Η στενωπός των υφασμάτων - Γ. Σκαμπαρδώνης

Φαντάσου να ξεμπουκάρει μέσα από μπλεγμένα πεύκα ένα σαραβαλιασμένο Ντεσεβό που να γράφει στο πλάι: "ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΝ" και ο οδηγός να είναι ένας ιδιόρρυθμος ξεμαλλιάρης ρητινοσυλλέκτης. Μια εικόνα για λογοτεχνικά απωθημένα μέσα στη φύση... Κι όμως τι μυστικό να κρύβει αυτός ο μοιραίος ρετσινάς;

Τώρα φαντάσου έναν καθωσπρέπει εισαγγελέα να περπατάει μέσα στην ομίχλη, εκεί που θολώνουν οι διαστάσεις των πραγμάτων, και να τρώει ... μαλλί της γριάς. Τι απόλαυση εκεί που περνάς σχεδόν απαρατήρητος...

Φαντάσου όμως και μία γάτα να πραγματοποιεί άλματα θανατερά μπροστά από τα φώτα αυτοκινήτων για να φάει ένα κουνούπι. Η ζωή της για ένα κουνούπι...

Αλλά και τι οικολογική διαστροφή για ένα θηροφύλακα να σκοτώνει έναν λαθροκυνηγό που σκότωσε ένα θαλασσαετό...

Αλλά και τι οδηγική διαστροφή να θέλει ο οδηγός ενός Φολκς Βάγκεν να ξαναπεράσει μία στροφή απέναντι από το Λευκό Πύργο, εκεί όπου ως συνοδηγός  είδε τον οδηγό-ξάδελφό του να σκοτώνεται...

Όλοι τους με τις καθημερινές προσωπικές τους τραγωδίες. Όλοι τους ήρωες μέσα στα σπιτικά τους δράματα. Και οι περισσότεροι άνδρες. Άνδρες που δε λένε να ωριμάσουν. Σαν και εκείνο τον Τζεφ που κάθεται σε ένα χαλασμένο αυτοκινητάκι μέσα σε ένα έρημο λούνα παρκ και φαντάζεται να οδηγεί στους δρόμους της Αμερικής. Ή τον Γιάννη το Φέγγαρο που τόσο παθιάζεται με τον Personal Computer που χάνει την επαφή με την καθημερινότητα της μητέρας του και ενημερώνεται από την επιστολή ενός θείου του...Και όλα στη Θεσσαλονίκη ή στα πέριξ...

Έντονα συναισθήματα όπως εξάλλου ταιριάζει σε διηγήματα, σαν ταινίες μικρού μήκους. Μένει στο τέλος μια πικρή γεύση, γιατί ο Σκαμπαρδώνης δεν προτείνει μια λύση, την λύση πρέπει να τη βρούμε εμείς, γιατί η ζωή μπαίνει μέσα στη λογοτεχνία (ή και το αντίστροφο, αν προτιμάτε, η λογοτεχνία μπαίνει μέσα στη ζωή).