Ένα θεατρικό κείμενο θέλει τον τρόπο του να το προσεγγίσεις. Αναπνέει. Γι΄αυτό και τα σύμβολα που χρησιμοποιεί είναι πιο φανερά, πιο κραυγαλέα ίσως. Νύχτα, μυστικά, ζευγάρι, τσίρκο.... Ένα γαϊτανάκι συμβόλων που λειτουργούν σαν φανοστάτες οι οποίοι ανάβουν και συ τους ακολουθείς μέχρι το τέρμα του δρόμου. Ο Άκης Δήμου, από τους νεοέλληνες θεατρικούς συγγραφείς, αποτέλεσε αφορμή να διαβάσω κάποιο έργο του.
Ένα ζευγάρι σε τέλμα: ο Κωνσταντίνος και η Μιράντα. Ο Κωνσταντίνος ένας πετυχημένος επαγγελματίας, αλλά απλός ... διεκπεραιωτής του εαυτού του, και η Μιράντα που θέλει να ... βρίσκεται αλλού, γιατί λείπει η φαντασία από τη σχέση τους. Αυτή η δύναμη που σε σε μεταφέρει προς τα πάνω.
Και τελικά βρίσκονται κάπου αλλού. Σε ένα τσίρκο. Πόσο εύκολα συμπλέκονται τα δύο επίπεδα. Το ρεαλιστικό με το φανταστικό. Και εκεί αρχίζει το ταξίδι της ψυχανάλυσης, η πορεία της αυτογνωσίας. Προσεγγίζεις το ρεαλιστικό μέσα από το φανταστικό. Μέσα από την ανάλογη κατάσταση. Πράγματι και ο Μάγος, η κεντρική ενσάρκωση του τσίρκου, βίωσε μια ανάλογη κατάσταση με τη Νόρα, την ακροβάτισσα. Την ερωτεύτηκε, εκείνη όμως τον πούλησε για κάποιον άλλο. Και τότε ο μάγος τη σκότωσε.
Συντελείται όμως προσέγγιση του ζευγαριού; Με τη συμβατική έννοια όχι. Η παραδοσιακή σχέση όχι. Το τι βέβαια εννοούμε παραδοσιακή σχέση σηκώνει πολλή συζήτηση. Αυτό που φαίνεται πάντως είναι ότι σε κάθε σχέση ο καθένας κουβαλά τις ασφάλειες και τις ανασφάλειές του. Όσο κι αν μεταμορφώνεται η σχέση, όσο κι αν η συντροφικότητα μπαίνει σε μια διαφορετική βάση κάθε φορά, το "εγώ" είναι τόσο ισχυρό που αποτελεί την αφετηρία της ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου