Τότε που ήμασταν ορφανοί

          Τότε που ήμασταν ορφανοί - 

                                                              Καζούο Ισιγκούρο 

Mια φιλόδοξη προσπάθεια, που όμως δυστυχώς έμεινε στην προσπάθεια. Προθέσεις δημιουργικές χωρίς όμως την αναμενόμενη αισθητική ολοκλήρωσή τους. Ένα μυθιστόρημα στο οποίο μπλέκονται πολλά: αστυνομική πλοκή και μυστήριο, πολιτιστική διάσταση Ανατολής και Δύσης, ίντριγκες και συνωμότες, ναρκωτικά και πολιτική, έρωτας και μοναξιά, η αναζήτηση της ταυτότητας ...Τόσα πολλά χωρίς όμως να μετουσιώνονται σε μια ενότητα. Και ποιος τελικά διασώζεται; Νομίζω ότι η μορφή της μητέρας μπαίνει στη σφαίρα του ιδανικού. Η γυναίκα συνολικά απορρίπτεται. Ούτε ερωμένη, ούτε θετή θυγατέρα. Μονάχα η μητέρα μέσω της αυταπάρνησής της και της θυσίας της για χάρη του παιδιού της. Ακόμη κι ο πατέρας το σκάει με την ερωμένη του. Και αυτή η παιδική αφέλεια ότι όλα θα είναι όπως παλιά...

Ένας διάσημος ντέτεκτιβ με το όνομα Κρίστοφερ Μπανκς στη Βρετανία στα τέλη του 1930 κατορθώνει και εξιχνιάζει όλες τις δύσκολες υποθέσεις. Χωρίς όμως ο συγραφέας να επιμένει και πολύ στον τρόπο με τον οποίο το κατορθώνει. Αυτό το λογοτεχνικό πρότυπο ενός Σέρλοκ Χολμς ή ενός Ηρακλή Πουαρώ απουσιάζει παντελώς. Ένας πνευματώδης άραγε άγγλος, τυπικός ντέτεκτιβ; Ο οποίος αποφασίζει να εξιχνιάσει την προσωπική του περίπτωση, την εξαφάνιση των γονιών του τότε που ζούσαν στη Σαγκάη. Κι όπως συμβαίνει με τους μεγαλύτερους παίκτες, έτσι κι αυτός, χάνει. Στη δική του περίπτωση δε βρίσκει τη λύση που αναζητά. Λύση, ερμηνεία βρήκε, αλλά δε βρήκε αυτή που αναζητούσε. Η πραγματικότητα απείχε αρκετά από αυτά που ο ίδιος σχεδίαζε στο μυαλό του. Και μένει στο τέλος μόνος.

Αυτό που θα ήθελα προσωπικά ως αναγνώστης από το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είναι λίγο περισσότερο χιούμορ και ειρωνεία. Σα να περπατάς στον ίσιο δρόμο...Χρειάζεσαι και καμιά λακούβα για να κινείται η ματιά σου και κάτω!