Naturam expellas furca, tamen usque recurret
Eντύπωση μου προκάλεσε ένα χαρακτικό του Φελισιέν Ροπς που εικονογραφεί παραστατικά την έννοια της απώθησης. Όταν το ερωτικό αίσθημα ενός ανθρώπου μένει προσκολλημένο στις απωθημένες εντυπώσεις, όταν η ερωτική του ζωή έχει πληγεί από την απώθηση, τότε τί συμβαίνει; Προφανώς περιμένουμε μια επιστροφή του απωθημένου. Υπάρχει και ένα ρητό του Οράτιου που μας λέει το εξής: Naturam expellas furca, tamen usque recurret (=όσο και να διώχνουμε τη φύση με το δίκρανο, αυτή πάντα γυρίζει πίσω).
Στον πίνακα του Ροπς η απώθηση αφορά τη ζωή των αγίων και των μετανοούντων αμαρτωλών. Ένας ασκητικός μοναχός βρίσκει καταφύγιο στην εικόνα του Εσταυρωμένου Σωτήρα για να αποφύγει προφανώς τους πειρασμούς και τις αμαρτίες του υλικού κόσμου. Ο σταυρός όμως σωριάζεται κάτω και στη θέση του, ως υποκατάστατο, ανυψώνεται μια γυμνή γυναίκα σε παρόμοια θέση σταύρωσης. Η γυναίκα - αμαρτία στη θέση του Χριστού - Σωτήρα. Το απωθημένο δηλαδή κατά την επιστροφή του παίρνει τη θέση αυτού που το απώθησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου