Στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 είχε πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο του ρουμάνου συγγραφέα Τζέλλου Νάουμ με τον τίτλο "Ζηνοβία". Ήταν η εποχή που είχα γνωρίσει τη γυναίκα μου, που κι αυτή λέγεται Ζηνοβία. Φυσικά και δεν ήταν τυχαία η επιλογή του βιβλίου. Έψαχνα να συναντήσω στο λογοτεχνικό πρότυπο στοιχεία από το ...ζωντανό πρότυπο. Ή και το αντίθετο μήπως; Τελικά ουδεμία σχέση ανάμεσα στο βιβλίο και τη ζωή, και το αποδεικνύει το γεγονός ότι τίποτε δεν μπορώ να θυμηθώ από το εν λόγω βιβλίο. Μονάχα τον τίτλο του και συνειρμικά και το όνομα του συγγραφέα. Ήταν μία περίπτωση, θα έλεγα, ερωτικής μετάθεσης από το πραγματικό υποκείμενο στο λογοτεχνικό. Συμβαίνουν και αυτά...έρωτας γαρ...
Αλλά δε σταμάτησα μόνο στο βιβλίο. Έμαθα επίσης ότι με το όνομα Ζηνοβία υπήρξε και μία βασίλισσα της Παλμύρας, ρωμαϊκής επαρχίας στη σημερινή Συρία από το 267/268-272 μ.Χ. Ιδιαίτερα δυναμική κατέλαβε αρκετές από τις ανατολικές επαρχίες πριν υποδουλωθεί στον αυτοκράτορα Αυρηλιανό.
Και άλλη Ζηνοβία: Με το όνομα Ζηνοβία μαρτυρείται και η κόρη του βασιλιά Μιθριδάτη της Αρμενίας και σύζυγος του βασιλιά της Ιβηρίας του Καυκάσου, Ραδάμιστου (1ος αιώνας μ. Χ.) Ο Ραδάμιστος σκότωσε τον πεθερό του και αναγκάστηκε να τραπεί σε φυγή με τη γυναίκα του. Η Ζηνοβία όμως επειδή ήταν έγκυος και δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον παρακάλεσε να την σκοτώσει και να σωθεί τουλάχιστον εκείνος. (το όνομα κρύβει πάντα κάτι το ερωτικό και ηρωικό ταυτόχρονα). Ο Ραδάμιστος τη χτύπησε με μαχαίρι και την έριξε στον ποταμό Άραξο. (για τον άντρα όμως τι να πούμε!). Την ανέσυραν όμως χωρικοί και τη μετέφεραν στον Τιριδάτη, βασιλιά της Αρμενίας, όπου έτυχε μεγάλης περιποίησης. Παραθέτω σε αγγλική μετάφραση την ιστορία της Ζηνοβίας, όπως τη διηγείται ο λατίνος Τάκιτος (Annal. XII 51)
Rhadamistus had no means of escape but in the swiftness of the horses which bore him and his wife away. Pregnant as she was, she endured, somehow or other, out of fear of the enemy and love of her husband, the first part of the flight, but after a while, when she felt herself shaken by its continuous speed, she implored to be rescued by an honourable death from the shame of captivity. He at first embraced, cheered, and encouraged her, now admiring her heroism, now filled with a sickening apprehension at the idea of her being left to any man's mercy. Finally, urged by the intensity of his love and familiarity with dreadful deeds, he unsheathed his scymitar, and having stabbed her, dragged her to the bank of the Araxes and committed her to the stream, so that her very body might be swept away. Then in headlong flight he hurried to Iberia, his ancestral kingdom. Zenobia meanwhile (this was her name), as she yet breathed and showed signs of life on the calm water at the river's edge, was perceived by some shepherds, who inferring from her noble appearance that she was no base-born woman, bound up her wound and applied to it their rustic remedies. As soon as they knew her name and her adventure, they conveyed her to the city of Artaxata, whence she was conducted at the public charge to Tiridates, who received her kindly and treated her as a royal person.
Για το τέλος: Με το όνομα Ζηνοβία υπάρχει και μία αγία της ορθόδοξης εκκλησίας η οποία τιμάται σήμερα 30 Οκτωβρίου, γι΄ αυτό εξάλλου και η σύντομη αναφορά στο όνομά της. Αυτή έζησε κατά την εποχή του Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ.) οπότε και σκοτώθηκε μαζί με τον αδελφό της Ζηνόβιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου