Σκηνοθεσία: Μάικ Λι
Παίζουν: Τζιμ Μπρόουντμπεντ, Λέσλι Μάνβιλ, Ρουθ Σιν
Παίζουν: Τζιμ Μπρόουντμπεντ, Λέσλι Μάνβιλ, Ρουθ Σιν
Μια ταινία γύρω από το πέρασμα του χρόνου. Ένα έτος. τέσσερις εποχές. Δεν μπορείς να μπεις δύο φορές στον ίδιο ποταμό. Το είπε κι ο Ηράκλειτος. Άρα τι απομένει; Αν κατάλαβα κάτι από την ταινία, χρειάζεται το εσύ και να είσαι προσγειωμένος, ρεαλιστής.
Ο Θ. Γρηγοριάδης μου είπε πως μετά την ταινία δεν ήθελε να μιλήσει για αρκετές ώρες. Τόσο τον είχε γεμίσει. Εξάλλου αυτός είναι κι ο στόχος της τέχνης, η αισθητική ολοκλήρωση. Να τελειώσω τονίζοντας το εκπληκτικό παίξιμο των ηθοποιών.
Ας παραθέσω κι ένα ποίημα του Μίμνερμου που μου έφερε στο μυαλό η ταινία. Έτσι........
ἡμεῖς δ', οἷά τε φύλλα (D2, 2W)
ἡμεῖς δ΄͵ οἷά τε φύλλα φύει πολυάνθεμος ὥρη
ἔαρος͵ ὅτ΄ αἶψ΄ αὐγῆις αὔξεται ἠελίου͵
τοῖς ἴκελοι πήχυιον ἐπὶ χρόνον ἄνθεσιν ἥβης
τερπόμεθα͵ πρὸς θεῶν εἰδότες οὔτε κακὸν
5 οὔτ΄ ἀγαθόν· Κῆρες δὲ παρεστήκασι μέλαιναι͵
ἡ μὲν ἔχουσα τέλος γήραος ἀργαλέου͵
ἡ δ΄ ἑτέρη θανάτοιο· μίνυνθα δὲ γίνεται ἥβης
καρπός͵ ὅσον τ΄ ἐπὶ γῆν κίδναται ἠέλιος.
αὐτὰρ ἐπὴν δὴ τοῦτο τέλος παραμείψεται ὥρης͵
10 αὐτίκα δὴ τεθνάναι βέλτιον ἢ βίοτος·
πολλὰ γὰρ ἐν θυμῶι κακὰ γίνεται· ἄλλοτε οἶκος
τρυχοῦται͵ πενίης δ΄ ἔργ΄ ὀδυνηρὰ πέλει·
ἄλλος δ΄ αὖ παίδων ἐπιδεύεται͵ ὧν τε μάλιστα
ἱμείρων κατὰ γῆς ἔρχεται εἰς Ἀΐδην·
15 ἄλλος νοῦσον ἔχει θυμοφθόρον· οὐδέ τίς ἐστιν
ἀνθρώπων ὧι Ζεὺς μὴ κακὰ πολλὰ διδοῖ.
ἔαρος͵ ὅτ΄ αἶψ΄ αὐγῆις αὔξεται ἠελίου͵
τοῖς ἴκελοι πήχυιον ἐπὶ χρόνον ἄνθεσιν ἥβης
τερπόμεθα͵ πρὸς θεῶν εἰδότες οὔτε κακὸν
5 οὔτ΄ ἀγαθόν· Κῆρες δὲ παρεστήκασι μέλαιναι͵
ἡ μὲν ἔχουσα τέλος γήραος ἀργαλέου͵
ἡ δ΄ ἑτέρη θανάτοιο· μίνυνθα δὲ γίνεται ἥβης
καρπός͵ ὅσον τ΄ ἐπὶ γῆν κίδναται ἠέλιος.
αὐτὰρ ἐπὴν δὴ τοῦτο τέλος παραμείψεται ὥρης͵
10 αὐτίκα δὴ τεθνάναι βέλτιον ἢ βίοτος·
πολλὰ γὰρ ἐν θυμῶι κακὰ γίνεται· ἄλλοτε οἶκος
τρυχοῦται͵ πενίης δ΄ ἔργ΄ ὀδυνηρὰ πέλει·
ἄλλος δ΄ αὖ παίδων ἐπιδεύεται͵ ὧν τε μάλιστα
ἱμείρων κατὰ γῆς ἔρχεται εἰς Ἀΐδην·
15 ἄλλος νοῦσον ἔχει θυμοφθόρον· οὐδέ τίς ἐστιν
ἀνθρώπων ὧι Ζεὺς μὴ κακὰ πολλὰ διδοῖ.
Όμοιοι κ' εμείς μ' όσα γεννά φύλλα η πολυανθισμένη
Άνοιξη, όταν αυξάνουνε με τις αχτίδες του ήλιου,
Λίγον καιρό χαιρόμαστε τα λούλουδα της νιότης,
Xωρίς να ξέρουμε απ' τους θεούς καλό ή κακό· κι οι Mοίρες
Oι μαύρες στέκουν δίπλα μας τα τέλη η μια κρατώντας
Tων πικραμένων γηρατιών, και του θανάτου η άλλη·
Mα και της νιότης ο καρπός λιγόωρος είναι τόσο
Όσο το φως του ο ήλιος στη γη σκορπίζει κάθε μέρα.
Όμως κι αυτό το σύνορο της νιότης σαν περάσεις,
Kαλύτερος ο θάνατος αμέσως παρά η ζήση.
Γιατί βάσαν' αμέτρητα μες στην ψυχή γεννιούνται·
Aλλουνού χάνεται το βιος κι αλύπητες πλακώνουν
Tης φτώχιας οι τυράγνησες· και πάλι άλλος δεν έχει
Παιδιά, κι ενώ επάνω στη γη πιότερο αυτά ποθούσε,
Πεθαίνει με τον πόθο τους· και καρδιολυώτρα αρρώστια
Άλλον παιδεύει· κι άνθρωπος κανένας δεν υπάρχει,
Που συφορές αμέτρητες να μη του δίνει ο Δίας.
H. Bουτιερίδης
Ο Μάικ Λι είναι ένας πραγματικά σπουδαίος κινηματογραφιστής. Το σύγχονο βρετανικό σινεμά έχει πολλά διαμαντάκια προς ανακάλυψη.
ΑπάντησηΔιαγραφή