Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο "Να μαθαίνω γράμματα" παρελαύνει από μπροστά μου μια ολάκερη σχολική μυθολογία: ο Δίας - διευθυντής, η Αφροδίτη - ερωτιάρα, ο Άρης - καυγατζής, η Ήρα - δασκάλα....Ένα ένδοξο παρελθόν η σχολική ζωή...
Η σχολική ζωή λοιπόν..."σαν την κιλότα της καθηγήτριας ανάμεσα από τα φυλακισμένα της μπούτια, ισόβια καταδικασμένα σε μια καφέ στενή φούστα με πιέτα στο πίσω μέρος" όπως περιγράφει γλαφυρά ο Γιάννης Ξανθούλης στο μυθιστόρημα "Το ροζ που δεν ξέχασα" αναφορικά με το ψυχολογικό κενό ενός ορφανού παιδιού μέσα στην τάξη.
Εγκιβωτισμός: η αφήγηση μέσα στην αφήγηση. Έτσι κάπως είναι και η σχολική ηλικία. Μια ηλικία μέσα στην ηλικία. Μια ηλικία τόσο μακρινή, αλλά και τόσο δική μας. Μια ζωή ανάλογη με τη ζωή μας."Αυθόρμητα σκέφτηκα τους άντρες καθηγητές. Να γράφει αυτή, να τρέχει ο ιδρώτας από το μέτωπό της, να κυλάει στα μάγουλά της, στο λαιμό της, στο τολμηρό άνοιγμα της ποδιάς στο πάνω μέρος του στήθους..." Λϊλυ Εξαρχοπούλου, Σοφίας το ανάγνωσμα...
Μια ζωή με τόσο ματαιωμένα και ματωμένα όνειρα. Και τόσες εξερευνήσεις.... Βέβαια τα πράγματα άλλαξαν, οι καιροί άλλαξαν, τα σχολεία άλλαξαν, οι μαθητές άλλαξαν. Και έχουμε το βιβλίο "Να μαθαίνω γράμματα" μια ανθολόγηση , σταχυολόγηση κειμένων από διάφορους συγγραφείς και εποχές από τον Κώστα Ακρίβο, σαν ένα σεντούκι που κρύβει παλιές φωτογραφίες και μας οδηγείς σε έναν εσωτερικό αναστοχασμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου