Είναι ένα ευχάριστο ... σκούντημα να συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν να εκφράζονται λογοτεχνικά. Η αναγνωστική εμπειρία γίνεται τότε ένα διεγερτικό χάδι. Και αυτό το χάδι μου έδωσε το πρώτο βιβλίο της Κατερίνας Μαλακατέ με τον τίτλο "Κανείς δε θέλει να πεθάνει". Τίτλος που σε υποβάλλει σε ένα μεταφυσικό προβληματισμό πριν καν ξεκινήσεις το διάβασμα. Θάνατος και αθανασία. Θνητότητα και θεϊκότητα λοιπόν. Ο Πλάτωνας αναφέρει κάπου στο "Συμπόσιο" διά στόματος Σωκράτη ότι ο θεός μένει αθάνατος επειδή έχει την ικανότητα να είναι ο ίδιος, ενώ ο άνθρωπος μένει αθάνατος, γιατί αποκτά απογόνους. Με την έννοια της αθανασίας παίζει λοιπόν και η Μαλακατέ. Στην αρχή με ένα πιο κωμικό και ανάλαφρο πνεύμα, το οποίο όμως σοβαρεύει όσο εξελίσσεται η ιστορία που σου δημιουργεί πολλά ερωτήματα. Μια ογδοντάχρονη γυναίκα σε κώμα κατορθώνει και απελευθερώνεται από το γέρικο σώμα της και μεταναστεύει η ψυχή της στο σώμα μιας νεώτερης ουκρανής γυναίκας. Και για να επιβιώσει ρίχνεται στην πορνεία (οι ουκρανές αποτελούν σύμβολα ερωτικής εκμετάλλευσης;;). Αλλά και στη συνέχεια μπαίνει στο σώμα μιας ακόμα πιο νέας γυναίκας, της Άννας. Τι είναι αυτό που της δίνει την ικανότητα να μετενσαρκώνεται; Ένα μαγικό πράσινο μενταγιόν. Ένα μενταγιόν που το δέχτηκε ως δώρο σε ένα ταξίδι της στην Αφρική από μια νέα κοπέλα, αδελφή του πραγματικού κτήτορα του μενταγιόν. Η γυναίκα αυτή βρίσκεται σε μια ιδιαίτερη σχέση και πνευματική επικοινωνία με την εγγονή της, την Λένα, σε τέτοιο βαθμό που να ταυτίζονται μεταξύ τους. Να ενώνονται σε ένα αδιαίρετο σύνολο, σε μια γυναίκα. Από τη μία πλευρά επομένως η Γυναίκα. Αιώνια, ευπροσάρμοστη, σκανδαλιάρα, η Λίλιθ. Και από την άλλη ο Άντρας. Αιώνιος (ή μήπως και προ-αιώνιος), αναλλοίωτος, αρχομανής, ένας πραγματικός ... θεός. Πέτερ, Μάνος, Γκόπαλ, με όσα ονόματα κι αν εμφανίζεται δεν θέλει να χάσει τα ... κεκτημένα, την εξουσία του.. Το αρχετυπικό ζευγάρι επομένως. Η Λίλιθ και ο μυστηριώδης θεός. Και οι μετενσαρκώσεις τους. Τα παιδιά τους. Τα παιδιά που γέννησαν, αλλά και αυτά που βρίσκονται ακόμα μέσα στην κοιλιά. "Ανέκαθεν ο θεός ήταν τριαδικός". Με αυτή τη φράση τελειώνει η νουβέλα της Μαλακατέ.
Η ανάγνωση ως προσωπική εμπειρία λοιπόν. Και η ανάγνωση του πρώτου βιβλίου της Μαλακατέ ήταν μια ευχάριστη εμπειρία. Η Μαλακατέ έφτιαξε μια ιστορία ... μαγικά ρεαλιστική που μπερδεύονται πρόσωπα, σχέσεις, σκέψεις σε ένα γαϊτανάκι που καλείσαι τελικά ως αναγνώστης να το ξεμπερδέψεις με τον δικό σου τρόπο. Αισθάνθηκα σαν να βγήκα στο πρώτο ραντεβού μαζί της, όπου πέρασα ωραία, περιμένω όμως και το επόμενο ... ραντεβού-βιβλίο για να δω και μια πιο παγιωμένη πρόταση γραφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου