ΒΙΒΛΙΟ - Κυριακή

ΑΛΕΞΗΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ  ΚΥΡΙΑΚΗ εκδ. Καστανιώτη

Κυριακή: ημέρα αργίας, ξεκούρασης και απογευματινής μελαγχολίας. Ημέρα ποδοσφαίρου, αλλά και ημέρα εκλογών. Ημέρα όμως και για μυθιστορηματική δράση.

Στο τελευταίο μυθιστόρημα του Αλέξη Σταμάτη η δράση εκτυλίσσεται την Κυριακή, όχι όμως μια οποιαδήποτε Κυριακή, αλλά την Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009, ημέρα βουλευτικών εκλογών. Ένα ρεαλιστικό στοιχείο που λειτουργεί ως χρονικό πλαίσιο στην όλη μυθοπλασία. Δύο είναι οι βασικοί ήρωες, ο Βασίλης, ένας δεκαεννιάχρονος νέος, κι ο Πέτρος ένας μεσήλικας δημοσιογράφος. Δυο άνθρωποι άσχετοι μεταξύ τους που η μυθιστορηματική τους μοίρα τό ΄φερε να συναντηθούν σ΄ ένα νεκροταφείο. ( "Νά΄ ναι τα νεκροταφεία ουρανοξύστες..." πράγματι πρωτότυπες ιδέες του συγγραφέα-αρχτέκτονα για την οικιστική εκδοχή των νεκροταφείων). Ο Βασίλης λοιπόν έχει χάσει τον πατέρα του ανεξήγητα, και ο Πέτρος τη γυναίκα του. Κι από κει κι έπειτα; Μια κοινή προσπάθεια να εξιχνιάσουν τον τρόπο με τον οποίο χάθηκε ο πατέρας του Βασίλη. Πρωταγωνιστής πλέον του έργου εξελίσσεται ο Βασίλης μέσα σε μια περιπετειώδη αναζήτηση στην Αθήνα. Δε νοείται όμως περιπέτεια χωρίς μια παρανόηση, δίχως ένα λάθος, μια σκηνοθετημένη μυθοπλαστική απάτη. Ένας λάθος που σου γκρεμίζει, σου ανατρέπει ολόκληρο το σκεπτικό. Σα να στέκεσαι δηλαδή σ΄ ένα σταυροδρόμι κι ακολουθείς το δρόμο που πιστεύεις ότι είναι σωστός, κι όμως στο τέλος αποδεικνύεται ότι είναι λάθος. Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής όμως πέθανε. "Μένει εκεί, μόνος βουβός, ακίνητος, μ΄ ένα βάρος στην ψυχή του λιγότερο. Πάει κι αυτή η Κυριακή". Ετσι τελειώνει το μυθιστόρημα. Δεν έχουμε λύση του μυστηρίου, ούτε και λύτρωση με την κλασσική έννοια, αλλά μια ρεαλιστική πρόταση της ζωής. Ο πρωταγωνιστής ρίσκαρε μια περιπέτεια και βίωσε την ψυχική εκτόνωση από αυτή.

Δύο πλάνα επομένως στο έργο: το πολιτικό και το προσωπικό, μόνο που το πολιτικό έρχεται ως δεύτερο πλάνο, βοηθητικό για τη διαγραφή των χαρακτήρων. Μια Ελλάδα για την οποία ο νεαρός φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρεται, τουλάχιστον για τις πολιτικές εξαγγελίες. Ενδιαφέρουσες οι προθέσεις και οι ιδέες του συγγραφέα. Τα μέσα όμως και οι τεχνικές που ακολούθησε στη διαγραφή των χαρακτήρων, το γλωσσικό στυλ του νέου, οι στυλιστικές του επιλογές, τα ποδοσφαιρικά πρότυπα, είναι από φανερά έως και κραυγαλέα. Ένα έργο μου αρέσει να λέει λιγότερα και να εννοεί περισσότερα. Αυτή η εκφραστική  οικονομία πιστεύω ότι έλειπε από το συγκεκριμένο μυθιστόρημα. Πολύ διακριτοί οι ρόλοι - χαρακτήρες των προσώπων. Σχεδόν στερεοτυπικοί θα έλεγα, καρικατούρες. Μια ενδιαφέρουσα σύλληψη που ακολούθησε όμως μια συνταγή γραφής.