Η Λουίζ Κολέ, ερωμένη του Φλωμπέρ, διηγείται την παρακάτω ιστορία (διά στόματος Τζούλιαν Μπαρνς και σε πρωτοπρόσωπη διασκευή δική μου):
Μια φορά μου έστειλε ένα τριαντάφυλλο που το είχε κόψει από μια τριανταφυλλιά του κήπου του. Ήταν φλογερός εραστής, αντισυμβατικός. Συνήθιζε να μου στέλνει λουλούδια. Ασυνήθιστα λουλούδια. Και μου έγραψε να το ακουμπήσω πρώτα στο στόμα μου και μετά ... ξέρεις που... Ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί σε μια τέτοια παρότρυνση, σε ένα τέτοιο συναίσθημα; Εκείνη τη νύχτα φίλησα το τριαντάφυλλο και το έβαλα εκεί που επιθυμούσε. Το πρωί, όταν ξύπνησα, το τριαντάφυλλο είχε διαλυθεί από τις κινήσεις τις νύχτας στα ευωδιαστά συστατικά του. Τα σεντόνια είχα το άρωμα του λουλουδιού...Βρήκα ένα ροδοπέταλο ανάμεσα σε δύο δάχτυλα των ποδιών μ και μια λεπτή γρατσουνιά στο εσωτερικό του δεξιού μου μηρού. Ο Γουσταύος φλογερός, αλλά ... αδέξιος είχε ξεχάσει να βγάλει τα αγκάθια από τον μίσχο του λουλουδιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου