Η αξία μιας στιγμής έγκειται στην ακινητοποίησή της...σαν τη φωτογραφία... σαν το ποτάμι που κυλάει το νερό συνεχώς κι όμως εμείς επειδή είμαστε σταματημένοι σ΄ ένα σημείο και κοιτάζουμε την κοίτη του ποταμού ή την όχθη νομίζουμε ότι η σκηνή γύρω μας είναι σταθερή. Μόνο όταν ένα κλαδάκι πέσει μέσα στο νερό και παρασυρθεί, τότε η αίσθηση της κίνησης ενεργοποιείται μέσα μας...
Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον Μάρκες; Ίσως γιατί με τη γραφή του έχει την ικανότητα να ακινητοποιεί αφηγηματικά τις στιγμές, αλλά και να ρίχνει μέσα στην ιστορία του κλαδάκια που μας ταξιδεύουν πίσω στο παρελθόν για να την φωτίσουν μαγικά...
Ο αφηγηματικός χρόνος από "Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου" κρατά μερικές ώρες. Από το γάμο της παραμονής μέχρι το θάνατο της επομένης με μία αντίστροφη αφήγηση από το θάνατο προς το γάμο, αλλά κι ακόμη πιο πίσω, εκεί που ο συγγραφέας θα μας μεταφέρει στην αιτία του θανάτου...σαν μια αστυνομική ταινία...
Αυτό όμως που με προβλημάτισε ως αναγνώστη είναι η ηθική που διαπνέει το αφήγημα... Ποιος είναι τελικά ο υπεύθυνος για τη δολοφονία; Ο εκτελεστής ή η κοινωνία; Ο αφηγηματικός τόπος είναι ένα χωριό, που δεν μας το κατονομάζει ο συγγραφέας, κάπου στη Λατινική Αμερική...Ένα χωριό με την ηθική του...τους άγραφους κανόνες και τα στερεότυπα ... η γυναίκα - παρθένα, ο άντρας - κυνηγός... Κι αν τελικά δεν ισχύουν τα στερεότυπα αυτά ακολουθεί η τιμωρία αυτού που τα παραβίασε. Όχι απλώς κατακραυγή, αλλά τιμωρία... εκδίκηση. Κι ενώ μέχρι σ΄ αυτό το σημείο δεν υπάρχει κάποια λογοτεχνική πρωτοτυπία , ο Μάρκες προεκτείνει τον ηθικό του προβληματισμό... Τι συμβαίνει αν όλο το χωριό όχι απλώς υποψιάζεται το τί μέλλει γενέσθαι, αλλά είναι όλοι πληροφορημένοι και γνώστες ότι θα γίνει η δολοφονία; Αυτή η παθητική, μοιρολατρτική στάση δεν συνιστά κι αυτή συνενοχή στην δολοφονική πράξη; Η συντηρητικότητα της ομάδας ξεκινά από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πρόσωπα ή πυρήνες που θα αντιταχθούν με αποτέλεσμα το καθιερωμένο να καταντά αναπόφευκτο... Το άτομο υπόδουλο της ομάδας... Το αγελαίο φρόνημα γίνεται τελικά δολοφονικό...
Κλείνοντας να τονίσω ότι ούτε ο επίσκοπος δεν αξιώθηκε να σταματήσει στο χωριό... Τον περίμεναν, αλλά μάταια...Η υποκρισία ξεχειλίζει από παντού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου