Το σχήμα του νερού - Αντ. Καμιλλέρι

   

Σπάνιο είναι ένας τίτλος βιβλίου να σου δίνει απάντηση σε ένα ερώτημα που σε προβληματίζει. Ποιο είναι το ερώτημα;  Γιατί η αστυνομική λογοτεχνία έχει φανατικούς αναγνώστες; (ένας εκ των οποίων τείνω να γίνω κι εγώ, χωρίς όμως ακόμη να έχω γίνει). 

   "Το σχήμα του νερού". Γιατί  το νερό δεν έχει σχήμα. Παίρνει το σχήμα του δοχείου μέσα στο οποίο το τοποθετήσεις. Έτσι κι ο αναγνώστης θέλει την ιστορία του έργου να την τοποθετήσει ο συγγραφέας μέσα σε ένα δοχείο. Να πάρει ένα συγκεκριμένο σχήμα. Να έχει μία λύση. Να μην καταλήγει σε αδιέξοδο (όχι τόσο συναισθηματικό, όσο αδιέξοδο πλοκής), ούτε να ορθώνονται μπροστά του εναλλακτικές διέξοδοι. Όπως και η ζωή. Δεν βιώνεται με τα "αν". Το ίδιο και ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Έχει πιθανές λύσεις, αλλά μία σωστή απάντηση....

  Το "σχήμα του νερού" είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Καμιλλέρι που διάβασα. Ατμόσφαιρα από Σικελία, τη μητέρα της Μαφίας. Όσο όμως κι αν αναμένεις τη Μαφία να εμφανιστεί πίσω από το κεντρικό έγκλημα, αυτό τελικά δε γίνεται. Σαφώς και υπάρχουν πολιτικές αιχμές. Θάνατος ενός σημαίνοντος πολιτικού προσώπου. Θάνατος από φυσικά αίτια. Πόσο φυσικά όμως μπορεί να είναι και τα αίτια συμπεριφοράς όσων τον περιστοιχίζουν; Η απουσία εξάλλου ενός σημαίνοντος πολιτικού προσώπου θέτει αυτόματα το θέμα της διαδοχής του. Τι συμβαίνει με τους πολιτικούς του αντιπάλους; Και ποια είναι η θέση του έρωτα μέσα σε όλα αυτά; Γιατί ο θανών ζει σε ένα κατ΄ επίφαση γάμο, καθώς είναι ... αμφιδέξιος. Εμφανίζει ερωτικές προτιμήσεις και για τα δύο φύλα...

  Ο αστυνόμος Μονταλμπάνο είναι πιο κυνικός από τον συνάδελφό του Νταλγκλίς

(Π. Ντ. Τζαίημς). Παρόλα αυτά κατορθώνει και δεν ... παρασύρεται από τις σειρήνες που τον περιτριγυρίζουν, και τελικά δεν ενδίδει!

 Διαβάζοντας το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είχα την αίσθηση πως ένα αόρατο χέρι έγδυνε ένα άγαλμα αποκαλύπτοντας τις κρυφές του χάρες και τις λεπτομέρειες, που ορισμένες φορές δεν τις είχα καν φανταστεί. Ενώ στο μυθιστόρημα της Π. Ντ. Τζαίημς "Ο θάνατος του εμπειρογνώμονα" αισθανόμουν πως και εγώ συμμετείχα πιο ενεργά σ΄ αυτό το βαθμιαίο ξεγύμνωμα. Εν τούτοις είναι ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί.