Μόντοκ-Μαξ Φρις

Το να είσαι αιώνιος σημαίνει να έχεις υπάρξει. 

Ένας συγγραφέας υπάρχει μέσα από τα δημιουργήματά του. Όταν όμως αποφασίζει να περιγράψει τη ζωή του σ΄ ένα κείμενο αυτοβιογραφικό,όπως είναι το "Μόντοκ", τότε τι γίνεται; Κι ο Μάρκες είχε γράψει το Ζω για να τη διηγούμαι. Ποια είναι τα όρια ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη μυθοπλασία; Ο ίδιος ο συγγραφέας μπορεί να παίξει το ρόλο του μυθιστορηματικού ήρωα;

Η λογοτεχνία συντηρεί τη στιγμή, γι΄ αυτό υπάρχει άλλωστε. Η λογοτεχνία έχει τον δικό της χρόνο. Το θέμα της αφορά πολλούς ανθρώπους ή όλους τους ανθρώπους...  Πραγματικά ο τίτλος του αυτοβιογραφικού κειμένου "Μακρύ Σαββατοκύριακο στο Λονγκ Άιλαντ" είναι ένα παιχνίδι με το χρόνο. Ένα σαββατοκύριακο είναι η αφορμή για να ζήσει, να περιγράψει, να θυμηθεί, να προβληματιστεί ο συγγραφέας. Το χρόνο σου μπορείς να τον διαχειριστείς όπως θέλεις, κι αυτό ισχύει και στο συγκεκριμένο κείμενο.

Βρισκόμαστε το 1974 και ο Ελβετός συγγραφέας Μαξ Φρις σε ηλικία εξήντα τριών ετών με αφορμή τη συνάντησή του με την Άλις Λοκ-Κάρεϋ (που στο κείμενο αποκαλείται Λυν) περνάει ένα σαββατοκύριακο στο Λονγκ Άιλαντ, ένα ακρωτήρι στον ατλαντικό. Και από κει κι έπειτα βλέπουμε να εξυφαίνεται το πορτραίτο του καλλιτέχνη-συγγραφέα. Η γνωριμία με τον Β., η ενασχόλησή του με τη συγγραφή, οι σχέσεις του με τις γυναίκες, οι σχέσεις του με τους γονείς, η σχέση του με τον εαυτό του. Ένας άνθρωπος που τον επηρέασαν πολλά γεγονότα. Ένας άνθρωπος που διαρκώς ψάχνεται. Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μέσα σ΄ έναν άνθρωπο σε ένα εκρηκτικό μείγμα. 

Όλο και πιο συχνά με τρομάζει κάποια ανάμνηση. Συνήθως πρόκειται για αναμνήσεις που δεν είναι καθόλου τρομακτικές στην πραγματικότητα... Με τρομάζει η ανακάλυψη: είχα αποσιωπήσει τα γεγονότα της ζωής μου στον εαυτό μου. Υπηρέτησα ένα συγκεκριμένο κοινό με ιστορίες... Η διαπίστωση ενός συγγραφέα, ενός παραμυθά, ότι οι ιστορίες του δεν ήταν η ζωή του, ήταν κομμάτια της ζωής του, ιδωμένα από ένα μεγεθυντικό φακό. Δεν είναι καν αλήθεια ότι περιέγραφα πάντα μόνο τον εαυτό μου. Ποτέ δεν περιέγραφα τον εαυτό μου. Απλώς τον κατέδιδα. Στιγμές εξομολόγησης ενός συγγραφέα: δεν περγράφει, αλλά καταδίδει τον εαυτό του.

Και οι γυναίκες; Ο συγγραφέας δεν παύει να βλέπει τον εαυτό του σαν μια αδέξια αρσενική φώκια. Οι άντρες είναι ανεπαρκείς. Αυτό το επίθετο χρησιμοποιεί, ανεπαρκείς. Και προσπαθούν να πιαστούν από τη στιγμή, το παρόν. Κι αυτό το παρόν τους το προσφέρει η γυναίκα. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι καταλαβαίνω τις γυναίκες και στην αρχή τούς αρέσει το ψυχογράφημα που τους κάνω...Οι γυναίκες κολακεύονται όταν με βλέπουν να προσπαθώ να μαντέψω αυτό που είναι κι αυτό που σκέφτονται...

Πρέπει πάντα να μαθαίνω αυτήν που αγαπώ...   

 Ίσως η ζωή να είναι σαν τη γυναίκα...