Στην κλινική μου άρεσε πολύ. Μου βάζανε ορούς, μου κάνανε ηλεκτροσόκ, μου μιλούσανε άσχημα, μου κάνανε συνέχεια ενέσεις. Εγώ όμως έγραφα με τον ορό, έγραφα ακριβώς μετά τα ηλεκτροσόκ, ακόμα ζαλισμένη και παράλυτη, έγραφα μέσα στον ύπνο μου που ήταν γεμάτος εφιάλτες. Ήταν ωραία...
Το πρώτο μέρος του μυθιστορήματος είναι μια πτώση. Ο κόσμος ενός μανιοκαταθλιπτικού. Ψυχιατρείο, εφιάλτες, ψυχοφάρμακα. Έλλειψη του Θεού. Έλλειψη του ανθρώπου. Απόλυτο σκοτάδι. (Αφήνομαι στο χρόνο). Απώλεια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Απώλεια του μέτρου. Απώλεια της συνείδησης. Άραγε τί είναι η συνείδηση; Ο άνθρωπος υπάρχει μέσα από τη συνείδησή του.(Το χιόνι πέφτει πυκνό, οι δρόμοι τα δέντρα, όλα γύρω μου είναι άσπρα και παρθενικά, κι εγώ βυθίζομαι στην Άβυσσο...). Δολοφονική διάθεση. Ένας ολέθριος θρήνος.Μοναξιά. Κύματα μίσους και παραφοράς. Ο φόβος και το χάος...
Κι όμως. Μετά ακούγεται η μαγική λέξη. Μικρή και καθημερινή, αλλά τόσο μαγική. Την έχουμε ανάγκη. Ναι. Την έχουμε ανάγκη. Ναι. Η λέξη είναι: ναι. Κατάφαση. Δέχομαι τον εαυτό μου, τον άλλο, την ύπαρξη. Δέχομαι την απλότητα, τη μορφή. Δημιουργώ. Πιστεύω. Αρχίζω πάλι από την αρχή. Ερωτεύομαι τη ζωή.
Ένα μυθιστόρημα για όσους η σχέση τους με τη ζωή περνάει από ποικίλες διακυμάνσεις. Ένα έργο για να σου μεταδώσει μια νότα αισιοδοξίας. Μέσα από μια εσωτερική, υπόγεια γραφή η συγγραφέας μεταφέρει ένα πικρό, αδηφάγο βίωμα. Μια κατάβαση στον Άδη. Κι όμως στο τέλος η βάρκα σε περιμένει να σε ανεβάσει πάλι στον ήλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου