Το μυθιστόρημα του Karim Miske άρεσε σε πολλούς. Αυτό αποδεικνύουν οι υψηλές πωλήσεις, τα αφιερώματα, η βράβευση... Άρεσε και σε μένα... Δε θα επιμείνω όμως σε θέματα που αφορούν το ίδιο το μυθιστόρημα. Αυτό το έκαναν πολλοί άλλοι. Θα σταθώ περισσότερο στη στάση του συγγραφέα. Το θάρρος του να αφηγηθεί μια ιστορία που αγγίζει θέματα τόσο λεπτά.
Ας γυρίσουμε περίπου 25 χρόνια πίσω.
οι ... εξαγνισμένοι στίχοι... "Να έχει ο θεός θυγατέρες, ενώ εσείς έχετε γιους; Μια τέτοια μοιρασιά θα ήταν άδικη... Η θηλυκή φύση των φτερωτών θεοτήτων τις καθιστούσε κατώτερες και πλαστές. Δεν μπορούσαν να είναι παιδιά του θεού, όπως οι άγγελοι..."
και οι ... σατανικοί στίχοι..."Έχετε ακουστά την αλ-Λατ κσι την αλ-Ουζά και την αλ-Μανάτ, την τρίτη, την άλλη; Είναι τα εξυψωμένα πουλιά και η μεσολάβησή τους είναι άκρως επιθυμητή"
Και ο Σαλμάν Ρουσντί έπλασε μια ιστορία, τη δική του ιστορία. Μια προσέγγιση από την οπτική γωνιά του άθεου. Ο προφήτης του Ισλάμ ως άνθρωπος. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ξέσπασμα ακραίου θρησκευτικού φονταμενταλισμού απέναντι στο πρόσωπο του συγγραφέα.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα.
Στα προάστια του Παρισιού όπου ανακατεύονται μάρτυρες του Ιεχωβά, σαλαφιστές, μουσουλμάνοι, εβραίοι. Ομάδες κι οργανώσεις όπου η προσωπικότητα συνθλίβεται κάτω από το γιγαντιαίο σώμα της μάζας. Δε σκέφτεται το άτομο, αλλά ο θρησκευτικός ηγέτης. Το μυθιστόρημα του Karim Miske δεν καταπιάνεται με θρησκευτικά σύμβολα. Εδώ είναι η διαφορά με τους "Σατανικούς στίχους" του Ρουσντί. Δεν ερμηνεύει, δεν αξιολογεί το δόγμα. Ασχολείται με τη θρησκευτική διαπλοκή, την κοινωνική διάσταση των θρησκευτικών οργανώσεων. Ασχολείται με το άτομο. Και μάλιστα όχι τόσο ωμά και απαισιόδοξα όπως ο Ζαν-Κλωντ Ιζζό στο "Μαύρο τραγούδι της Μασσαλίας". Αλλά ούτε και τόσο ωραιοποιημένα όπως στην ταινία "Οι άθικτοι". Ο Karim Miske αποδεικνύεται σε έναν πολύ καλό ψυχολόγο που θέτει το άτομο στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας. Και από πάνω υπάρχει κάποιος που εκμεταλλεύεται την αφέλεια και την τυφλή υπακοή των οπαδών. Ο Karim Miske κοιτάζει λίγο πιο λοξά τα θρησκευτικά ζητήματα, πιο ... ανθρώπινα. Ο Ρουσντί καταπρόσωπο. Το θάρρος όμως είναι απαραίτητο και στις δύο περιπτώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου