Γιώργος Αλισάνογλου

Παρακολούθησα μια βραδιά ποίησης αφιερωμένη στον ποιητή Γιώργο Αλισάνογλου, με προσκεκλημένο τον ίδιο, και πάλι η ποίηση σαν μια παλιά ερωμένη ανέβηκε στο κρεβάτι ... του μυαλού μου για να συνευρεθούμε. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω ακόμα αν το ευχαριστήθηκα ... Αν ευχαριστήθηκα το μοντέρνο, το διαφορετικό, το πρωτοποριακό. Σίγουρα δεν γράφει κανείς (και δεν πρέπει να γράφει) σαν τον Καβάφη ή το Ρίτσο. Τότε μιλάμε για ασκήσεις ύφους δίχως το στοιχείο της βιωματικότητας. Γιατί πάνω από όλα η ποίηση είναι δράση, είναι στάση ζωής, είναι μια συμπύκνωση του κόσμου. Αλλά η ανάλυση του κειμένου να απαιτεί χρόνο περισσότερο από το ίδιο το κείμενο; Μου φέρνει στο μυαλό περισσότερο φιλολογία, παρά ποίηση. Ο έρωτας είναι ερωτική πράξη κι όχι ερωτικός λόγος. Ίσως και ερωτικός λόγος (για να μην φτάσω στο άκρο και της ερωτικής εμμονής). Τελικά κρατάω τη μαγεία του κλασσικού, την αριστοτελική μεσότητα, μια νέα ισορροπία ανάμεσα στο εγώ και το εσύ... 

Από το Νοέμβριο του 2005 διατηρεί το βιβλιοπωλείο και τις εκδόσεις "Σαιξπηρικόν" στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: "Άηχες κραυγές", Κατσάνος, 2001, "Αφροδίτη", Κατσάνος, 2003, "Ακάνθινη πόλη", Κατσάνος, 2006, "Το παντζάρι και ο διάβολος", Τυπωθήτω (σειρά: "Λάλον ύδωρ"), 2008, "Jesu Christiana", Μαγικό Κουτί & Fata Morgana, 2011 και συμμετείχε με ποίησή του στον τόμο "Συνέδριο αναισθησιολογίας", Σαιξπηρικόν, 2008, μαζί με τον Νίκο Αργυρόπουλο και την Ασημίνα Χασάνδρα.

Το βιβλιοπωλείο του ελπίζω σύντομα να το επισκεφτώ.

Παραθέτω ένα απόσπασμα από την ποιητική του συλλογή  jesu christiana: 

...Η ποίηση προκαλεί οράματα εξίσου αποτελεσματικά με την

δολοφονία, με τον έρωτα, με τον φόβο– κι όμως δεν υπάρχει πια

τίποτα πιο αφόρητο από την στατική τέχνη– γι’ αυτό κρύβομαι

πίσω απ’ το κείμενο και σου ουρλιάζω ξόρκια– μια εποχή

μαγείας– και συναρπάζομαι απ’ τον τρόμο του απείρου που

περικλείω ως άπειρο

Ας προσπαθήσουμε ό,τι προφήτεψες Jesu Christiana– μια

λεπτεπίλεπτη κι αισθησιακή γνώση της αντίληψής μας στο

αιώνιο παρόν– καμωμένοι από υλικά θεών όλοι μας ο κόσμος

ως περίγραμμα εικόνας η θλίψη– ο δικός μας ισημερινός– ως

αλχημιστές θα δημιουργήσουμε τον κόσμο ξανά μέσα κι έξω από

το ισημερι(ο)νό μάτι– η θ έ α είναι η τελετουργία της ποίησής

μας/ Jesu Christiana – και το μικρό μας καλοκαίρι ένας μεγάλος

οργασμός

Γελώντας ψύχραιμα απομακρύνομαι κι ενώνομαι μέσ’ στα

ηχοχρώματα του σπασμένου σου ρέκβιεμ– η μουσική είναι

καινούργια– να το θυμάσαι/ θα έρχομαι πάντα υπερασπιστής

των ιλίγγων σου με νέες λέξεις – η ευτυχία πλέον δεν μου

είναι αρκετή– θα ανακαλύψουμε ξανά την Δύση ως στιγμιαία

αναλαμπή ενός αιώνιου κακού– και την Ανατολή με τις χίλιες

και μία ηδονικές της λαγνείες θα την μπήξω μια μέρα βαθιά

στο στομάχι μου αργά αργά και θα πέσω να σωθώ στο νερό ως

έμπλεος καμικάζι σοφίας– καίγομαι Jesu Christiana και διψώ

από υπεροψία ενώ ο πλανήτης σαν άγουρο μήλο μού φράζει το

στόμα και κανένας νόμος να με σώσει από το νόμο καμμία ζωή

να με σώσει απ’ την ζωή μου κι όμως είδα το παλίμψηστο: η επτά

ντάμα καρρώ χόρευε χτες βράδυ στ’ όνειρό μου– ενώ ο άσσος

σπαθί κρυμμένος στο αριστερό μανίκι του νυμφίου. Σιωπή...