Απ΄ ότι φαίνεται είναι δύσκολο να ταξιδέψεις σε κάποιο νησί του Αιγαίου και να μην γράψεις μια εμπειρία γι΄ αυτό. Ο Κώστας Αρκουδέας κατά την παραμονή του στη Σαντορίνη έγραψε "Τα κατά Αιγαίον Πάθη" (1994). Μια Σαντορίνη όμως όχι απαστράπτουσα και βουλιαγμένη από ορδές τουριστών, αλλά μια Σαντορίνη σκοτεινή και μοναχική. Μια Σαντορίνη που μυρίζει ακόμα από το θειάφι του σεισμού που την συντάραξε στην αρχαιότητα. Όπως και η Νίσυρος. Από τα πιο συγκλονιστικά νησιά που έχω επισκεφθεί (σχόλιο του γράφοντος...).
Ο Γιώργος Ρώμας από την Πάτμο που βρίσκεται (αφηγηματικό παρόν) κάνει μια αναδρομή στο γεγονός που τον στιγμάτισε. Απηυδισμένος από τη ζωή του στην Αθήνα μαζεύει χρήματα για να περάσει κάποιες μέρες στο Αιγαίο. Τελείωμα του καλοκαιριού, μετά τον δεκαπενταύγουστο, τότε που αρχίζουν και φεύγουν οι πολλοί τουρίστες. Στη Σαντορίνη γνωρίζει τον Μπαλή, μια φιγούρα καλτ, φευγάτη... Μπαλής λοιπόν ή αλλιώς Διονύσης. Η σχέση του με τον Διόνυσο είναι προφανής. Ο Μπαλής είναι ένας σύγχρονος Σαμάνος. Και ως ...Βάκχος ο Μπαλής έχει και τη ... βακχική του πομπή. Τέτοιοι τύποι ασκούν τέτοια γοητεία που έχουν ορκισμένους φίλους - οπαδούς, αλλά και εχθρούς, με δυσδιάκριτα όρια μεταξύ τους. Το πάθος είναι το συνεκτικό στοιχείο της σχέσης τους. Έρωτας και έκσταση. Και τα όρια ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, το τώρα και το χθες, τη ζωή και το θάνατο είναι απειροελάχιστα. Και ο Μπαλής μετά από μια νύχτα έκστασης που αυτό προκάλεσε με κάποιες ... ουσίες εξαφανίζεται. Και βρίσκεται θαμμένος. Όσο όμως κι αν ακούγονται κάποιες εκδοχές για το θάνατό του, δεν πείθει καμία. Τέτοιοι τύποι χαράσσονται βαθιά μέσα στη μνήμη και λειτουργούν ως αρχέτυπα στάσης απέναντι στη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου