Είχα αγοράσει πιο παλιά ένα βιβλίο του Τόμας Ντε Κουίνσι με τίτλο "Η δολοφονία ως μία εκ των καλών τεχνών". Περιγράφει, και θα έλεγα με εξαιρετική διεισδυτικότητα, τη δολοφονία που είχε πραγματοποιήσει ο Ιωάννης Ουίλλιαμς το 1812 στο Λονδίνο. Στο μυαλό μου ήρθε και ο Ρασκόλνικωφ (η ορθογραφία είναι σχετική...) από το "Έγκλημα και τιμωρία". Έργο του μυθιστοριογράφου είναι να αφηγηθεί, να περιγράψει αυτό που προηγείται και αυτό που ακολουθεί το φόνο. Τη στιγμή του φόνου όμως; Διαθέτει η πένα του τη δραματική ένταση να σου μεταφέρει αυτή την στιγμή;;; Ή μήπως σαν τον Αισχύλο και το Σοφοκλή οι φόνοι θα γίνονται στα παρασκήνια; Πιστεύω ότι η ζωγραφική περισσότερο έχει τα μέσα να αποτυπώνει τη δραματική ένταση...
"Ιουδήθ και Ολοφέρνης" ... περ. 1620 (Αρτεμησία Τζεντιλέσκη)
Η Ιουδήθ απεικονίζεται τη στιγμή που αποκεφαλίζει τον Ολοφέρνη. Το βλέμμα της αποφασιστικό καθοδηγεί το χέρι της σταθερά, παρόλο που το αίμα αναβλύζει προς το μέρος της. Ένα δυνατό φως έρχεται από τα αριστερά και φωτίζει τον κατά τ΄άλλα σκοτεινό χώρο. Η ένταση της στιγμής αυξάνεται από την αντίθεση φως-σκοτάδι. Αντίθεση έχουμε και ανάμεσα στα λευκά σεντόνια και το βαθυκόκκινο βελούδινο κάλυμμα του κρεβατιού. Η αγριότητα της σκηνής επιτείνεται....Πραγματικά μια εικόνα ... χίλιες λέξεις....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου