ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ - Αδελφοί Κατσιμίχα

Γέλα, πουλί μου, γέλα;

Στα μέσα της δεκαετίας του 1980 έκανε την δισκογραφική του εμφάνιση ένα ντουέτο, ένα ντουέτο δίδυμων αδελφών, οι αδελφοί Κατσιμίχα, που με τον πρώτο δίσκο τους έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση. Ο τίτλος του δίσκου ζεστά ποτά (1985), τίτλος με ζεστασιά, αλλά και αλκοόλ.

Πιστεύω πως η αποδοχή τους ήταν μεγάλη γιατί τα τραγούδια τους ήταν και ερωτικά, αλλά και διέθεταν ένα κοινωνικό πρόσωπο, ασκούσαν κι ένα κοινωνικό προβληματισμό, απαραίτητο σε κάποιο ερωτευμένο άτομο που δεν παύει να σκέφτεται τα του κοινωνικού του περίγυρου. Στίχος πλαστικός, αν και όχι ιδιαίτερα μουσικός, προσεγμένος, ψαγμένος, όχι εύκολα τσιτάτα, που τα επαναλαμβάνεις με το πρώτο ή δεύτερο άκουσμα. Φωνές δροσερές, νεανικές, σκωπτικές. Και σαφώς βρίσκονταν σ΄ εκείνο του ενδιάμεσο: ούτε σόλο, ούτε συγκρότημα, αλλά ζευγάρι, ντουέτο, δυϊκός αριθμός. Από εκεί κι έπειτα ακολούθησε μια σειρά πετυχημένων δίσκων: Όταν σου λέω πορτοκάλι, να βγαίνεις, 1987, Απρίλη, ψεύτη! 1989, Η μοναξιά του σχοινοβάτη, 1992, Της αγάπης μαχαιριά, 1994, Παράλληλη δισκογραφία, 1997, Η αγέλαστη πολιτεία και οι καλικάντζαροι, 1998, Τρύπιες σημαίες, 2000, 20 χρόνια Live, 2001, Στους ελαιώνες της αγάπης, 2002.   Και μετά επήλθε η διάλυση του μουσικού σχήματος, αφού διέγραψαν μια ενδιαφέρουσα πορεία.Ο Πάνος Κατσιμίχας ακολούθησε βέβαια σόλο καριέρα.

Τους αδελφούς Κατσιμίχα τους παρακολούθησα πρώτη φορά το 1991 σε μια συναυλία στου Ζωγράφου. Οφείλω να ομολογήσω ότι το μουσικό κλίμα, η μουσική ατμόσφαιρα που έβγαινε από τους δίσκους τους μου έπεφτε λίγο βαριά και μελαγχολική. Παρόλα αυτά στη ζωντανή τους εμφάνιση βγήκε κάτι δροσερό και συνάμα σκωπτικό, που με συνεπήρε και με ενθουσίασε.

Τους ξαναείδα 20 χρόνια μετά, ύστερα από την επανασύνδεσή τους, σε μια συναυλία στο κάστρο της Καβάλας (2 Αυγούστου). Δυστυχώς τίποτε δε θύμιζε το παλιό live εκτός ίσως από τα τραγούδια. Δεν υπήρχε διάθεση από τους τραγουδοποιούς να δημιουργήσουν μια ζωντανή ατμόσφαιρα. Ελάχιστα συνυπήρξαν στη σκηνή.  Η κούραση της ημέρας, η κούραση των χρόνων; Όταν διαλύθηκε το μουσικό τους σχήμα και άκουγα τραγούδια τους, αισθανόμουνα σα να άνοιγα ένα άλμπουμ με φωτογραφίες των τραγουδιστών και να να τις παρακολουθώ με κάποια νοσταλγία. Τώρα που επανασυνδέθηκαν και τους άκουσα, αισθανόμουνα σα να μου έδειχναν οι ίδιοι τις παλιές τους φωτογραφίες και να μου λένε "κοίτα πως ήμασταν οι μ...". Τίποτα καινούργιο, τίποτα δημιουργικό. Και το κοινό; Το κοινό αδρανές και νωχελικό, καμία αντίδραση, περνάει καλά με όλα.  Στο χώρο της τέχνης πιστεύω πως πρέπει να ξέρεις πότε είναι καλό να αποσυρθείς: τη στιγμή του θριάμβου σου, ή έστω σε περίοδο που δεν σημειώνονται εμφανώς τα σημάδια της παρακμής. Και όπως σε κάθε ερωτική σχέση, αν ραγίσει το γυαλί, δύσκολα ξανακολλά. Διαφορετικά....κλάψε πουλί μου, κλάψε...