Αρχικά μου τράβηξε την προσοχή ο τίτλος: "Ελληνική αϋπνία"...Σαν σχήμα οξύμωρο ακούγεται. Ο ελληνικός ύπνος περισσότερο μας ταιριάζει ως ιδιοσυγκρασία, παρά η αϋπνία. Ο έλληνας θέλει να κοιμάται. Άυπνος όμως είναι ο δημιουργός, αυτός που συνταιριάζει τα θραύσματα της καθημερινότητας σε ένα νέο καθαρά προσωπικό κόσμο. Έχουμε λοιπόν μπροστά μας μια βιογραφία του Γεώργιου Βιζυηνού γραμμένη από το Μισέλ Φάις. Μια μαύρη βιογραφία. Μου αρέσει τη βιογραφία να τη συνθέτει ένας ομότεχνος και μάλιστα και συντοπίτης, όπως ο Μισέλ Φάις, εραστής του λόγου και θρακιώτης. Η Θράκη κρύβει μέσα της κάτι το βακχικό και ...παγανιστικό. Όπως και τα γραπτά του Φάις. Όπως και ο τρόπος προσέγγισης του Βιζυηνού. Πουθενά προσπάθεια αγιοποίησης μετά θάνατον. Ο Βιζυηνός μόνος του και αλλού. Ο μόνος στον οποίο λογοδοτεί ο δημιουργός είναι το έργο του, όχι στο συνάφι του, όχι στο κοινό του.
Διαβάζοντας την "Ελληνική αϋπνία" είναι σα να προσγειώνομαι με αλεξίπτωτο στην εποχή που έζησε ο Βιζυηνός. Ο Φάις μου δημιούργησε το περίγραμμα μέσα στο οποίο μπορώ να κινηθώ. Αρχικά ένα γλωσσάρι λέξεων από το έργο του Βιζυηνού (ωρυγή=ούρλιασμα, χανεντές=τραγουδιστής, νταλώνομαι=ζαλίζομαι...) είναι σαν τις ψιχάλες πριν την νεροποντή. Στη συνέχεια μια σειρά αποσπάσματα από ένα ψυχιατρικό αρχείο με βάζουν μέσα στο ψυχιατρικό ίδρυμα και βλέπω τους τροφίμους μπροστά μου. Άρα μέσα στο ψυχιατρείο με τις λέξεις να ψάχνω να βρω το Βιζυηνό. Και για το τέλος μία σειρά από αναπάντητες επιστολές που στέλνει ένας αναγνώστης στον Βιζυηνό. Μήπως γιατί και αυτός κρύβει ένα Βιζυηνό μέσα του; "... καθώς εκεί που υπάρχει έργο δεν υπάρχει τρέλα. Καθώς η τρέλα αρχίζει όταν το έργο τελειώνει..."
Αφορμή να διαβάσω έργα του Μισέλ Φάις είναι μια πιθανή επίσκεψή του και βιβλιοπαρουσίαση στην πόλη των Σερρών. Διάβασα τα "Κτερίσματα" και στη συνέχεια την "Ελληνική αϋπνία". Τα βιβλία του μου δημιουργούν εξάρτηση...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου