ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ-ο λόγος του βασιλιά

                    

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Τομ Χούπερ    

ΣΕΝΑΡΙΟ: Ντέιβιντ Σγκέιντλερ    

ΗΘΟΠΟΙΟΙ:Κόλιν Φερθ, Γκάι Πιρς, Ελενα Μπόναμ Κάρτερ

Με τέσσερα βραβεία Όσκαρ ανάμεσα στα οποία και αυτό της καλύτερης ταινίας, ο λόγος του βασιλιά, ισορροπεί ανάμεσα στην κορώνα του βασιλιά και στην εθνικιστική βρετανική κορώνα. Ο βασιλιάς ταυτίζεται με το έθνος του. Η προσωπική του νίκη συνιστά και εθνική νίκη, άσχετα αν βρισκόμαστε στις παραμονές του β΄ παγκοσμίου πολέμου. Ίσως όμως εδώ κρύβεται και η μαγεία του κινηματογράφου και της τέχνης γενικότερα. 'Οτι αυτονομείται, μεγεθύνεται ένα δευτερεύον, προσωπικό γεγονός κι αποκτά καλλιτεχνική, μυθοπλαστική αξία. Μια κάπως καβαφική προσέγιση.

Η ιστορία αφορά το Γεώργιο ΣΤ΄, ενός τραυλού πρίγκηπα της Υόρκης, δευτερότοκου γιου του βασιλιά Γεωργίου Ε΄. Αναγορεύτηκε βασιλιάς το 1936 ύστερα από την παραίτηση του αδελφού του, Εδουάρδου Η΄. Παντρεμένος με τη λαίδη Ελισάβετ απέκτησε δύο παιδιά: την πριγκίπισσα Ελισάβετ (αργότερα βασίλισσα Ελισάβετ Β΄) και την πριγκίπισσα Μαργαρίτα .Απογοητευμένος από την ορθοφωνική θεραπεία που ακολούθησε, καταλήγει,, έπειτα μάλιστα από προτροπή της γυναίκας του, σ΄ ένα αυστραλό εμπειρικό. Τελικά ο δούκας με την επίμονη εξάσκηση, αλλά και την ψυχολογική στήριξη κατόρθωσε ν΄ αντιμετωπίσει το πρόβλημά του, αλλά και να εκδηλώσει και τις πολιτικές του φιλοδοξίες.

Μια μάλλον θεατράλε προσέγγιση, στηριγμένη στη ζωντανή διαγραφή των πρωταγωνιστικών χαρακτήρων, στις ψυχολογικές μεταπτώσεις του πρωταγωνιστή, στην αφοσίωση της γυναίκας του δούκα, αλλά και του ιδεολόγου-θεραπευτή.Το βασιλικό περιβάλλον διαγράφεται αληθοφανώς: ο βασιλιάς- πατέρας προβληματίζεται για τη διαδοχή του, ο πρωτότοκος-επιπόλαιος αιχμαλωτίζεται από τον έρωτα μιας μη γαλαζοαίματης, η μητέρα-εγγυητής της ισορροπίας, αναφορά σ΄ έναν επιληπτικό αδελφό πρόωρα χαμένο. Και η εκκλησία παρούσα, έτοιμη να παρέμβει και να έχει λόγο στις εξελίξεις.

Ένα μάλλον άνευρο σενάριο με δυνατές ερμηνείες, μια καλοσκηνοθετημένη παράσταση χωρίς εξωτερικές λήψεις, αλλά με ενδιαφέρουσες προοπτικές που επικεντρώνονται στις προσπάθειες του πρωταγωνιστή να ξεπεράσει το πρόβλημά του.Χωρίς ιδιαίτερη αγωνία η πλοκή του έργου καταλήγει στο ότι μπορείς να ξεπεράσεις το πρόβλημα, γιατί πρέπει να το ξεπεράσεις, το οφείλεις στο λαό σου, και θα το ξεπεράσεις, αρκεί να στηριχθείς στον εαυτό σου. Μια αισιόδοξη αντιμετώπιση της ζωής που αμφιβάλλω κατά πόσο εκφράζει το σύγχρονο νεοέλληνα.