'Έως" - Βύρων Λεοντάρης

Τελικά ο θάνατος μας φέρνει πιο κοντά; Κι όμως... Μετά το θάνατο του ποιητή Βύρωνα Λεοντάρη εδέησα να προμηθευτώ την ποιητική του συλλογή με τον τίτλο "Έως" και να ... αφεθώ... Να αφεθώ στα βάθη μιας ευαισθησίας μοναχικής και μυστηριώδους...

ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΠΙΑ ΜΕ ΤΑ ΤΕΡΤΙΠΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ

Νά τελειώνουμε πιά μέ τά τερτίπια τῆς γραφῆς καί
τῆς ἀνάγνωσης.
Τά ποιήματα συμβαίνουν.
Λοιπόν, μπορῶ νά πῶ τό τί συμβαίνει; Τό ἴδιο τό ποίημα
δηλαδή, ὄχι τό κείμενό του
Μπορῶ; ὄχι δέν μπορῶ. Κι ὄχι (ὅπως ἄλλοι θά σοῦ ποῦν…)
γιατί ὅ,τι συμβαίνει δέν εἶναι παρά αὐτό πού
τώρα ἐδῶ κεῖται
ἀλλά γιατί, ἁπλά, δεν μπορῶ

Βρίσκομαι μέσα στό συμβάν, ἀλλά ποῦ εἶναι τό κέντρο;
Φωνάζω «εἶναι κανείς ἐδῶ;…) Περίτρομη ἐρώτηση
χτυπάει κι ἀντηχεῖ στήν ἐσωτερική ἐπιφάνεια τοῦ κενοῦ

Γιατί, ἄν δέν εἶναι κανείς, ἐγώ πού ρωτάω τί εἶναι;
Ἐρώτηση μέσα στήν ἐρώτηση
παγίδα μέσα στήν παγίδα
κενό μέσ᾿ στό κενό. Ἀλλά τό κέντρο ποῦ εἶναι;

Τό κέντρο διαρκῶς διαστέλλεται
Ἔτσι ὅλους μᾶς ἐγκλείει καί μᾶς ἀποκλείει
κι ὅλα ἔτσι ἀποκτοῦν ὑπόσταση μόνο καθώς ἀπομακρύνονται
κι ἀραιώνουν
ψυχές καί σώματα ἐξαχνωμένα

…Φεύγουσαν σέ εἶδον
ἐγκαταλείπουσάν με σέ ἤγγισα
καί δέν ἐστράφης δέν ἐλέησε τά μάτια μου ἡ μορφή σου

Ἔδειξες μόνο πέρα πρός τό ἀθέατο Καί εἶδα
σέ τοίχους λεκιασμένους πού κι αὐτοί διαστέλλονταν
κι ἀπομακρύνονταν
εἶδα τά λόγια μου. Στημένα γιά ἐκτέλεση.
«Τά λόγια σου… Κοίτα, δέ θά δεχτοῦν νά τούς δέσουν
τά μάτια….» εἶπες κι ἐχάθης.

Σεσημασμένος είμαι

Σεσημασμένος είμαι. Έχετε τα γραφικά μου αποτυπώματα

μπορείτε να με αναγνωρίσετε, όχι όμως και να με 

διαβάσετε, ούτε να με διαβείτε

Ποντάρατε στο μαύρο μου και χάσατε

Ποντάρατε στο κόκκινό μου πάλι χάσατε

κακή ζαριά ήμουνα στα χέρια σας

Τα λόγια που μιλώ μου κόβουνε τη γλώσσα

κάθε χειρονομία μου με σταυρώνει

Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν.

Σ` αυτή την εποχή της υπαρκτής ποίησης

ποιητής μιας ποίησης που δεν μπορεί να υπάρξει

μόνο με τους νεκρούς μιλώ και γι` αυτούς γράφω. 

Μόνο αυτοί μπορούν να με διαβάσουν