Ήταν και το φετινό ένα θεατρικό καλοκαίρι. Το καλοκαίρι θέλει θέαμα και εικόνα για να χτίσει την δική του ουτοπία, το δικό του μύθο. Κι όχι μόνο στις παραλίες που η ανάγκη για δροσιά σε παρασέρνει τελικά να παρακολουθείς λουόμενα οπίσθια, καθώς ξεφυλλίζεις σελίδες βιβλίων. Τέλος πάντων.... Βρέθηκα λοιπόν στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου και παρακολούθησα τον "Κύκλωπα" του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία του Παπαβασιλείου. Σατυρικό δράμα δεν είχα παρακολουθήσει άλλη φορά και ήταν μια πρόκληση για μένα. Ως είδος το σατυρικό δράμα είναι πιο χοντροκομμένο από την αδελφή του, την κωμωδία, πιο ... μεγαρίτικο (μεγαρίτικη φάρσα...). Μέσα μου επικρατούσε και το ναι και το όχι. Τελικά ο Παπαβασιλείου κατάφερε να το κάνει ναι. Μια παράσταση ευφάνταστη. Ο σκηνοθέτης χωρίς να καταφύγει σε πρωτοπορίες και μοντερνιές κατόρθωσε να στήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα παράσταση. Μια παράσταση με νεύρο. Πρώτα ο εγκιβωτισμός, η παράσταση μέσα στην παράσταση, αλλά και η ευχάριστη μουσική κράτησαν το ενδιαφέρον. Ακόμη και ο Πιατάς στάθηκε σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Ο μονόφθαλμος Κύκλωπας τελικά παρουσιάστηκε πολυπρισματικός... Μετά από ένα διάστημα ανηφόρισα στο θέατρο των Φιλίππων στην Καβάλα και παρακολούθησα τον "Πλούτο" του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία του Σαββόπουλου. Όσο κι αν δηλώνω πως δεν θέλω άλλο Αριστοφάνη το καλοκαίρι, η παράσταση του Σαββόπουλου ήταν μια πολλά υποσχόμενη. Μια παρθένα ματιά σε ένα θεατρικό κείμενο. Τελικά όμως της έλειπε κάτι. Ίσως το νεύρο. Το έργο έκανε κατά διαστήματα κοιλιές. Σκηνοθετική απειρία; Ο Σαββόπουλος (που τον θαυμάζω και τον εκτιμώ βαθύτατα) παρουσίασε μια νιόβγαλτη κοπέλα, άβαφη και αφτειασίδωτη.. Ο Παπαβασιλείου μια ώριμη κυρία. Τελικά όλα είναι θέμα γούστου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου