος, μια γυναίκα, η Α..., πιθανότατα η σύζυγος του προγιούμενου, ένας γείτονας φίλος, ο Φρανκ, η γυναίκα του Κριστάν και το παιδί τους, οι ιθαγενείς εργάτες. Πιθανός τόπος η Νέα Γουινέα, πιθανός χρόνος γύρω στα 1960.

Ο αφηγητής δεν αφηγείται τίποτα, δεν έχει μια συνολική εποπτεία, βλέπει μόνο αποσπάσματα πραγματικότητας μέσα από τις γρίλιες, και μάλιστα επιλεκτικά, ενδεχομένως μόνο αυτά που τροφοδοτούν τις υποψίες του. 

Η Ζήλεια τελειώνει όπως είχε αρχίσει, απλώς σε ένα άλλο σημείο της σπειροειδούς αφήγησης.

ΑΛΑΙΝ ΡΟΜΠ-ΓΚΡΙΓΙΕ

Γεννημένος στη Βρέστη, στις 18 Αυγούστου 1922, ο Αλέν Ρομπ-Γκριγιέ θα σπουδάσει Αγρονομία στο Παρίσι και θα εργαστεί στο πεδίο του όχι μονάχα στη Γαλλία, αλλά και στο Μαρόκο, τη Γουινέα, τη Γουαδελούπη.

Φυσικός αρχηγός του ρεύματος που γέννησε το Nouveau roman -το Νέο Μυθιστόρημα- με ισχυρές αισθητικές πεποιθήσεις, τις οποίες υπερασπιζόταν επιτιθέμενος, επιστράτευσε τις αρχές του ως ανάχωμα σε μια λογοτεχνία την οποία θεωρούσε παρωχημένη, εύκολη, ενδοτική στο μέσο γούστο. Γεωπόνος, θετικιστής, πιστός της εξέλιξης, θεωρούσε ότι στην τέχνη, όπως και στην επιστήμη, υπάρχει πρόοδος· ότι νέες αλήθειες πρέπει να επιβληθούν όταν οι παλιές αποδειχθούν ανενεργές· ότι στη γραφή ενδέχεται, όπως και στα Μαθηματικά, να εμφιλοχωρήσουν λάθη, και είναι καθήκον των ανατροπών και των αισθητικών επαναστάσεων να τα διορθώσουν. Το νέο πρέπει να σκοτώσει το παλιό, το καινούριο να αντικαταστήσει το πεπαλαιωμένο. 

Ακόμη και σήμερα, όπως γράφει ο Κοντά, «η γλωσσική δεξιοτεχνία του, οι υφολογικές του εκτροπές, οι χορευτικές του πτώσεις της αφήγησης σε συνεχώς επανερχόμενα, με τη δύναμη της εμμονής, θέματα, η φασματική τους ένταση, η αγωνία τους επίσης, ένα είδος ψυχρότητας που χαϊδεύει το δέρμα της γλώσσας και τη χαράζει σαν ξυράφι, συνθέτουν μιαν αναγνωστική εμπειρία που συνορεύει με την παραίσθηση».