Μετά από μια περίοδο αναγκαστικής καθημερινής ρουτίνας επιστροφή στη μυθοπλασία. Ή καλύτερα στην περιγραφή, τη συνοπτική περιγραφή μυθοπλαστικών μυθιστορημάτων που αποτελούν ένα καταφύγιο από τον ρεαλισμό, όταν μάλιστα αυτός είναι μονόδρομος. Και για αρχή το μυθιστόρημα του περουβιανού Σαντιάγο Ρονκαλιόλο με τίτλο "Ντροπή". Αυτό το αίσθημα της κοινωνικής συμβίωσης, ο σεβασμός που γεννιέται κατά την αλληλεπίδραση του εγώ με το εσύ. Η αιδώς των αρχαίων. Ο τίτλος επομένως σε προδιαθέτει για ένα πλέγμα κοινωνικών σχέσεων. Και ο φόντος είναι μια οικογένεια. Μια οικογένεια όμως που τα πρόσωπα είναι τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά. Άτομα τα οποία συναντούμε καθημερινά, αλλά δεν ομολογούμε τις επιθυμίες, τους φόβους, τις εμπειρίες. Ένας άντρας ετοιμοθάνατος, μια γυναίκα που δέχεται πορνογραφικά γράμματα, ένα αγόρι που βλέπει παντού πτώματα, ένας γάτος που θέλει σεξ...Όλα αυτά αυτά τα τόσο αλλόκοτα άτομα μπλέκονται μεταξύ τους. Τόσο αλλόκοτα, γιατί τους λείπει η ανθρώπινη επαφή. Τόσο περίεργα που γίνονται γραφικές μυθιστορηματικές περσόνες. Και το μήνυμα; Μέσω της ανθρώπινης επαφής εκδηλώνεις και αποδέχεσαι την ιδιαιτερότητά σου και γίνεσαι μέλος ενός ευρύτερου συνόλου. Αλλιώς.... Αλλιώς η ντροπή κινδυνεύει να γίνει ενοχή και να χαθεί τελικά το υποκείμενο μέσα σε προσωπικούς λαβύρινθους.
Το ύφος του βιβλίου ιδιαιτέρως απλό, εύληπτο (το μυθιστόρημα είναι εξάλλου και από τα πρώτα του συγγραφέα-μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο). Το θέμα του βιβλίου είναι ιδιαιτέρως βαρύ, το σώζει όμως το χιούμορ με το οποίο το δίνει ο συγγραφέας, πράγμα που μου δίνει την αφορμή να σκεφτώ πόσο κοντά είναι οι λατινοαμερικάνοι με τη μεσογειακή νοοτροπία. Σα να παρακολουθούσα ιταλικό νεορεαλιστικό κινηματογράφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου