Συνήθως δεν καταγράφω γνώμες για κινηματογραφικές ταινίες. Δεν αισθάνομαι ... επαρκής θεατής. Αλλά η συναισθηματική κατάσταση στην οποία περιήλθα όπως και ένας προβληματισμός που μου δημιουργήθηκε, με οδηγούν να εκφραστώ για την ταινία του Χάνεκε "Amour".
Αφωνία - Αγλωσσία. Μετά την ταινία. Κατάσταση εσωτερικής ανάγκης. Να κοιτάζω προς τα έξω, αλλά στην ουσία να κοιτάζω μέσα μου. Αριστοτελική κάθαρση. Ίσως δεν είχα αισθανθεί άλλοτε σε τέτοιο βαθμό την έννοια κάθαρση. Να μη ζω, αλλά να ζω. Τόσο μακρυά και τόσο κοντά.
Και να αναρωτιέμαι. Τι γίνονται άραγε τα αισθήματα του ανθρώπου όταν μεγαλώνει; Γερνάνε και αυτά; Τα αισθήματα έχουν και αυτά πάρει ένα κοινωνικό πρόσωπο, κοινωνικοποιούνται σαν παιδιά, αλλιώς ερωτεύεσαι σε διάφορες ηλικίες, γιατί αλλιώς εκφράζεις τον έρωτα... Και στο τέλος τι μένει; Ο έρωτας παρέα με τον θάνατο. Τα αισθήματα αναβαφτίζονται στην κολυμβήθρα του θανάτου. Αίσθημα είναι ο άνθρωπος. Η ψυχή του. Τα αισθήματα χάνουν το κοινωνικό τους πρόσωπο και παίρνουν το μοναχικό δρόμο του εγώ. Το αίσθημα πλέον πηγάζει από μέσα κι όχι από έξω.
Ο Χάνεκε πρωτοτυπεί(:). Βάζει έναν άντρα να βιώνει αυτή τη συναισθηματική βαρύτητα.Γιατί ίσως και οι άντρες μπορούν να περισώσουν τα αισθήματά τους δημιουργώντας το δικό τους συναισθηματικό γίγνεσθαι αλώβητο από ατομικές αδυναμίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου