Ο έρωτας συνεχίζει να είναι παρών και σ΄ αυτό το μυθιστόρημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη. Θαρρείς όμως και εξελίσσεται παίρνοντας μια άλλη μορφή, πιο κοινωνική θα έλεγα. Ερωτευόμαστε ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν γύρω μας. Από έναν "πανερωτισμό" στον "Παλαιστή και το Δερβίση" περνούμε στον έρωτα της κρίσης. Αυτό που βιώνουμε ως οικονομική κρίση δεν έχει τη βάση της στην οικονομία, είναι μια κρίση βαθύτερη. Κρίση του εαυτού μας. Γι΄ αυτό και ο έρωτας που είναι κομμάτι της συμπεριφοράς μας, αλλάζει και αυτός. Όχι ο ίδιος ο έρωτας, αλλά ο τρόπος εκδήλωσης. Ερωτευόμαστε διαφορετικά από τους γονείς μας, αλλά και τα παιδιά μας ερωτεύονται διαφορετικά από εμάς.
Πως αλλιώς να αντιμετωπίσουμε το πρώτο φλερτ του Αντώνη απέναντι στην Έλλη; Μέσα σε μια λαϊκή αγορά του Ρουφ αυτό που τραβάει την προσοχή του Αντώνη είναι τα ψάρια της Έλλης. Όχι τα στήθη, όχι τα πόδια, όχι το σώμα, αλλά αυτά που κρατάει, τα ψάρια! Η πρώτη αφορμή, το σημείο εντυπωσιασμού. Ο έρωτας περνάει πρώτα από την κουζίνα κι έπειτα από το κρεβάτι. Τα ψάρια της Έλλης έχουν μεγαλύτερη ερωτική δύναμη από το κοκκινιστό της γυναίκας του Αντώνη.
Επειδή όμως ο έρωτας από μόνος του μπορεί να εξακοντίσει την υπόθεση σε πιο ακραίες εκδοχές, γι΄ αυτό υπάρχει και η κόρη του Αντώνη να δέσει τους δύο πόλους σε μια πιο "ανθρώπινη" σχέση. Η αγάπη άραγε γεννιέται από τα παιδιά; Τα παιδιά πάντως κατορθώνουν να βγάζουν αυτά τα αισθήματα προσφοράς που κρύβουμε μέσα μας. Ο "έρωτας" είναι κτητικός, η "αγάπη" όμως είναι πιο συλλογική. Άρα ο έρωτας του Αντώνη με την Έλλη αποκτά και τις ευαισθησίες και τους προβληματισμούς για την ύπαρξη και τη συνέχισή του.
Όπως όμως τα σημερινά παραμύθια έχουν ένα δύσκολο τέλος, έτσι και εδώ το τέλος μας επιφυλάσσει το χωρισμό. Ένας χωρισμός γιατί πρέπει να γίνει κι όχι γιατί θέλουν να γίνει. Μια ιστορία ανθρώπινη, ότι όλα έχουν τέλος, και ο έρωτας και τα βάσανα και η κρίση και ο πόνος...Η ηρωίδα όμως, η Έλλη, πρέπει να διαθέτει τη δύναμη για να αντιμετωπίσει το τέλος. Τη διαθέτει όμως;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου