Τα Ελληνικά - Δ. Λιαντίνης

Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερες 

τρόπους συμπεριφοράς.

Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα

από τη φύση. όχι την αλήθεια που φτιάχνει

το μυαλό των ανθρώπων. Ότι ζεις σύμφωνα

με την ηθική της γνώσης. Όχι με την ηθική 

της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων. Ότι

αποθεώνεις την εμορφιά. Γιατί η εμορφιά εί-

ναι δυνατή σαν το νου σου και φθαρτή σαν 

τη σάρκα σου.

Και κυρίως αυτό: ότι αγαπάς τον άνθρωπο.

Πως αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγι-

κό πλάσμα μέσα στο σύμπαν.

Το Δ. Λιαντίνη τον είχα καθηγητή στο πανεπιστήμιο, στα παιδαγωγικά. Καθηγητής γοητευτικός, πιανόσουνα από τις λέξεις που ξεστόμιζε. Ο παιδαγωγικός έρως, μας έλεγε, δεν εξηγείται, θα τον κατανοήσετε και θα τον νιώσετε όταν θα γίνετε κι εσείς καθηγητές. Άνθρωπος κλειστός, μυστηριώδης. Τον συναντούσα καμιά φορά έξω στου Ζωγράφου μ΄ένα χαμόγελο αμυδρό να διαγράφεται, ανεξιχνίαστο. Η συνέχειά του μυστηριώδης κι αυτή.Το τέλος του. Αποθέωση στον Ταϋγετο; Η διδασκαλία του πάντως βρήκε την πιο άγρια έκφρασή της στο θάνατό του.

Ο θάνατος είναι η μοναδική σταθερά

Η ώρα του θανάτου που κάποτε θα΄ρθει για τον καθένα μας, ο θάνατος είναι η μοναδική σταθερά της ανθρώπινης φύσης, είναι μια ώρα απερίγραπτης τραγικότητας.  Γιατί εκείνη τη φοβερή στιγμή ο άνθρωπος εξοφλεί την επιταγή της ζωής.

Τα Ελληνικά είναι ένα έργο διδακτικού προβληματισμού. Ο καθηγητής κοιτώντας κατάματα το διδακτικό του έργο, σα να είναι το παιδί του. Πρέπει και να το αγαπάς, αλλά και να το γνωρίζεις καλά για να μπορέσεις να το περάσεις στους νεώτερους. Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο μέρη. Το πρώτο αφορά τα Νέα Εληηνικά και το δεύτερο τα Αρχαία Ελληνικά. Στη σχολική τάξη αυτό το παράδοξο σημαίνει πως το βάρος πέφτει στα Αρχαία, και στα Νέα το απόβαρο. Ο εκπαιδευτικός δεν είναι ένας αγωγός της γνώσης, αλλά ένας ιερουργός, ένας μύστης. Γλώσσα, λογοτεχνία, ανάλυση του ποιήματος, αισθητική αγωγή, όροι ορθής διαδασκαλίας, ποιητών κατάλογος.

Ποιητών κατάλογος

Οι οχτώ, ο Κάλβος ο Μακρυγιάννης ο Μυριβήλης ο Βάρναλης ο Σεφέρης ο Παλαμάς ο Καζαντζάκης και ο Ελύτης, είναι οι φωνές που θα ακούγονται, και οι γραφές που θα γράφουνται, ένα μεγάλο μέρος τους και για πολλά χρόνια.
Ο Κάλβος, αετός κρουσταλιασμένος και κύκνος. Σώζεται ολόκληρος.
Ο Μακρυγιάννης, μάρμαρο ελληνικό Πεντελικού και Πάρου. Στ΄ Απομνημονεύματα η αξία του.
Ο Μυριβήλης, αλιφασκιά και ιώδιο.
Ο Βάρναλης, οι καμπάνες της Ελλάδας να κελαηδούν και να ξυπνάνε τους έλληνες.
Ο Σεφέρης, στην κύρια ροή πνευματικός νομοθέτης, στους παραπόταμους ποιητής.
Ο Παλαμάς, έγραψε τα πολλά, για να σώσει τα λίγα.
Ο Καζαντζάκης, μόνο ο Ζορμπάς θα γλυτώσει.
Ο Ελύτης, ο λυρισμός του ποταμός του Απρίλη, ή τα πρώιμα γέλια στο ακροθαλάσσι της Ναυσικάς. Όμως τα αγάλματα λείπουν.
Οι τρεις, ο Σολωμός, ο Καβάφης και ο Παπαδιαμάντης, είναι η αγία τριάδα των οδηγητών και των πρωτοπόρων της πνευματικής μας ζωής.
Ύστερα από χίλιους χρόνους, αν υπάρχει ακόμη ο άνθρωπος στον πλανήτη, και οι έλληνες στον τόπο τους, εκείνοι που θα ζουν θα τους βλέπουν, όπως περίπου βλέπουμε σήμερα εμείς τον Πίνδαρο, τον Επίκουρο, και τον Ηρόδοτο.
Όλο ψηλά, στον αιθέρα, πάνω από τα πρόσωπα και μοίρες, διατάζω το δημοτικό τραγούδι.
Για τη νέα Ελλάδα το δημοτικό τραγούδι σημαίνει ότι σημαίνουν τα ομηρικά έπη για την αρχαία Ελλάδα.


 Τα Αρχαία Ελληνικά για να τα διδάξει κανείς οφείλει να κατανοήσει τον Αρχαίο Ελληνικό κόσμο. Δεν είναι ένα σύνολο από κανόνες και τύπους. Δεν είναι ένας διδακτικός φορμαλισμός σε βάρος του διδακτικού υλισμού. Χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε τον ελληνικό πεσσιμισμό, την ουσία της ελληνικής τέχνης, την πλάνη της ελληνοχριστιανικής αγωγής, τη δαφορά ανάμεσα στη Σολώνεια και Περίκλεια δημοκρατία. Να μάθουμε τους Αρχαίους μας προγόνους. Και ο Δ. Λιαντίνης μας δίνει το ερέθισμα της προσωπικής αναζήτησης.

Μονάχος μου φεύγω 

Μονάχος μου φεύγω τώρα, μαθητάδες μου, λέει ο Νίτσε. Κι εσείς τραβάτε από δω μονάχοι σας. Έτσι το θέλω. Τώρα σας λέω, να χάσετε εμένα, και να βρείτε τον εαυτό σας. Και μόνο τότε, σα θα μ΄ έχετε αρνηθεί, θα ξαναρθώ κοντά σας.