Αγγέλα Καστρινάκη «Και βέβαια αλλάζει!»

   Η Αγγέλα Καστρινάκη συγκαταλέγεται ανάμεσα στις αγαπημένες μου συγγραφείς. Γι΄ αυτό ευθύνεται η «Φιλοξενούμενη», μια συλλογή σύντομων διηγημάτων, μια καταγραφή  «νεανικών φλερτ», όπως μου τα χαρακτήρισε και η ίδια. Το προσωπικό ως ευχάριστο…Αυτό ίσως με τράβηξε, η ευχάριστη μαγεία που δημιουργούσε με τον αναγνώστη διηγούμενη προσωπικές στιγμές. Σαν να ακούς μια αγαπημένη σου φίλη. Κατόπιν διάβασα ένα μυθιστόρημά της (το μοναδικό που έγραψε) «‘Έρωτας τον καιρό της ειρωνείας», πάλι ο έρωτας να αποτελεί πυρηνικό στοιχείο. Αυτή τη φορά ο έρωτας συμπυκνώνεται χρονικά, γιατί η τεχνολογία και κυρίως τα ηλεκτρονικά μέσα δικτύωσης επιταχύνουν τόσο την εκδήλωση όσο και την καταστροφή του ερωτικού αισθήματος. Το βιβλίο αυτό το διάβασα ένα από τα προηγούμενα καλοκαίρια (πάνω από πέντε χρόνια;) σ΄ ένα πλοίο που πήγαινα στη Σίφνο. Και απέναντί μου να κάθεται μια γυναίκα που μου έμοιαζε με την Αγγέλα Καστρινάκη, με βάση τουλάχιστον τη φωτογραφία που είχα στο βιβλίο της. Σκέφτηκα να της μιλήσω, αλλά τελικά δεν το αποφάσισα. Όταν της εκμυστηρεύθηκα τη σκηνή αυτή τηλεφωνικά στη συνομιλία που είχαμε (θα αναφερθώ και σ΄ αυτή), μου είπε γελώντας πως στη Σίφνο δεν έχει ταξιδέψει, οπότε μάλλον σωστά έπραξα και δεν έπιασα την κουβέντα μ΄ εκείνη την άγνωστη γυναίκα…όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί συνοδευόταν…

       Και φτάνουμε στην περσινή χρονιά… 2014… νέο αφήγημα από την Αγγέλα Καστρινάκη. Εγώ εν τω μεταξύ ξεκίνησα εθελοντικά μια ραδιοφωνική εκπομπή στην ΕΡΑ Σερρών με θέμα το βιβλίο και … να η ευκαιρία. Την αναζήτησα διαδικτυακά και αυτή τη φορά την βρήκα. Την Αγγέλα. Προμηθεύτηκα και το βιβλίο και το διάβασα για να έχω άποψη κυρίως για την μυθοπλαστική της πορεία από το 1991 (Φιλοξενούμενη) μέχρι και το 2014 (Και βέβαια αλλάζει), φρεσκάρισα στο μυαλό μου την υπόθεση στο «‘Έρωτας στον καιρό της ειρωνείας», διάβασα και κάποια σκόρπια διηγήματά της και μία Πέμπτη πρωί η τηλεφωνική συνομιλία πραγματοποιήθηκε… Τελικά νομίζω ότι η γνωριμία με ένα συγγραφέα, έστω και τηλεφωνική, επιβεβαιώνει την λογοτεχνική περσόνα. Μετά την πρώτη αμηχανία ακολουθεί αυτή η ευχάριστη μαγεία. Σαν να μιλάς με μια αγαπημένη σου φίλη….

        Και για το αφήγημα (ούτε διήγημα ούτε μυθιστόρημα)… μια προσωπική, πολυφωνική καταγραφή μιας συγκεκριμένης περιόδου από το 1973 έως το 1979 μέσα από τα μάτια της ηρωίδας, της Ειρήνης, αλλά και άλλων προσώπων που την πλαισιώνουν. Η αφήγηση της πρωταγωνίστριας καλύπτει την πορεία της προς την ενηλικίωση από τα 13 της χρόνια κι έπειτα. Μια περίοδος της ζωής του ανθρώπου ούτως ή άλλως έκρυθμη και υπερβολική. Αλλά και μια ιστορική συγκυρία για την Ελλάδα πάλι ούτως ή άλλως έκρυθμη και υπερβολική. Αυτά τα δύο συνιστούν ένα εκρηκτικό μείγμα. Στη διήγηση το αυτοβιογραφικό μπερδεύεται με το μυθοπλαστικό και το προσωπικό με το συλλογικό. Όσο για τον τίτλο … «Και βέβαια αλλάζει» …  Ποιος το υποκείμενο; Ο άνθρωπος… Για τα μάτια της νεαρής Ειρήνης και βέβαια αλλάζει ο άνθρωπος. Για τα μάτια όμως της ώριμης αφηγήτριας, ίσως αυτό φαντάζει μια γλυκιά ουτοπία. Εγώ θα κρατήσω μέσα από την αφήγηση την επίσκεψη της ηρωίδας στις Σέρρες για να παρακολουθήσει μια ομιλία του Λεωνίδα Κύρκου (που είναι ένα πραγματικό γεγονός) και θα ευχηθώ μια νέα επίσκεψη της Αγγέλας στις Σέρρες (να γίνει ένα πραγματικό γεγονός)!!