Όταν διάβαζα τη νουβέλα του Χένρυ Τζαίημς "Το στρίψιμο της βίδας", έτυχε να παρακολουθήσω εκείνες τις μέρες και την τελευταία ταινία σε σκηνοθεσία του Γούντυ Άλλεν με τίτλο "Μεσάνυχτα στο Παρίσι". Και τι μου έμεινε; Το πολυεπίπεδο της προσέγγισης των έργων.
Στην ταινία ο πρωταγωνιστής έμπαινε στην εποχή που ήθελε με βασικό διαβατήριο τη θέλησή του. Στηνόταν σε ένα σημείο του Παρισιού και μια συγκεκριμένη ώρα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα, περνούσε το αυτοκίνητου του χρόνου που τον μετέφερε σε άλλο χρόνο, όπου συναντούσε τους ήρωες των ονείρων του, από τον Χεμινγουέι έως τον Μπουνουέλ. Βασική προύπόθεση είπαμε για αυτό το ταξίδι του ήταν η επιθυμία του, η νοσταλγία για το παρελθόν.
Στη νουβέλα, η πρωταγωνίστρια, η γκουβερντάνα, βλέπει και αυτή φαντάσματα. Έχει προσληφθεί σε ένα σπίτι για να φροντίσει και να διαπαιδαγωγήσει ένα κορίτσι και τον αδελφό της, αλλά αισθάνεται να περικυκλώνεται από ανεπιθύμητες οπτασίες: την προηγούμενη γκουβερντάνα που είχε πεθάνει,την Τζέσσελ, και έναν υπηρέτη, τον Κουίντ, που ομοίως και αυτός είχε πεθάνει. Εύλογα εγείρεται πάλι το ερώτημα: γιατί άραγε βλέπει φαντάσματα η ηρωίδα; Της σάλεψε; Της έστριψε η βίδα, για να στηρίξουμε και τον τίτλο της νουβέλας;
Ας επιχειρήσω μια ρομαντική ερμηνεία, όσο κι αν η νουβέλα αποπνέει μια μαύρη ατμόσφαιρα...Η ηρωίδα βλέπει φαντάσματα από αγάπη, από αγάπη για τα παιδιά. Για να έχει λόγο ύπαρξης μέσα στο σπίτι, για να αισθάνεται ότι προσφέρει ασφάλεια στους δύο ανήλικους μαθητές της. Τα φαντάσματα είναι οι κίνδυνοι που περιτριγυρίζουν τα πιο αδύναμα μέλη μιας κοινωνίας και ο παιδαγωγός είναι υπεύθυνος για την απομάκρυνσή τους.
Τελικά ήταν τρελή η ηρωίδα; Το έργο τελειώνει χωρίς να μας δίνει μια απάντηση. Πιστεύω και πάλι ότι η ηρωίδα είναι τόσο τρελή όσο τρελός είναι και ένας γονιός που σκαρφίζεται κινδύνους που ελλοχεύουν γύρω από το παιδί του. Και όμως κίνδυνοι υπάρχουν. Φαντάσματα όμως;
Η ταινία του Γούντυ Άλλεν τελειώνει με μια κατάφαση. Ο πρωταγωνιστής δέχεται το παρόν, ένα παρόν όμως έτσι όπως του αρέσει. Η νουβέλα όμως του Χένρυ Τζαίημς επιδέχεται ποικίλες ερμηνείες.Όλα τα πρόσωπα του έργου έχουν δίκιο από την πλευρά τους. Ακόμη ίσως κι εγώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου