Από τη Μήδεια στη Σταχτοπούτα

ΜΗΔΕΙΑ: μια γυναίκα-σύμβολο του έρωτα και της ζήλειας, ενός έρωτα ολοκληρωτικού, ένα ερωτικό τσουνάμι που τα ισοπεδώνει στο πέρασμά του όλα.

ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ: μια γυναίκα άβουλη, μια κοπέλα, που δεν προσδοκά, που δεν κυνηγά, που μεταμορφώνεται και την συναντά το βασιλόπουλο.

Η αντίθεση προφανής, δύο ερωτικά πρότυπα, δύο άκρα που μας θέτει η συγγραφέας Λιλή Ζωγράφου και μας οδηγεί στην καταβύθιση της εποχής τους. Και μόνο από περιέργεια αξίζει να διαβάσει τις προσεγγίσεις της Ζωγράφου. Χωρίς το θεωρητικό εξοπλισμό ενός φιλολόγου, γνώστη της κλασσικής παιδείας, αλλά μέσα από την υπερβολή, την ακραία τοποθέτηση της συγγραφέας διεισδύεις στα δεδομένα. Μιας πατριαρχικής κοινωνίας. Η ιστορία του φαλλού, ως υπότιτλος. Ο άντρας στην ιστορική του πορεία.

Ενδιαφέρον σαφώς έχει ο τρόπος με τον οποίο η συγγραφέας δεν μας κατασκευάζει πλέον έναν ήρωα, αλλά μας τον παρουσιάζει. Ο δημιουργός ενός χαρακτήρα στη θέση του παρατηρητή.  Οιδίποδας ο πατροκτόνος, που βγάζει τα μάτια του, που τιμωρείται. Ορέστης, ο μητροκτόνος που αθωώνεται. Και δύο θεοί που τους κατεβάζει ο Αισχύλος στο θεατρικό δικαστήριο για να διασφαλίσει τη νέα ηθική, πατριαρχική τάξη.

Ο πολιτισμός δημιουργεί για πρώτη φορά την περιφρόνηση στις γυναίκες, που είναι άγνωστη στους βαρβάρους. Και πώς καταλήγει η Ζωγράφου σ΄ αυτό; Ο υποβιβασμός της γυναίκας σε βιαζόμενο άτομο, η επίγνωση ότι ο άνδρας συμμετέχει στη γονιμοποίηση και η εφεύρεση του αρότρου. Η γεωργική κοινωνία. Η παραγωγή περνάει στα χέρια των ανδρών. Τα υλικά αγαθά γίνονται ατομική ιδιοκτησία, ο άντρας αγοράζει τη γυναίκα.