Διαβάζοντας τα λιτά αφηγήματα του Μπόρχες αναρωτιέμαι πολλές φορές γιατί να αφιερώνω ώρες ατέλειωτες για την ανάγνωση ενός πολυσέλιδου μυθιστορήματος, τη στιγμή που μπορούν λίγες σελίδες να σου δημιουργήσουν ένα λογοτεχνικό σύμπαν τόσο μαγικό.
Ο Κήπος με τα διακλαδωτά μονοπάτια έχει τα στοιχεία ενός αστυνομικού έργου. Ένας πράκτορας, ο Γιου Τσουν, της "κίτρινης" φυλής (αυτή η ανατολική φιγούρα και κουλτούρα φαντάζει τόσο εξωτική, αλλά και σκληρή στα μάτια των πιο δυτικών...), κατάσκοπος της γερμανικής αυτοκρατορίας, οπλισμένος με ένα περίστροφο και κυνηγημένος από ένα γερμανό λοχαγό, επισκέπτεται το σπίτι ενός σοφού σινολόγου, του Στίβεν Άλμπερτ και τον σκοτώνει. Και ο λόγος που τον σκοτώνει αποκαλύπτεται στο τέλος: ήθελε να μηνύσει στον αρχηγό του το όνομα της πόλης που έπρεπε να βομβαρδίσουν. Η πόλη ονομάζεται Αλμπέρ, όμοια με το όνομα του δολοφονηθέντος, Άλμπερτ (η γαλλική πόλη Albert).
Αυτό όμως που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι η εγκιβωτισμένη αφήγηση. Ο πρόγονος του κατασκόπου, ο Τσούι Πεν, κυβερνήτης της γενέθλιας επαρχίας του, εγκατέλειψε τα πάντα και αφιερώθηκε για δεκατρία χρόνια για να συνθέσει ένα βιβλίο και ένα λαβύρινθο. Το βιβλίο και ο λαβύρινθος ήταν ένα και το αυτό αντικείμενο.
Αφήνω στα άφθονα μέλλοντα (όχι σε όλα) τον κήπο μου με τα διακλαδωτά μονοπάτια...............φράση του Τσούι Πεν..............................
Σ΄ όλες τις μυθοπλασίες κάποιος βρίσκεται αντιμέτωπος με πολλές εναλλακτικές λύσεις, επιλέγει τη μία και αποκλείει τις άλλες. Στο έργο όμως του Τσούι Πεν επιλέγονται ταυτόχρονα όλες. Κάθε έκβαση είναι το σημείο αφετηρίας άλλων διακλαδώσεων. Άπειρες σειρές χρόνων που αποκλίνουν, συγκλίνουν, κινούνται παράλληλα. Ο χρόνος διακλαδώνεται αενάως προς μέλλοντα αναρίθμητα..............
Τώρα είμαστε φίλοι, σ΄ ένα από τα μέλλοντα θα είμαι ο εχθρός σου...Ενδιαφέρον!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου