Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Ένα ταξίδι στον κόσμο του θεάτρου


Το θέατρο πάντα με συνέπαιρνε. Είχε κάτι το εξωστρεφές, το κοινωνικό. Τη μίμηση... Γι΄αυτό σε συνεργασία με τον Παναγιώτη Μέντη θα παρουσιάσουμε στο ΔΗΠΕΘΕ ΣΕΡΡΩΝ (στα ΑΣΤΕΡΙΑ) μια σύντομη ιστορία στον κόσμο του θεάτρου. Επιλογές από όλο το ρεπερτόριο...όχι για να εξαντλήσουμε... αλλά για να ερεθίσουμε τη σκέψη...και όποιον ενδιαφέρεται, να εξωτερικευθεί...αφού μάθει τη χρονική αλληλουχία...την ιστορικότητα...όχι δεν είναι μάθημα...δεν διδάσκουμε χρονολογίες...αλλά...ένα μικρό ταξίδι...εγώ θα είμαι ένας ξεναγός... η Βασιλική Δαλίσκα η φωνή...η ηθοποιός...θέατρο χωρίς ηθοποιό...δεν γίνεται...



Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Γιώργος Αλισάνογλου


Παρακολούθησα μια βραδιά ποίησης αφιερωμένη στον ποιητή Γιώργο Αλισάνογλου, με προσκεκλημένο τον ίδιο, και πάλι η ποίηση σαν μια παλιά ερωμένη ανέβηκε στο κρεβάτι ... του μυαλού μου για να συνευρεθούμε. Δεν μπορώ όμως να καταλάβω ακόμα αν το ευχαριστήθηκα ... Αν ευχαριστήθηκα το μοντέρνο, το διαφορετικό, το πρωτοποριακό. Σίγουρα δεν γράφει κανείς (και δεν πρέπει να γράφει) σαν τον Καβάφη ή το Ρίτσο. Τότε μιλάμε για ασκήσεις ύφους δίχως το στοιχείο της βιωματικότητας. Γιατί πάνω από όλα η ποίηση είναι δράση, είναι στάση ζωής, είναι μια συμπύκνωση του κόσμου. Αλλά η ανάλυση του κειμένου να απαιτεί χρόνο περισσότερο από το ίδιο το κείμενο; Μου φέρνει στο μυαλό περισσότερο φιλολογία, παρά ποίηση. Ο έρωτας είναι ερωτική πράξη κι όχι ερωτικός λόγος. Ίσως και ερωτικός λόγος (για να μην φτάσω στο άκρο και της ερωτικής εμμονής). Τελικά κρατάω τη μαγεία του κλασσικού, την αριστοτελική μεσότητα, μια νέα ισορροπία ανάμεσα στο εγώ και το εσύ... 

Από το Νοέμβριο του 2005 διατηρεί το βιβλιοπωλείο και τις εκδόσεις "Σαιξπηρικόν" στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: "Άηχες κραυγές", Κατσάνος, 2001, "Αφροδίτη", Κατσάνος, 2003, "Ακάνθινη πόλη", Κατσάνος, 2006, "Το παντζάρι και ο διάβολος", Τυπωθήτω (σειρά: "Λάλον ύδωρ"), 2008, "Jesu Christiana", Μαγικό Κουτί & Fata Morgana, 2011 και συμμετείχε με ποίησή του στον τόμο "Συνέδριο αναισθησιολογίας", Σαιξπηρικόν, 2008, μαζί με τον Νίκο Αργυρόπουλο και την Ασημίνα Χασάνδρα.


Το βιβλιοπωλείο του ελπίζω σύντομα να το επισκεφτώ.



Παραθέτω ένα απόσπασμα από την ποιητική του συλλογή  jesu christiana: 

...Η ποίηση προκαλεί οράματα εξίσου αποτελεσματικά με την

δολοφονία, με τον έρωτα, με τον φόβο– κι όμως δεν υπάρχει πια

τίποτα πιο αφόρητο από την στατική τέχνη– γι’ αυτό κρύβομαι

πίσω απ’ το κείμενο και σου ουρλιάζω ξόρκια– μια εποχή

μαγείας– και συναρπάζομαι απ’ τον τρόμο του απείρου που

περικλείω ως άπειρο

Ας προσπαθήσουμε ό,τι προφήτεψες Jesu Christiana– μια

λεπτεπίλεπτη κι αισθησιακή γνώση της αντίληψής μας στο

αιώνιο παρόν– καμωμένοι από υλικά θεών όλοι μας ο κόσμος

ως περίγραμμα εικόνας η θλίψη– ο δικός μας ισημερινός– ως

αλχημιστές θα δημιουργήσουμε τον κόσμο ξανά μέσα κι έξω από

το ισημερι(ο)νό μάτι– η θ έ α είναι η τελετουργία της ποίησής

μας/ Jesu Christiana – και το μικρό μας καλοκαίρι ένας μεγάλος

οργασμός

Γελώντας ψύχραιμα απομακρύνομαι κι ενώνομαι μέσ’ στα

ηχοχρώματα του σπασμένου σου ρέκβιεμ– η μουσική είναι

καινούργια– να το θυμάσαι/ θα έρχομαι πάντα υπερασπιστής

των ιλίγγων σου με νέες λέξεις – η ευτυχία πλέον δεν μου

είναι αρκετή– θα ανακαλύψουμε ξανά την Δύση ως στιγμιαία

αναλαμπή ενός αιώνιου κακού– και την Ανατολή με τις χίλιες

και μία ηδονικές της λαγνείες θα την μπήξω μια μέρα βαθιά

στο στομάχι μου αργά αργά και θα πέσω να σωθώ στο νερό ως

έμπλεος καμικάζι σοφίας– καίγομαι Jesu Christiana και διψώ

από υπεροψία ενώ ο πλανήτης σαν άγουρο μήλο μού φράζει το

στόμα και κανένας νόμος να με σώσει από το νόμο καμμία ζωή

να με σώσει απ’ την ζωή μου κι όμως είδα το παλίμψηστο: η επτά

ντάμα καρρώ χόρευε χτες βράδυ στ’ όνειρό μου– ενώ ο άσσος

σπαθί κρυμμένος στο αριστερό μανίκι του νυμφίου. Σιωπή...


Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Κύρου Ανάβασις - Ξενοφών

   

Ένα πράγμα που με ενδιαφέρει στη διδασκαλία είναι να παρουσιάζω στους μαθητές μου ολοκληρωμένα τα κείμενα που διδάσκω, για να έχουν και αυτοί, αλλά και εγώ, μια συνολική εικόνα του αντικειμένου. Αρκούν οι εκπτώσεις αλλού. Η διδασκαλία θέλει γενναιοδωρία, όχι όμως και μαξιμαλισμό...Όπως και ο έρωτα εξάλλου... Την ερχόμενη Πέμπτη στον τρίτο όροφο της βιβλιοθήκης θα αναπτύξω το έργο του Ξενοφώντα "Κύρου Ανάβασις". Η αφορμή για το συγκεκριμένο έργο είναι ο χαμηλός βαθμός δυσκολίας (συγκριτικά με άλλα) που παρουσιάζει με αποτέλεσμα να είναι μια πρόσφορη αρχή για κάποιον που ξεκινά τη μελέτη της αρχαίας ελληνική γλώσσας. Βέβαια από την άλλη πάντοτε με τραβούσε στον Ξενοφώντα η τάση του προς το συγκεκριμένο, αλλά και η αγάπη του για εντυπωσιακά επεισόδια. Κυρίως όμως με τραβούσε αυτή η κραυγή "θάλαττα, θάλαττα" στο στόμα των στρατιωτών. Οι δύο λέξεις που κρύβουν μέσα τους τη λύτρωση. Συγκλονιστικό...
   Σχετικά με τη δομή του έργου να αναφέρω ότι την ανάβαση, την πορεία δηλαδή προς το εσωτερικό της Μικράς Ασίας, τη διηγούνται μόνο τα έξι πρώτα κεφάλαια του πρώτου βιβλίου. Ύστερα ακολουθεί η περιγραφή της μάχης στα Κούναξα και το κύριο μέρος του έργου το καλύπτει η διήγηση της τολμηρής υποχώρησης προς τη Μαύρη θάλασσα μέσα από την εχθρική ενδοχώρα και τα αδιάβατα βουνά, έως την ένωση του στρατεύματος με τις σπαρτιατικές δυνάμεις που αρχηγός τους ήταν ο Θίβρων.

   Εδώ παραθέτω το απόσπασμα όταν αντικρίζουν οι Μύριοι τη θάλασσα: 


   ΒΙΒΛΙΟ Δ΄
ΚΕΙΜΕΝΟ 5Ο : [4.7.19] ἐντεῦθεν διῆλθον σταθμοὺς τέτταρας παρασάγγας εἴκοσι πρὸς πόλιν μεγάλην καὶ εὐδαίμονα καὶ οἰκουμένην ἣ ἐκαλεῖτο Γυμνιάς. ἐκ ταύτης τῆς χώρας ὁ ἄρχων τοῖς Ἕλλησιν ἡγεμόνα πέμπει, ὅπως διὰ τῆς ἑαυτῶν πολεμίας χώρας ἄγοι αὐτούς. [4.7.20] ἐλθὼν δ᾽ ἐκεῖνος λέγει ὅτι ἄξει αὐτοὺς πέντε ἡμερῶν εἰς χωρίον ὅθεν ὄψονται θάλατταν· εἰ δὲ μή, τεθνάναι ἐπηγγείλατο. καὶ ἡγούμενος ἐπειδὴ ἐνέβαλλεν εἰς τὴν [ἑαυτοῦ] πολεμίαν, παρεκελεύετο αἴθειν καὶ φθείρειν τὴν χώραν· ᾧ καὶ δῆλον ἐγένετο ὅτι τούτου ἕνεκα ἔλθοι, οὐ τῆς τῶν Ἑλλήνων εὐνοίας. [4.7.21] καὶ ἀφικνοῦνται ἐπὶ τὸ ὄρος τῇ πέμπτῃ ἡμέρᾳ· ὄνομα δὲ τῷ ὄρει ἦν Θήχης. ἐπεὶ δὲ οἱ πρῶτοι ἐγένοντο ἐπὶ τοῦ ὄρους καὶ κατεῖδον τὴν θάλατταν, κραυγὴ πολλὴ ἐγένετο. [4.7.22] ἀκούσας δὲ ὁ Ξενοφῶν καὶ οἱ ὀπισθοφύλακες ᾠήθησαν ἔμπροσθεν ἄλλους ἐπιτίθεσθαι πολεμίους· εἵποντο γὰρ ὄπισθεν ἐκ τῆς καιομένης χώρας, καὶ αὐτῶν οἱ ὀπισθοφύλακες ἀπέκτεινάν τέ τινας καὶ ἐζώγρησαν ἐνέδραν ποιησάμενοι, καὶ γέρρα ἔλαβον δασειῶν βοῶν ὠμοβόεια ἀμφὶ τὰ εἴκοσιν. [4.7.23] ἐπειδὴ δὲ βοὴ πλείων τε ἐγίγνετο καὶ ἐγγύτερον καὶ οἱ ἀεὶ ἐπιόντες ἔθεον δρόμῳ ἐπὶ τοὺς ἀεὶ βοῶντας καὶ πολλῷ μείζων ἐγίγνετο ἡ βοὴ ὅσῳ δὴ πλείους ἐγίγνοντο, [4.7.24] ἐδόκει δὴ μεῖζόν τι εἶναι τῷ Ξενοφῶντι, καὶ ἀναβὰς ἐφ᾽ ἵππον καὶ Λύκιον καὶ τοὺς ἱππέας ἀναλαβὼν παρεβοήθει· καὶ τάχα δὴ ἀκούουσι βοώντων τῶν στρατιωτῶν --θάλαττα θάλαττα καὶ παρεγγυώντων. ἔνθα δὴ ἔθεον πάντες καὶ οἱ ὀπισθοφύλακες, καὶ τὰ ὑποζύγια ἠλαύνετο καὶ οἱ ἵπποι. [4.7.25] ἐπεὶ δὲ ἀφίκοντο πάντες ἐπὶ τὸ ἄκρον, ἐνταῦθα δὴ περιέβαλλον ἀλλήλους καὶ στρατηγοὺς καὶ λοχαγοὺς δακρύοντες.

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Από εκεί διάνυσαν τέσσερις σταθμούς και είκοσι παρασάγγες και έφτασαν σε μεγάλη και πλούσια κατοικημένη πόλη με το όνομα Γυμνιάδα. Ο άρχοντας της περιοχής αυτής έδωσε οδηγό στους Έλληνες για να τους βγάλει έξω από τη δική τους, εχθρικά διακείμενη, χώρα. Όταν λοιπόν πήγε ο οδηγός, λέγει σε αυτούς ότι θα τους οδηγήσει με πορεία πέντε ημερών σε μέρος, απ΄ όπου θα δουν θάλασσα. Σε αντίθετη περίπτωση δεχόταν να τον σκοτώσουν. Και μπαίνοντας μπροστά τους ως οδηγός, μόλις εισέβαλε στην εχθρική και γι΄ αυτόν χώρα, συμβούλευε τους Έλληνες να κάψουν και να καταστρέψουν την ύπαιθρο. Από αυτό εκδηλώθηκε ο οδηγός ότι γι΄αυτό ακριβώς είχε πάει και όχι από αγάπη για τους Έλληνες. Φτάνουν λοιπόν στο βουνό την πέμπτη ημέρα. Το όνομα του βουνού ήταν Θήχης. Όταν έφτασαν οι πρώτοι πάνω στο βουνό και αντίκρισαν τη θάλασσα, έβγαλαν δυνατές κραυγές. Ο Ξενοφώντας και οι οπισθοφύλακες στο άκουσμα των φωνών νόμιζαν ότι τους είχαν επιτεθεί μπροστά νέοι εχθροί. Γιατί τους ακολουθούσαν ντόπιοι από τις περιοχές που είχαν πυρπολήσει (οι Έλληνες) και οι οπισθοφύλακες κάποιους από αυτούς τους είχαν σκοτώσει ή τους είχαν αιχμαλωτίσει με ενέδρα και είχαν πάρει από αυτούς περίπου είκοσι πλεκτές ασπίδες από ωμά ακατέργαστα δέματα βοδιών. Επειδή οι φωνές δυνάμωναν και ακούγονταν από πιο κοντά και αυτοί που προχωρούσαν έτρεχαν βιαστικά προς αυτούς που φώναζαν διαρκώς και δυνάμωναν πολύ περισσότερο οι κραυγές τους όσο τους πλησίαζαν και οι άλλοι, ο Ξενοφώντας έκρινε ότι συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό και, αφού ανέβηκε στο άλογό του και πήρε και τον Λύκιο και τους ιππείς, έτρεχε για βοήθεια. Γρήγορα όμως ακούν καθαρά τους στρατιώτες να φωνάζουν «θάλασσα, θάλασσα» και να το μεταδίδουν ο ένας στον άλλο. Τότε λοιπόν έτρεξαν όλοι (προς τα εκεί) και οι οπισθοφύλακες, και οδηγούνταν  εκεί και τα υποζύγια και τα άλογα. Κι όταν όλοι έφτασαν στο ύψωμα, τότε αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλο και τους στρατηγούς και τους λοχαγούς και έκλαιγαν από χαρά.

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Φουγάρο - Ναύπλιο

Tο Ναύπλιο είναι μια πόλη που περνάω τη ζωή μου ένα τουλάχιστον μήνα το χρόνο. Πόλη της γυναίκας μου. Πόλη με προσωπικότητα και τη νεώτερη ιστορία να σε ακολουθεί σε κάθε σου βήμα. Κι όσο απομακρύνεσαι από το Ναύπλιο και κινείσαι προς την Τίρυνθα, τις Μυκήνες, το Ελληνικό, την Επίδαυρο... αισθάνεσαι να σε ακολουθεί και η αρχαία ιστορία, ή καλύτερα γίνεσαι ένας μέρος του μυθικού κόσμου. Όταν όμως ο άλλος διαθέτει μια ισχυρή προσωπικότητα, περιμένεις και ... ουσία. Αυτό όμως δεν το συναντούσα. Περισσότερο φαίνεσθαι, στο φαίνεσθαι. Ώσπου προέκυψε ΦΟΥΓΑΡΟ. Η υπόθεση μου φέρνει κάπως την ΥΨΙΚΑΜΙΝΟ του Εμπειρίκου...Τέλος πάντων. Φουγάρο σημαίνει ένας χώρος όπου μπορείς να βρεις και την ... ουσία. Διάβασα ένα άρθρο της Κυριακάτικης Καθημερινής (31 Μαρτίου) της Μαργαρίτας Πουρνάρα και το μεταφέρω:



Εκατόν σαράντα τέσσερα χιλιόμετρα που περνάνε σαν νερό. Πορτοκαλεώνες, αμπέλια, διάσπαρτα μοναχικά κυπαρίσσια. Στον ορίζοντα, η όμορφη φύση της Πελοποννήσου. Σε πρώτο πλάνο, τα μικρά παλιά σπίτια δίπλα από τα άσχημα διώροφα της ελληνικής επαρχίας. Η διαδρομή όχι μόνο δεν κουράζει αλλά δίνει τις απαραίτητες εικόνες που χρειάζεται το βλέμμα για να αποφορτισθεί από την πυκνοδομημένη Αθήνα. Προορισμός μας, το Ναύπλιο, η δεύτερη πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, με τα στενά δρομάκια, τον λόφο του Παλαμιδιού αλλά και ένα πιο πρόσφατο ιστορικό κεφάλαιο: αυτό της εκβιομηχάνισης. Στα πέριξ της πόλης υπάρχουν εγκαταλελειμμένα βιομηχανικά κελύφη.
Αναμφισβήτητα, το πιο τυχερό από αυτά είναι η παλαιά κονσερβοποιία τομάτας «Ανθός». Σε αντίθεση με τον γνωστό μας «Κύκνο» που δεν σώθηκε από την κατεδάφιση, παροπλίστηκε και ρήμαζε από τη δεκαετία του ’50. Πολλά κτίρια θα ήθελαν να έχουν την μοίρα του, διότι σήμερα έχει μετατραπεί στον πιο ενδιαφέροντα πολυχώρο τέχνης που έχουμε δει στην ελληνική περιφέρεια. «Φουγάρο» τ’ όνομά του, ως φόρος τιμής στη βιομηχανική του καταγωγή. Και έτσι, από τον περασμένο Οκτώβριο, το Ναύπλιο απέκτησε ακόμα ένα ισχυρό πολιτιστικό έρεισμα εκτός από το αρχαιολογικό του μουσείο, το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ιδρυμα, το παράρτημα της Εθνικής Πινακοθήκης και το μικρό Πολεμικό Μουσείο.
Για την τοπική κοινωνία
Από τη γέννησή του, το «Φουγάρο» διαφέρει από το συνηθισμένο μοντέλο δημιουργίας νέων πολιτιστικών χώρων. Ποιο είναι αυτό; Συνήθως ένας πεφωτισμένος ιδρυτής προσπαθεί ηρωικά, αλλά χωρίς πάντα μεγάλη επιτυχία, να επιβάλει τα δικά του πολιτιστικά μέτρα και σταθμά σε μια μεγάλη ή μικρή κοινότητα. Εδώ τα πράγματα έγιναν αλλιώς: η ψυχή του «Φουγάρου», εικαστικός και συλλέκτρια Φλωρίκα Κυριακοπούλου, δεν ήθελε να δημιουργήσει ένα στέκι που να είναι ελκυστικό μόνον σε Αθηναίους ή στους πολιτιστικά ευαισθητοποιημένους ντόπιους, αλλά να γίνει σημείο αναφοράς ολόκληρης της τοπικής κοινωνίας. Εχοντας εγκατασταθεί στην πόλη ήδη από τη δεκαετία του 1990 για να φροντίζει μια οικογενειακή επιχείρηση με πορτοκάλια, είχε αφουγκραστεί τη νοοτροπία, τον τρόπο ζωής και τις ανάγκες του κόσμου. Από το 1997 που αγόρασε το ακίνητο μέχρι το 2012 που έγιναν τα εγκαίνιά του, ύστερα από πολλά εμπόδια, είχε όλον τον χρόνο να σκεφτεί πώς το «Φουγάρο» θα γινόταν ένας χώρος ζωής, «ένα διαδραστικό έργο τέχνης πέντε στρεμμάτων», όπως λέει στην Κ.
Τα πάντα στο παλιό εργοστάσιο είναι προϊόν μιας συνολικά μελετημένης προσπάθειας που μοιάζει τελικά να γίνεται μάθημα βιωματικής αισθητικής αγωγής: από την επιλογή των βιβλίων που είναι τοποθετημένα στο καφέ ώς τον φωτισμό και τα έργα τέχνης σε κάθε αίθουσα (είδαμε από Βακιρτζή μέχρι Σποέρι και Σεζάρ), τη φιλόξενη βιβλιοθήκη με τους 15.000 τόμους, τον όμορφο χώρο για κάθε λογής σεμινάριο (από ψυχολογία μέχρι κεραμική), τα τραπέζια για τους φίλους του πινγκ πονγκ, τα δένδρα και τα λουλούδια στον περιβάλλοντα χώρο, τα εδέσματα του καφέ-εστιατορίου μαρτυρούν πως τίποτα δεν έγινε τυχαία μα ούτε και επιδεικτικά.
«Η σχέση μου με το Ναύπλιο ξεκίνησε το 1993. Ζώντας εδώ, ήξερα πως πρέπει να έχει κανείς διακριτικότητα, ευγένεια και σεβασμό στο πώς θα πλησιάσει τον κόσμο. Αν λ.χ. κάναμε τα εγκαίνια του “Φουγάρου” με μια μεγάλη εικαστική έκθεση που θα είχε εκτεταμένη κάλυψη από τον αθηναϊκό Τύπο, μπορεί αυτό να έκανε πολλούς ανθρώπους από την τοπική κοινωνία να μας γυρίσουν την πλάτη θεωρώντας ότι απευθυνόμαστε σε μια μικρή μερίδα του κοινού. Πρώτος στόχος λοιπόν είναι να βρει κανείς τη δίοδο μέσα από την οποία θα κάνει τους ντόπιους να αισθανθούν οικειότητα και δέσιμο με τον χώρο. Ετσι έχουμε μουσικά και θεατρικά δρώμενα, εργαστήρια και κάποιες εκθέσεις που αφορούν τις εφαρμοσμένες τέχνες. Διαθέτουμε δανειστική βιβλιοθήκη που πάει καλά, ενώ σε λίγο καιρό θα είναι έτοιμο ένα αμφιθέατρο εσωτερικού χώρου και ένα θερινό σινεμά που θα λειτουργεί σαν κινηματογραφική λέσχη», εξηγεί η Φλωρίκα Κυριακοπούλου.
Για όλες τις ηλικίες
Επισκεφθήκαμε το «Φουγάρο» μια Κυριακή και το βρήκαμε να σφύζει από ζωή. Στο καφέ-εστιατόριο δεν έπεφτε καρφίτσα διότι εκείνη την ώρα μια υψίφωνος τραγουδούσε ζωντανά άριες και τζαζ συνθέσεις του Γκέρσουιν. Λίγο αργότερα, κάποιοι φοιτητές από το Τμήμα Θεατρολογίας της πόλης έκαναν ένα δρώμενο για την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Είχε στηθεί μια μικρή έκθεση με ιστορικές φωτογραφίες για την 25η Μαρτίου. Τα παιδιά είχαν την καλύτερή τους παίζοντας στον περιβάλλοντα χώρο. Οι μεγάλοι έδιναν μάχες στα τραπέζια του πινγκ πονγκ. Στη βιβλιοθήκη, 2-3 μαθητές μελετούσαν και στα εργαστήρια κάποιος απασχολούσε δημιουργικά γονείς και παιδιά. Η Φ. Κυριακοπούλου μαζί με τον στενό της συνεργάτη Δημήτρη Ξανθούλη προετοίμαζε μια έκθεση για το καλοκαίρι: αφιέρωμα στην άγνωστη αλλά εξαιρετικά σημαντική κεραμίστρια Ηρα Τριανταφυλλίδη.
«Οταν είδα το κτίριο, μου άρεσε από την πρώτη ματιά. Δεν ήταν σε καλή κατάσταση και χρειάστηκε αγάπη και μεράκι από τη Μόρφω Παπανικολάου και την Ειρήνη Σακελλαρίδου (συνεργάτιδες του Μάριο Μπότα στο κτίριο της Εθνικής στην πλατεία Κοτζιά) που του ξαναέδωσαν πνοή με τον καλύτερο τρόπο, κηρύσσοντάς το μάλιστα διατηρητέο. Εδώ, προσπαθούμε να συσπειρώσουμε όλες τις δημιουργικές δυνάμεις της πόλης, όπως άλλωστε έκανε και στο παρελθόν το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ιδρυμα με την Ιωάννα Παπαντωνίου. Ετσι, έχουμε συνεργασία με το Θεατρολογικό Τμήμα, το παράρτημα του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ αλλά και το Φεστιβάλ Ναυπλίου του Γιάννη Βακαρέλλη. Θέλουμε να είμαστε ανοιχτοί και να βρίσκουμε συνοδοιπόρους σε μια εποχή μεγάλης οικονομικής αλλά και πολιτιστικής κρίσης», τονίζει η καλλιτέχνις και συλλέκτης.
Το «Φουγάρο» έχει τη σφραγίδα της Φλωρίκας Κυριακοπούλου. Χρηματοδοτείται εξ ολοκλήρου από την ίδια, με μια αίσθηση ανιδιοτέλειας και προσφοράς. Δεν είναι ένας πολυχώρος τέχνης αλλά ένα «εργοστάσιο» πολιτισμού και εκπαίδευσης για τη μικρή κοινότητα και τους επισκέπτες της πόλης. Πρώτη διδάξασα σε αυτό είναι άλλωστε μια σπουδαία μορφή του Ναυπλίου, η Ιωάννα Παπαντωνίου, που δεν λογάριασε ποτέ χρήματα, στην περίπτωση του ΠΛΙ.
Τα άλλα πολιτιστικά κέντρα
- Το Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης σε ένα παλαιό ενετικό κτίριο, το Αρσενάλε, πάνω στην πολυσύχναστη πλατεία Συντάγματος, κρύβει πολλούς θησαυρούς και έχει αρκετή επισκεψιμότητα. Φιλοξενεί εκθέματα από διάφορες ιστορικές περιόδους που εντοπίστηκαν στην περιοχή της Αργολίδας.
- Το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ιδρυμα παρουσιάζει εξαιρετικές φορεσιές –παραδοσιακές και δυτικότροπες– ενώ διαθέτει και ένα πολύ συμπαθητικό πωλητήριο με βιβλία, αντικείμενα και ορισμένα προϊόντα gourmet. Τα πλέον ευπώλητα είναι ορισμένες εκδόσεις για την πόλη και την ιστορία της.
- Το μικρό Πολεμικό Μουσείο έχει πίνακες, χάρτες, όπλα και στολές, χωρισμένα σε ιστορικές ενότητες και πολέμους από το 1821 έως και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
- Το παράρτημα της Εθνικής Πινακοθήκης, που ιδρύθηκε το 2004, εστιάζεται σε έργα Ελλήνων ζωγράφων που απεικονίζουν μορφές και σκηνές από τον απελευθερωτικό αγώνα εναντίον του οθωμανικού ζυγού. Μέχρι τις 31 Μαρτίου, θα φιλοξενεί ένα ειδικό αφιέρωμα για τα χρόνια της βασιλείας του Οθωνα.