H γέννηση μιας ιστορίας

Μου αρέσει πολύ ο Χάρι Μούλις για την πρωτοτυπία των προσεγγίσεών του και τις λογοτεχνικές του εικόνες. Ας τον παρακολουθήσουμε σε μια στιγμή προσδιορισμού της δημιουργικότητας. Υπάρχει άραγε η ιστορία πριν γραφεί; Ο συγγραφέας είναι ο δημιουργός ή ο φορέας της ιστορίας;

Πώς γεννιέται μια ιστορία; Φαντάσου την κινηματογραφική λήψη ενός εργοστασίου που ανατινάζεται. Βλέπεις τις ε­κρήξεις, τους τοίχους να γκρεμίζονται, την ψηλή καμινάδα που σωριάζεται σε ζιγκ-ζαγκ, ώσπου φαίνονται πια μόνο έ­να σωρό χαλάσματα κι ένα τεράστιο σύννεφο σκόνης ση­κώνεται που το σκορπάει ο άνεμος. Έπειτα ξέχνα εκείνη την ταινία. Βλέπεις την τελευταία εικόνα κι ύστερα το φιλμ γυρίζει αργά προς τα πίσω. Στον ουρανό σχηματίζεται ένας μαγικός κονιορτός που χαμηλώνει και χώνεται μέσα στα χα­λάσματα, τα οποία στη συνέχεια μεταμορφώνονται σ' ένα κτήριο, σε ζιγκ-ζαγκ η καμινάδα σηκώνεται, οι τοίχοι υψώ­νονται, ώσπου στο τέλος δημιουργείται ένα εργοστάσιο. Έτσι γίνεται. Τίθεται τότε το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν, αν δεν είναι αντεστραμμένη διαδικασία αλλά η ίδια η δια­δικασία; Υπήρχε δηλαδή το κτίσμα κατά κάποιον τρόπο ή­δη πριν υπάρξει; Ίσως. Πού; Δεν ξέρω.

Και γιατί, εδώ που τα λέμε, το κάνει κανείς ξανά και ξα­νά; Επειδή θέλει να ζήσει σε δύο κόσμους. Αυτός ο ένας δεν του αρκεί. Δεν επινοώ την προβληματική ιστορία που, σε α­ντίθεση με το Δεύτερο Νόμο της Θερμοδυναμικής, εκτυλίσ­σεται και αυτή τη φορά μπροστά στα μάτια μου και που θα διηγηθώ τώρα, αλλά εκείνη χρησιμοποιεί εμένα για να υ­πάρξει, όπως ένα παιδί τη μητέρα του. Εγώ που τη διηγού­μαι δεν τη διηγούμαι μόνο σ' εσένα, αλλά κυρίως επειδή ε­γώ θέλω να μάθω ποια ιστορία διηγούμαι. Δεν κουράζομαι να την επαναλαμβάνω. Αν την ήξερα ήδη, γιατί να τη διη­γηθώ; Όλος αυτός ο κόπος! Όλοι αυτοί οι υπολογισμοί! Όλες αυτές οι ωδίνες! Δεν είναι απλά μια διαδικασία από μένα προς την οθόνη, αλλά σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό α­πό την οθόνη προς εμένα. Είναι μια αλληλεπίδραση, μια συνομιλία, όπου όχι εγώ αλλά η ιστορία μονοπωλεί τη συζή­τηση για να γίνει το δικό της.

Κρεμιέμαι από τα ίδια μου τα χείλη, όλος αυτιά, κι εσύ μπορείς ν' ακούσεις μαζί μου καθώς ακούω την ιστορία μου που δεν είναι δική μου ιστορία - που δεν έχει συμβεί στ' α­λήθεια, αλλά που συμβαίνει στ' αλήθεια: εδώ και τώρα.