Τι σχέση μπορεί να αναπτύξει ένας αρχαιολόγος με ένα άγαλμα; Και πού μπορεί να τον οδηγήσει αυτή η σχέση; Και πώς μπορεί να ξεπεράσει αυτή τη σχέση; ... Ερωτήματα που τίθενται και απαντώνται στη νουβέλα του Wilhelm Jensen με τον τίτλο ΓΚΡΑΝΤΙΒΑ. Ο υπότιτλος του έργου είναι μια Πομπηιανή Φαντασία, πράγμα που σημαίνει πως μπλέκεται και η ιστορία με ό, τι βέβαια αυτή συμβολίζει (Βεζούβιος-έκρηξη-καταστροφή). Η σύλληψη του έργου δε διακρίνεται από την πρωτοτυπία της: μια ερωτική ιστορία απέναντι σε κάτι το άψυχο που όμως τελικά ζωντανεύει...Η προέκταση και η ερμηνεία όμως του Freud που ακολουθεί μετά το έργο πιστεύω πως έχει ενδιαφέρον να διαβαστεί (κρατώντας φυσικά και τις κριτικές αποστάσεις). Εξάλλου επιχειρεί ο Freud μια ερμηνεία ονείρου λογοτεχνικά κατασκευασμένου κι όχι πραγματικού. Αυτό πάντως που μου προκάλεσε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι το γεγονός ότι η ΓΚΡΑΝΤΙΒΑ, ως γυναικεία ύπαρξη, συμβολοποιήθηκε από τους σουρρεαλιστές και στην ουσία αποτέλεσε το ερωτικό υποκείμενο που μέσα από τις κατάλληλες διαδικασίες μπορεί να οδηγήσει τον διαταραγμένο - ερωτευμένο στη συνείδηση της κατάστασής του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου